หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3997

เมื่อตอนที่เขายังหนุ่ม อธิบดีชิวถือเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถ

เมื่อเขาอายุมากขึ้นกองกำลังของเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

และความทะเยอทะยานของวัยหนุ่มก็ค่อยๆ หมดไปตามกาลเวลา

ขณะนี้ด้วยการกระตุ้นของหม่าปังเต๋อและการแนะนำของหลินมั่ว

หัวใจของอธิบดีชิวที่นิ่งมานานกลับเริ่มสั่นไหวอย่างทันที

“ฉันว่าฉันเข้าใจแล้ว!”

หลังจากที่พูดแบบนี้ออกไป อารมณ์ที่หดหู่ของอธิบดีชิวก็เริ่มแสดงสัญญาณว่าผ่อนคลายลง

“คุณหลิน ถ้าฉันไล่ตามตอนนี้ฉันยังมีโอกาสได้สัมผัสประตูอาณาจักรนั้นหรือไม่”

หลินมั่วยิ้มอย่างลึกลับและยืนขึ้น

“คุณมีคำตอบอยู่ในใจแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงต้องการคำตอบจากฉันล่ะ?”

หลังจากพูดเช่นนี้ทั้งสองก็เข้าใจและยิ้มให้กัน

ขณะนี้อธิบดีชิวเปล่งประกายอย่างกะทันหัน

ความกังวลลดลงพลังความกล้าเพิ่มขึ้น

หลังจากที่หลินมั่วสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา ก็มีความโล่งใจในตา

แม้ว่าที่ผ่านมาอธิบดีจะไม่แข่งขัน แต่เขาก็ทำงานอย่างมุ่งมั่น

ที่ผ่านมาเขายังไม่ให้รางวัลอะไรได้เลย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินมั่วก็ยกแขนขึ้นทันที

"หลับตา!"

เมื่ออธิบดีชิวได้ยินคำสองคำนี้ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที

ระงับความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นในใจเอาไว้

หลังจากที่อารมณ์ของเขาสงบลงแล้ว ก็ค่อยๆ หลับตาลง

ขณะที่ดวงตาเริ่มมืดลง

อธิบดีชิวรู้สึกว่ามีนิ้วกดที่คิ้วของเขา

วินาทีต่อมา จู่ๆ ก็มีข้อความปรากฏขึ้นในหัว

"ศิลปะแห่งการสร้าง ที่เกิดขึ้นตามสวรรค์ จะสร้างสรรพสิ่ง..."

แม้จะเป็นตัวหนังสือ แต่ก็เหมือนเป็นเสียงแห่งหนทางอันยิ่งใหญ่ที่ดังก้องไปทั่วในหูของอธิบดีชิว

ปราณเทพยดาในร่างกายดูเหมือนจะถูกบางอย่างชักจูง และเริ่มทำงานอย่างไม่สามารถบังคับได้

ขณะเดียวกัน

ภายในห้องที่ปิดอยู่นั้นก็เกิดลมกระโชกแรงอย่างกะทันหัน

และพลังของเขาที่หยุดนิ่งมานานก็ก้าวหน้าไปมากโดยไม่รู้ตัว

เมื่อคุณไปถึงระดับบรมครูแล้ว และคิดจะปรับอาณาจักร

แค่นิดเดียวก็ยากแล้ว

ในช่วงสิบปีที่ผ่านมาเขามีสภาพจิตใจที่นิ่งเฉย

แต่ไม่เคยหยุดฝึกฝน เพียงแต่ก็มีความก้าวหน้าน้อยมาก

แต่ในขณะนี้มันเป็นความก้าวหน้าที่เกิดจากพลังภายในเท่านั้น

มันเหนือกว่าการฝึกฝนสิบกว่าปีของเขา

นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นถึงความน่ากลัวของพลังภายในขั้นสูงอีกด้วย

สิ่งที่ทำให้อธิบดีชิวประหลาดใจมากที่สุดก็คือ...

เขาอยู่ห่างจากประตูปรมาจารย์ที่ขวางทางผู้คนมากมายเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

หลังจากตระหนักถึงสิ่งนี้ เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ แม้แต่คนสุขุมอย่างเขาก็ยังตัวสั่นเล็กน้อย

"คุณหลิน บุญคุณนี้ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร!"

ขณะที่พูดเขาก็พยายามจะลุกขึ้นจากเตียง

"โปรดรับการคารวะจากฉันด้วย!"