หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3996

เขตสามโรงพยาบาลที่หนึ่งชั้นบนสุด

ห้องผู้ป่วยในที่หรูหรา

อธิบดีชิวค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เมื่อมองดูสภาพที่คุ้นเคยรอบตัวเขา เขาถอนหายใจอย่างประหลาด

เดิมทีห้องผู้ป่วยที่นี่เตรียมไว้สำหรับชิวอีอีและหลินมั่ว

ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้มาอยู่ที่นี่

"ตื่นแล้วเหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียง หลินมั่วที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ใกล้ๆ ก็ลืมตาขึ้นช้าๆ

“คุณหลิน!” อธิบดีชิวทักทายเขาและจะยืนขึ้น

แต่เมื่อเขาวางมือลงบนเตียงก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แขน

เมื่อมองไปก็เห็นว่าแขนของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล

หลินมั่วจึงอธิบายก่อนโดยไม่รอให้เขาถาม

"มือของคุณได้รับบาดเจ็บเฮิร์ท!"

"แต่พักผ่อนสองสามวันก็หายเป็นปกติ!"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ความเศร้าก็ปรากฏขึ้นในแววตาอธิบดีชิว

ทั้งๆ ที่พลังของเขาแข็งแกร่งกว่าอีกฝ่าย

แต่ผลที่ได้รับกลับน่าสลดใจเช่นนี้

ในฐานะผู้นำกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในทั้งสามเขต เขารู้สึกว่าตัวเองว่าเป็นคนที่ไม่แก่งแย่งชิงดี ไม่ได้สนใจชื่อเสียงและผลประโยชน์

แม้หลังจากได้หลินมั่ว ผู้นำของกองกำลังอื่นๆ แย่งกันแสดงความสามารถของตนในสนามรบ

มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สนใจและอยู่เงียบๆ ลำพัง

อย่างไรก็ตาม ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันของหม่าปังเต๋อ

อธิบดีชิวเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นหม่าบรรลุในสนามรบด้วยตาตัวเอง เขาก็รู้สึกโกรธและอิจฉาอย่างอธิบายไม่ถูก

ความรู้สึกนั้นทำให้เขาหงุดหงิด

แต่ก็ไม่อาจระงับหรือกำจัดมันออกไปได้

หลินมั่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เห็นสิ่งที่อธิบดีชิวกำลังคิดเช่นกัน

เขาแสดงออกอย่างชัดเจนตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับเฮิร์ท

“เหล่าชิว จิตใจกำลังว้าวุ่น!”

หลินมั่วถอนหายใจอย่างกะทันหัน

คิดถึงนิสัยลูกน้องอย่างหม่าปังเต๋อในเมื่อก่อน

หลินมั่วหยุดพูด แล้วพูดต่อว่า

“สามารถฆ่าผู้ที่โหดเหี้ยมได้”

“ใครเล่าจะสามารถบอกอนาคตได้”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะสามารถฝ่าไปถึงระดับปรมาจารย์ได้หรือไม่ แต่ถ้านิ่งเฉยไม่แก่งแย่ง”

"ชีวิตนี้ คุณก็หยุดอยู่ที่บรมครู"

เขาพูดอย่างไม่เกรงใจ

โรคร้ายต้องใช้ยาแรง การปลอบผู้ป่วยเป็นการทำร้ายผู้ป่วยเท่านั้น

อธิบดีชิวไม่ได้โต้แย้ง ย้อนคิดว่าเขาบรรลุครูตั้งแต่อายุสามสิบปี

หลังจากที่เขาก่อตั้งอู่ซือระดับการต่อสู้ของเขาก็หยุดอยู่แค่นั้น

และมันก็หยุดนิ่งเป็นเวลาเกือบยี่สิบปี

หากคุณไม่เป็นปรมาจารย์ก็จะเป็นแค่มดตลอดไป

อธิบดีชิวเข้าใจประโยคนี้ดี โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็น หลินมั่วและปรมาจารย์คนอื่นๆ ที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตามการเสียเวลายี่สิบปีทำให้เขาค่อยๆ สูญเสียการแสวงหาความก้าวหน้าและต่อสู้