หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4003

หลังจากที่หลินมั่วเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด สีหน้าถึงได้อ่อนลงเล็กน้อย

ลองคิดกลับกัน หากตัวเองต้องเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้

หลินมั่วยอมรับว่าความแค้นของตัวเองอาจลึกซึ้งกว่าของหม่าปังเต๋อเสียอีก

“กุหลาบดำไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องในอดีต อีกทั้งเธอยังเป็นหลานสาวของคุณ”

“กระดูกหักก็ยังมีเส้นเอ็นยึดไว้ ถ้าคุณปล่อยวางไม่ได้ ผมจะให้สวนดอกไม้ดำไปเฝ้าชายแดนระหว่างเขตสี่!”

“หลังจากสะสางเรื่องตระกูลลอว์เรนซ์เสร็จ ผมก็จะสลายสวนดอกไม้ดำ”

ให้เขาปล่อยวางความแค้นน่ะหรือ หลินมั่วย่อมไม่อาจพูดคำนี้ออกไปได้

ผู้ที่ไม่เคยประสบทุกข์ อย่าได้กล่าวสั่งสอนให้ผู้อื่นทำดี

เรื่องนี้จะจัดการยังไง หลินมั่วให้สิทธิ์การตัดสินใจกับเจ้าของปัญหาเอง

แรกเริ่ม หม่าปังเต๋อก็เตรียมใจไว้แล้วสำหรับการรับโทษ

ตอนนี้ เขตสามได้กลายเป็นกลุ่มผลประโยชน์ที่แทบจะสมบูรณ์แบบ

ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่ หรือสมาชิกเบื้องล่าง ล้วนมุ่งสู่เป้าหมายเดียวกัน

รวมเป็นหนึ่งเดียวเพื่อพิชิตเกาะนรก

ทุกคนต่างทุ่มเทพลังทั้งหมดที่มี

เพื่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ในวันที่เป้าหมายลุล่วง

ในสถานการณ์เช่นนี้ การที่หม่าปังเต๋อยังคงมุ่งเป้าหมายเล่นงานสวนดอกไม้ดำ

ย่อมเป็นอุปสรรคสำคัญบนเส้นทางแห่งความสำเร็จของทุกคน

แต่สิ่งที่หม่าปังเต๋อไม่คาดคิดเลยคือ หลินมั่วยอมถอยให้มากถึงเพียงนี้

ไม่เพียงไม่พูดถึงเรื่องลงโทษ แต่ยังตั้งใจจะย้ายสวนดอกไม้ดำออกไปเพื่อเขาโดยเฉพาะ

คิดถึงจุดนี้ หม่าปังเต๋อรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

แต่เมื่อนึกถึงสงครามใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“คุณหลินครับ สวนดอกไม้ดำคือกำลังหลักเพียงหนึ่งเดียวของเราในการรับมือกับกองกำลังอาวุธของศัตรู”

ถ้าให้พวกเขาถอนกำลังออกไป มันจะกระทบต่อสงครามอย่างรุนแรง

แถมยังจะทำให้อัตราการเสียชีวิตของคนในเขตสามพุ่งสูงสุดขีดอีกด้วย

หลินมั่วโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“เรื่องพวกนี้ คุณไม่ต้องกังวล ผมมีวิธีจัดการเอง”

ขณะที่หม่าปังเต๋อยังติดอยู่กับความขัดแย้งระหว่างเรื่องส่วนตัวกับผลประโยชน์ส่วนรวม

แต่อธิบดีชิวที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับเหมือนจะตระหนักถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าพลันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

“คุณหลิน…”

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก

ในเวลานี้ หลินมั่วไม่ควรมาสั่งสอนเขาก่อนหรอกหรอ

อธิบดีชิวที่ยืนอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมา

“เหล่าหม่า นายรู้อะไรไหม”

“จริงๆ แล้ว ฉันค่อนข้างอิจฉานายเลยล่ะ”

คำพูดที่ไม่มีที่มาที่ไป ทำให้หม่าปังเต๋องุนงงไปหมด

“หมายความว่าไงกันเหล่าชิว อิจฉาอะไร”

“ยังไม่ชัดพออีกเหรอ” เหล่าชิวพยักพเยิดไปทางประตู

“คุณหลินน่ะ ถ้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับนาย เขาจะตัดสินใจโยกย้ายสวนดอกไม้ดำเพื่อนายงั้นเหรอ”

“ให้ตายเถอะ ฉันก็ไม่รู้เลยว่านายมีดีตรงไหน”

หม่าปังเต๋อเองก็รู้ดีในจุดนี้ เขาหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“ก็ฉันภักดี ซื่อสัตย์ แถมยังมีพรสวรรค์สูงไงล่ะ!”

“คนอย่างฉัน แน่นอนว่าต้องเป็นที่โปรดปรานอยู่แล้ว นายจะไปรู้อะไร!”

โธ่เอ๊ย! พอชมหน่อยเดียวก็เหลิงเลย

เหล่าชิวกลอกตา ก่อนจะพูดอย่างดูแคลน

“อย่ามัวแต่ลำพองใจเลย!”

“คิดให้ดีๆ เถอะ ว่าจะจัดการเรื่องของนายกับกุหลาบดำยังไงก่อนเถอะ”