หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4004

หม่าปังเต๋อเริ่มตระหนักถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นช้าไปหน่อย

สำหรับคำพูดของอธิบดีชิว เขากลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

“ฉันจะบอกอะไรให้นะเหล่าชิว ฉันไม่ร้อนใจ คุณหลินไม่ร้อนใจ”

“นายเป็นคนภายนอก ทำไมต้องร้อนใจด้วยล่ะ”

คำนี้เหมือนจะหมายถึงว่า “พระราชาไม่รีบ แต่ขุนนางรีบร้อนเหรอ”

อธิบดีชิวหน้าเสีย

“นาย…”

“ฉันถามจริงๆ นะ นายไม่เข้าใจ หรือแกล้งไม่เข้าใจเหรอ”

“จนถึงตอนนี้ นายยังไม่เห็นความร้ายแรงของปัญหานี้เหรอ?”

หม่าปังเต๋อเห็นสีหน้าจริงจังและน้ำเสียงตื่นตระหนกของเขา เขาก็ค่อยๆ เริ่มรู้สึกไม่ดี

“เหล่าชิว นายกำลังบอกว่าเรื่องนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่ใช่ไหม”

“นายอยากจะทำให้ฉันโมโหตายหรือไง”

หากอธิบดีชิวไม่ต้องการแสดงความภักดีต่อหลินมั่ว เขาคงไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้เลย

“สวนดอกไม้ดำคือตัวเลือกเดียวที่เรามีในการต่อสู้กับกองกำลังอาวุธของลอว์เรนซ์”

“ถ้าเราเอาพวกเขาออกจากสนามรบ ถึงแม้ว่าเราจะชนะลอว์เรนซ์ได้”

“แต่ผลที่ตามมาจะต้องเสียหนักแน่นอน”

หม่าปังเต๋อเบื่อหน่ายและโบกมือ

“ฉันรู้แล้ว!”

คนในเขตสามนั้นไม่สามารถเทียบกับลอว์เรนซ์ได้

แต่ก็ยังเหนือกว่ากองกำลังอาวุธ

ถ้ากุหลาบดำไม่เข้าร่วมสงคราม พวกเขาก็ต้องสู้ด้วยร่างกายของตัวเองกับอาวุธ

ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ทุกคนในแก็งเคยเห็นมาแล้วจากการปะทะกันเล็กๆ ของสมาคมซือชิง

ศพเกลื่อนเต็มพื้น บางคนไม่เหลือแม้แต่ร่างกายที่ครบ

แค่การปะทะเล็กๆ ครั้งเดียว

ถ้าสงครามเต็มรูปแบบเกิดขึ้น จำนวนผู้เสียชีวิตอาจเป็นล้านหรือหลายล้านคน

และเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผู้นำทุกคนต่างรู้ดี

อธิบดีชิวเห็นหม่าปังเต๋อยังไม่เข้าใจ เลยเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา

“ถ้านายรู้แล้ว นายก็ต้องรู้ด้วยว่า คุณหลินจะไม่ยอมให้ผลลัพธ์แบบนี้เกิดขึ้นแน่”

คำพูดนี้

ทำให้หม่าปังเต๋อหน้าเปลี่ยนไปในทันที

เพื่อให้สวนดอกไม้ดำออกจากสนามรบโดยไม่ให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่

ตอนนี้เขาก็เหมือนลูกโป่งที่หมดลมไปแล้ว

สีหน้าของเขาเศร้าหมองลง

อธิบดีชิวเห็นหม่าปังเต๋อเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้จะตำหนิเขายังไง

“เฮ้อ!”

“เหล่าหม่า อะไรที่ผ่านมามันก็ผ่านไปแล้วนะ”

“คนรุ่นที่แล้วของสวนดอกไม้ดำตายไปบ้าง แก่ลงบ้าง”

“นายลองดูสิว่าสาวๆพวกนั้น จะมีสักกี่คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องในตอนนั้น”

อธิบดีชิวยกแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลขึ้นมาแล้วตบเบาๆ ที่ไหล่ของหม่าปังเต๋อ

“นายไม่สามารถอยู่ในความแค้นนี้ไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะ ผ่านมาแล้วตั้งยี่สิบปี”

“บางเรื่องก็ควรปล่อยไปบ้างแล้ว”

“กระดูกหักยังเชื่อมต่อเส้นเอ็นได้ กุหลาบดำก็เป็นหลานสาวของนายอยู่ดี”

“นายคิดว่า ถ้าเพ่ยหลานของนายยังอยู่ เธอจะอยากเห็นนายเป็นแบบนี้ไหม”

เมื่อเห็นว่าหม่าปังเต๋อเริ่มเศร้าลง อธิบดีชิวถอนหายใจอีกครั้ง

“พวกเราก็อายุเยอะแล้ว”

“นายคิดดีๆ แล้วกัน…”