หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4005

สำนักงานใหญ่ของสวนดอกไม้ดำ

เมื่อยามเฝ้าประตูเห็นหลินมั่วมาถึง พวกเขาต่างพากันเข้ามาทักทาย

“คารวะคุณหลิน!”

หลินมั่วพยักหน้ารับคำทักทาย ก่อนจะถามขึ้นทันที

“หัวหน้าของพวกเธอกุหลาบดำกลับมาแล้วหรือยัง”

ยามเฝ้าพยักหน้า “คุณหลิน โปรดรอสักครู่ ฉันจะไปแจ้งคุณหนูให้ค่ะ”

“ไม่ต้อง นำทางฉันไปเลย” หลินมั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ภายใต้การนำทางของยามเฝ้า

หลินมั่วเดินทางมาถึงห้องพักของกุหลาบดำในเวลาไม่นาน

ขณะที่สาวใช้หน้าห้องกำลังจะทำความเคารพ หลินมั่วยกมือขึ้นห้าม

“ตอนนี้คุณหนูกุหลาบดำเป็นอย่างไรบ้าง”

สาวใช้ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว

“ตั้งแต่คุณหนูกลับมา อารมณ์ค่อนข้างเศร้าหมอง ขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ออกมาเลยค่ะ”

เมื่อได้รับข้อมูลที่ต้องการ หลินมั่วจึงสั่งให้คนรอบข้างถอยออกไป

เขามองไปยังประตูตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจลึกๆ

“ให้ตายเถอะ หม่าปังเต๋อ ข้านี่มันติดหนี้ท่านจริงๆ”

หลังจากบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาก็ยกมือขึ้นเคาะประตู

แต่ทันทีที่เคาะลงไป ด้านในก็ดังขึ้นมาด้วยเสียงตวาดอันแข็งกร้าว

“ไสหัวไป! ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ไม่ว่าใครก็ไม่ต้องมารบกวนฉัน!”

“ตอนนี้คำพูดของฉัน พวกเธอกล้าฟังหูซ้ายทะลุขวาแล้วหรอ”

เมื่อเผชิญกับอารมณ์อันร้อนแรงของกุหลาบดำ

หลินมั่วกระแอมไอเบาๆ อย่างกระอักกระอ่วน

“ผมเอง หลินมั่ว”

สิ้นเสียงของเขา ภายในห้องก็ดังขึ้นมาด้วยเสียงข้าวของกระทบกันโครมคราม

ตามมาด้วยเสียงร้องเจ็บปวดของกุหลาบดำ

ผ่านไปพักใหญ่ ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างเชื่องช้า

เพียงสบตากันแค่ครั้งเดียว หลินมั่วก็เห็นได้ทันทีว่าหัวเข่าและแขนของกุหลาบดำมีรอยแดงบวม

เห็นได้ชัดว่าเพิ่งสะดุดล้มมา

“คุณหลิน คุณมาทำไมคะ”

แม้เธอจะพยายามทำตัวให้ดูสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่หลินมั่วก็ยังจับความเศร้าหมองในดวงตาของเธอได้

นี่มันชักจะเริ่มลำบากใจแล้ว!

ในตอนนั้นเอง เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมกุหลาบดำถึงลุกลี้ลุกลนก่อนเปิดประตู

มีหญิงสาวที่ไหนกันบ้าง ที่จะเอาอาวุธมาเก็บไว้เต็มห้องนอนตัวเองแบบนี้!

กุหลาบดำเองก็สังเกตเห็นสายตาของหลินมั่ว

เมื่อเห็นว่ามีบางสิ่งโผล่ออกมา เธอก็รีบวิ่งไปดึงม่านปิดมันทันที

จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยท่าทางขัดเขิน

“คุณหลิน เชิญนั่งก่อนค่ะ ฉันจะไปชงชาให้”

พูดจบ เธอก็เริ่มขุดคุ้ยหาอะไรบางอย่างในห้องด้วยความรีบร้อน

ปากก็บ่นพึมพำไปด้วย

“กาน้ำชาอยู่ไหน ใบชาอยู่ไหน สาวใช้พวกนั้น เอาของพวกนี้ไปซ่อนไว้ที่ไหนกัน”

เมื่อเห็นเธอท่าทางวุ่นวายไปหมด หลินมั่วก็อดไม่ไหว

“คุณหนูกุหลาบดำ ไม่ต้องหรอกครับ!”

“ผมไม่กระหาย พวกเรามาคุยกันดีกว่า”

กุหลาบดำมองไปที่ตู้เก็บของอย่างอาลัย ก่อนจะถอนหายใจและยอมแพ้

ถึงจะหาของพวกนั้นเจอ

เธอก็ไม่รู้หรอกว่าต้องใส่ใบชาเท่าไหร่ ต้องเติมน้ำมากแค่ไหน…