หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4014

ด้านหน้าแก๊งสวนดอกไม้ดำ

คนมากมายที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด

เวลาเที่ยง

หม่าปังเต๋อกระโดดลงมาจากหลังม้า

ของขวัญหมั้นจำนวนนับไม่ถ้วนถูกวางไว้ทีละชิ้นที่หน้าประตูของแก๊งสวนดอกไม้ดำ

เครื่องหยกและโบราณวัตถุมากมายนับไม่ถ้วน

สมบัติทองและเงินนั้นพร่างพราวมาก

เพียงแค่กล่องขนาดใหญ่ที่บรรจุของขวัญหมั้นนั้นก็เต็มพื้นที่ว่างของแก๊งสวนดอกไม้ดำ

“นี่มันหรูหราเกินไปแล้ว!”

“เครื่องประดับทองและเงินมากมายขนาดนี้ คงจะซื้อเขตพื้นที่สามของเราได้ทั้งหมดแล้ว”

“สมแล้วที่เป็นผู้นำสำนักดาบ ช่างหรูหราใหญ่โตจริงๆ”

ท่ามกลางเสียงอุทานของคนที่มองดู

หลินมั่วที่เดิมทีไม่มีชีวิตชีวานั้นก็ยืดตัวตรงขึ้นมา

ในฐานะที่เขาเป็นพยานรัก เขาก็กระแอมและตะโกนว่า

“หม่าปังเต๋อผู้นำสำนักดาบ มารับตัวคุณหนูเพ๋ยหรานครับ”

เสียงดังกึกก้องขึ้นฟ้า

ไม่ว่าจะเป็นขบวนใหญ่ที่มารับตัวเจ้าสาวหรือผู้คนที่มองดูนั้นต่างได้ยินอย่างชัดเจน

แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่ผ่านมานั้นถูกแก๊งสวนดอกไม้ดำปกปิดเอาไว้

คนที่รู้เรื่องนี้ในเขตพื้นที่สามนั้นมีน้อยมาก และคนที่รู้จักเพ๋ยหรานก็น้อยยิ่งกว่า

เมื่อเสียงของหลินมั่วจบลง

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์

“คุณหนูเพ๋ยหรานคนนี้คือใครกัน ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ที่แก๊งสวนดอกไม้ดำมีผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ความสัมพันธ์ระหว่างสำนักดาบและแก๊งสวนดอกไม้ดำนั้นแย่มาตลอดไม่ใช่เหรอ”

“ทำไมหม่าปังเต๋อคนนี้ถึงมาแต่งงานกับคนของแก๊งสวนดอกไม้ดำกัน”

ลูกน้องที่ได้ยินคำพูดคุยสนุกพวกนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ขณะที่เขากำลังจะสั่งสอนพวกคนที่ปากมาก ผู้นำอย่างหม่าปังเต๋อก็ห้ามเขาเอาไว้

“ฉันหม่าปังเต๋อแต่งงาน ไม่ใช่เรื่องที่น่าละอายเสียหน่อย”

“คนอื่นอยากจะพูดยังไงก็พูดเถอะ ดำเนินงานแต่งต่อเลย”

เมื่อเขาพูดจบ ลูกน้องของเขาก็หยุดลงทันที

หลังจากนั้นไม่นาน แก๊งสวนดอกไม้ดำก็มีข่าวออกมา

“คุณกุหลาบขอเชิญครับ!”

ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยที่อยู่รอบๆ นั้น ไม่มีใครที่เขาคุ้นเคยรู้จักเลย

การเปลี่ยนแปลงในระยะเวลายี่สิบปี สมาชิกเก่าของสำนักดาบ บางคนตายบางคนลาออก

คนปัจจุบันที่ยังอยู่นั้นก็ล้วนเป็นคนรุ่นใหม่แล้ว

หลินมั่วเองก็รู้สิ่งที่หม่าปังเต๋อคิด

เขายกมือขึ้นแล้วตบไหล่เขาเบาๆ

“ไปเถอะ เลิกดูได้แล้ว ฉันบอกแล้วว่าตอนนี้แก๊งสวนดอกไม้ดำเปลี่ยนไปมากแล้ว!”

“คุณหนูเพ๋ยหรานกำลังรอแกอยู่ ไปเถอะ!”

พูดพลางหลินมั่วก็ชี้ไปที่ห้องใต้หลังคาเก่าที่อยู่ไม่ไกลออกไป

ขณะนั้นหม่าปังเต๋อก็เก็บสายตา

“ขอบคุณครับคุณหลิน!”

หลังจากที่ทิ้งคำขอบคุณไว้

หม่าปังเต๋อก็จัดเสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง

เมื่อเดินมาถึงตรงนี้ หลินมั่วก็ไม่ได้เดินไปกับเขาต่อ

คนอื่นๆ เองก็ต่างหยุดลงอย่างใจตรงกัน

หลังจากที่หม่าปังเต๋อเดินเข้าไปคนเดียวแล้ว เขาก็ปิดประตูลง

ไม่นาน ก็มีเสียงร้องไห้ที่บีบหัวใจดังมาจากห้องใต้หลังคานั่น