หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4015

รอจนกระทั่งหม่าปังเต๋อปรากฎตัวต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง

ในมือของเขาก็มีโลงศพและป้ายวิญญาณเพิ่มขึ้นมา

ใต้โลงศพเป็นเสื้อผ้าหลายชุดที่ถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อย

ดูจากสภาพเก่านั่นแล้ว ก็ดูออกไม่ยากว่านั่นเป็นชุดเสื้อผ้าของเพ๋ยหราน

เมื่อเห็นแบบนี้แล้วลูกน้องก็รีบวิ่งเข้าไปและกางร่มกระดาษน้ำมันในมือของเขาเหนือศีรษะของหม่าปังเต๋อ

“ลูกพี่ อย่าให้พี่สะใภ้ตากแดดเลย”

เงาของร่มกระดาษนั้นปกคลุมโลงศพไว้ตรงกลางพอดี

หม่าปังเต๋อไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าอย่างเงียบๆ พร้อมสายตาที่แดงก่ำ

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ดวงตาของเขาก็ดูหมองเหม่อลอยเล็กน้อย

หลินมั่วเข้าใจว่านี่เป็นสัญญาณของการเศร้ามากเกินไป

เขาก้าวไปข้างหน้า จุดธูปยาวสามดอกแล้วปักไว้หลังประตูของห้องใต้หลังคา

จากนั้นเขาก็บอกกับหม่าปังเต๋อว่า

“วันนี้เป็นวันมงคลของแกกับพี่สะใภ้นะ”

“เจ้าบ่าวคนไหนจะเศร้าขนาดนี้ในงานแต่งงานกัน ดีใจหน่อยสิ”

แม้ว่าจะเป็นคำแซวตลก แต่มันก็เป็นวิธีปลอบใจที่ดีที่สุดที่หลินทั่วสามารถจะคิดได้

หม่าปังเต๋อได้ยินแบบนี้แล้วก็ตอบรับเบาๆ

จากนั้นก็พยายามฝืนยิ้มออกมา

“ไปกันเถอะ เพ๋ยหราน ฉันจะพาเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปด้านนอกพร้อมกับลูกน้องของเขา

หลินมั่วที่อยู่ด้านหลังนั้นกระแอมเสียงแล้วตะโกนขึ้นอีกครั้ง

“รับตัวเจ้าสาวกลับบ้านสามี!”

เสียงยังคงดังและชัดเจนอย่างมาก ลอยเข้าหูของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

ผู้คนที่มุงดูนั้นก็ต่างเงียบลงทันที

เดิมทีพวกเขายังรอคอยที่จะเห็นหน้าของเจ้าสาว แต่คิดว่าไม่ถึงว่าที่ออกมาจะเป็นโลงศพเก่า

สถานการณ์ที่คึกคักก็ได้เงียบลงทันที

ทุกคนต่างมองดูอย่างเงียบๆ หม่าปังเต๋อวางโลงศพเข้าเกี้ยวแต่งงานอย่างเบามือพร้อมน้ำตาที่อาบหน้า

ขณะนั้นเสียงประทัดดังทะยานขึ้นฟ้าอีกครั้ง

สถานการณ์ก็เริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงแต่ในความคึกคักก็มีความโศกเศร้าอยู่

“ยกเกี้ยวได้!”

ขบวนแห่นั้นเริ่มเดินทางอีกครั้ง

หลินมั่วที่อยู่ด้านหลังหันกลับไปมองแก๊งสวนดอกไม้ดำ

ฟ้าเริ่มจะมืดลง

หลินมั่วก็มาที่นี่

หลังจากที่เขาตบไหล่หม่าปังเต๋อแล้ว เขาก็ยื่นขวดเหล้าในมือให้

หลังจากที่หม่าปังเต๋อรับแล้วก็ดื่มไปเต็มคำ

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

เมื่อมองไปที่หลุมศพที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ที่อยู่ตรงหน้า อยู่ๆ หม่าปังเต๋อก็พูดขึ้นมา

“เธอโชคไม่ดี!”

“มาตกหลุมรักคนไม่เอาไหนอย่างฉันก็ช่าง”

“แต่เมื่อฉันสามารถทำให้เธออยู่ดีมีสุขได้แล้วเธอก็จากไป”

ดูเหมือนว่าพูดให้หลินมั่วฟัง แต่ก็เหมือนพูดให้ตนเองฟัง

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เงยหน้าและดื่มคำใหญ่อีกครั้ง

“คุณหลิน คุณว่าโชคชะตามันมีจริงไหม”

หลินมั่วมองบนใส่เขา

“ฉันแค่มาส่งเหล้าให้แกได้หายกระหายเท่านั้น”

“ฉันไม่มีความตั้งใจจะมาพูดคุยเรื่องเหตุผลชีวิตด้วยหรอกนะ”

เมื่อหม่าปังเต๋อได้ยินความรังเกียจที่ตรงๆ แบบนี้ เขาก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างเขินอาย