หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4019

แนวหน้าของเขตพื้นที่สอง

ขณะนั้นลูกน้องทั้งหมดภายในเต็นท์ต่างมองไปที่เคร้ก

ราวกับกำลังมองดูสัตว์ร้ายที่อาละวาดอยู่

ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาโดยที่ไม่กล้าหายใจแรง และแอบภาวนาให้กับตนเองเงียบๆ

“หัวหน้าที่เฝ้าดูคลังอาวุธปืนอยู่ไหน พาตัวเขามาซะ”

พูดจบไปไม่นาน

เฉียยมู่ที่ถูกมัดตัวเอาไว้ก็ถูกลูกน้องโยนเข้ามาในเต็นท์

หลังจากที่เคร้กเห็นเขา ก็ต้องมองเขาด้วยสายตาที่เคืองโกรธอย่างมาก

“ก่อนหน้านี้แกรับปากกับฉันไว้ยังไง!”

“แกบอกว่าตราบใดที่มีแกอยู่ แม้แต่ยุงตัวเดียวก็บินเข้าไปในคลังอาวุธปืนไม่ได้”

“ตอนนี้แกตอบแทนคำมั่นสัญญาของแกแบบนี้เหรอ”

ยิ่งพูดเคร้กก็ยิ่งโกรธ เขาจึงเดินเข้าไปและเตะเขาจนกระเด็นตัวออกไปไกลหลายเมตร

เฉียวมู่รู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกอย่างมาก

จากนั้นก็มีเลือดกระอักออกจากปากของเขา

เขาอดทนกับความเจ็บปวดแล้วพูดอย่างยากลำบากว่า

“หัวหน้า เรื่องนี้ฉันทำพลาดเอง”

“โปรดหัวหน้าให้โอกาสในการแก้ตัวให้ฉันสักครั้งเถอะ”

หลังจากที่เคร้กได้ยินแบบนี้ก็หรี่ตาขึ้นมา

“แก้ตัวเหรอ”

“แกทำความผิดไว้ขนาดนี้ ยังคิดจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกเหรอ”

รอบๆ ตัวของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่เข้มข้นอย่างมาก

เวลานี้ หากประโยคต่อไปของเฉียวมู่ไม่สามารถทำให้เคร้กพอใจ

ก็จะเป็นเวลาตายของเฉียวมู่แล้ว

“ท่านหัวหน้า ฉันไม่อยากมีชีวิตรอดไปวันๆ!”

“แต่ฉันอยากใช้ชีวิตของฉันล้างแค้นกับความอัปยศในครั้งนี้”

น้ำเสียงของเฉียวมู่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทั้งหมดนี้มันเกิดจากพวกสารเลวของเขตพื้นที่สาม

หากไม่ใช่พวกเขา ตนเองก็ไม่ตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แบบนี้

เมื่อนึกถึงความอัปยศอดสูในคืนนั้น ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

เมื่อเคร้กได้ยินแบบนี้ สีหน้าโกรธของเขาก็ผ่อนคลายลงมาก

“แกคิดจะทำยังไง”

รอให้เฉียวมู่พูดแผนการในใจของเขาออกมา

สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปทันที

แม้แต่เคร้กเองก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

ขณะนั้น ที่ตรงนั้นถูกคนล้อมรอบไว้อย่างแน่นหนา

และก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุด

“โถ นี่มันโหดร้ายจริงๆ!”

“คนในลอว์เรนซ์โหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ”

“หมอนี่ก็โชคดีเหลือเกิน ถูกทำร้ายขนาดนี้ยังไม่ตายอีก!”

ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน

หวังจั่งซิ่งเดินผ่านฝูงชน

ขณะนั้นชายที่มีเลือดเต็มไปทั่วตัวนอนอยู่บนพื้น

ขาทั้งสองข้างที่เปื้อนด้วยเลือดนั้นถูกทำร้ายจนไม่มีชิ้นดี

แถมยังสามารถมองเห็นเศษกระดูกขาอีกด้วย

ร่างกายส่วนบนเองก็หนักไม่แพ้กัน

ราวกับว่าหน้าอกและช่วงท้องจะผ่านการลากถูมาเป็นเวลานาน ตอนนี้เห็นแม้กระทั่งกระดูกซี่โครง

มือทั้งสองข้างเองก็เหมือนกัน

“พวกแกไปเจอเขาได้ยังไง!”

ทันทีที่หวังจั่งซิ่งถามจบ ชายที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนก็เดินออกมาจากฝูงชน

“พวกเราพบเขาระหว่างทางที่ลาดตระเวนครับ”

“ตอนที่เห็นเขา เขากำลังคลานมาเขตพื้นที่สามของเรา...”