หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4020

หวังจั่งซิ่งจ้องมองคนที่มีเลือดเต็มตัวตรงหน้าอยู่นาน

ดูจากการแต่งกายและตราสัญลักษณ์ที่อยู่บนบ่าแล้ว คนคนนี้ไม่ธรรมดา

อย่างน้อยก็เป็นระดับนายพลแน่

แต่ทำไมคนแบบนี้ถึงได้ถูกกระทำโหดร้ายแบบนี้

หลังจากที่คุณคิดอยู่นานก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

หวังจั่งซิ่งเรียกเจ้าหน้าที่ทีมรักษามาทันที

“พาเขาไปรักษาก่อน! ถ้าหากช่วยชีวิตเขาได้ ค่อยมาซักถามตัวตนของเขาก็แล้วกัน”

เมื่อมีคนคนนี้ปรากฏตัว

ฐานทัพที่เดิมทีสงบสุขก็มีอะไรให้พูดถึง

“ พวกแกกำลังคุยอะไรกันอยู่”

หลังจากที่หม่าปังเต๋อเฝ้าหลุมศพภรรยามาเป็นเวลาสามคืน เขาก็กลับมาที่แนวหน้าทันที

แม้ว่าท่าทางของเขาในตอนนี้จะดูเหนื่อยล้า

แต่ดวงตาของเขาสดใสขึ้นมามาก

“คารวะท่านผู้นำ!”

หลังจากที่เห็นหม่าปังเต๋อแล้ว เหล่าสมาชิกสำนักดาบก็รีบทักทายทันที

จากนั้นพวกเขาก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

“เมื่อสองวันก่อน ทหารลาดตระเวนของพวกเราเจอนายพลของอีกฝ่ายที่อาการสาหัสระหว่างทาง”

“ ตอนนี้ยังทำการรักษาช่วยชีวิตอยู่เลย”

คนของอีกฝ่ายที่มีอาการสาหัสนั้นมาปรากฏอยู่แนวหน้า

เรื่องนี้มันดึงดูดความสนใจของหม่าปังเต๋อทันที

“ ตรวจสอบตัวตนแล้วหรือยัง”

สมาชิกสำนักดาบตอบว่า

“ มีพี่น้องที่ร่วมกันจู่โจมในครั้งก่อนบอกว่า คนคนนี้เหมือนจะเป็นนายพลของคลังอาวุธปืน”

“แต่ว่าตอนนั้นฟ้ามืดมาก เขาเองก็ไม่สามารถยืนยันได้ชัดเจน”

“ อีกอย่างพี่น้องที่เจอเขาบอกว่า ขาของคนคนนี้พิการ เขาคลานออกมาด้วยมือทั้งสองข้างของตนเอง”

หม่าปังเต๋อที่ได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกสนใจขึ้นมา

เขาเลิกคิวแล้วพูดทันทีว่า

“พาฉันไปดูหน่อย!”

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลใกล้ๆ

หม่าปังเต๋อก็เห็นคนไข้ที่อาการสาหัสคนนั้นในห้องฉุกเฉินผ่านทางหน้าต่าง

“ให้ตายเถอะ เป็นเขาจริงๆ!”

ทันทีที่เห็นเขา หม่าปังเต๋อก็รู้ตัวตนของเขาทันที

คนคนนี้เป็นนายพลของคลังอาวุธปืนจริงๆ

ตอนนี้จะต้องเตรียมยาที่สอดคล้องกันเพื่อเสริมพลังศิลปะการต่อสู้ของพวกเขา

ไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับคนคนนี้หรอกนะ

หม่าปังเต๋อเกาหัวแล้วยิ้ม

“นายพลเฝ้าดูคลังอาวุธปืนของพวกเขา ถูกทหารลาดตระเวนของพวกเราเก็บกลับมา”

เก็บกลับมาเหรอ

คำนี้ดูแปลกๆอยู่นะ

เมื่อหม่าปังเต๋อเล่าที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมดแล้ว

หลินมั่วถึงได้เข้าใจ

“แกคิดว่าหลังจากที่คนคนนี้ถูกลงโทษแล้ว ก็คิดจะคลานมาหนีเอาชีวิตรอดในเขตพื้นที่ที่สามของพวกเราเหรอ”

ไร้สาระสิ้นดี

สถานที่ที่สองห่างไกลกันหลายสิบกิโลเมตร

ใช้มือคลานมาถึงที่นี่ นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ

แต่หม่าปังเต๋อไม่คิดแบบนั้น

“คุณหลิน คุณลองคิดดู เขาจนตรอกไม่มีทางหนีแล้ว”

“ตอนนี้ความหวังเดียวในการมีชีวิตรอดนั้นอยู่ที่พวกเรา”

“เวลานี้ใครจะไปคิดพิจารณาอะไรมากมาย คุณว่าถูกไหม...”