หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4022

“คุณหลิน คนนี้แหละ”

หม่าปังเต๋อชี้ผ่านกระจกเข้าไปในห้องผู้ป่วย ที่มีชายคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่บนเตียง สภาพเป็นตายเท่ากัน

“คุณคิดว่าคนนี้ยังพอช่วยได้ไหม”

หลินมั่วแสยะยิ้มอย่างดูแคลน “ดูถูกผมรึไง”

“ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ผมก็สามารถดึงเขากลับมาได้”

สิ้นเสียง เขาผลักประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปทันที

ภายในห้อง แพทย์ที่กำลังจะเก็บอุปกรณ์หลังทำการรักษา เมื่อเห็นหลินมั่วเข้ามาก็ขมวดคิ้วแน่น

“ไอ้หนู แกเป็นใคร คิดว่าที่นี่เป็นที่ที่ใครก็เข้าได้หรือไง”

“รีบออกไปเดี๋ยวนี้”

ยังไม่ทันที่เสียงตวาดจะจบ หม่าปังเต๋อก็พรวดเข้ามาทันที

“ไอ้แก่ แกพูดอยู่กับใครรู้ตัวไหม”

“ถอยไปให้พ้น อย่ามาขวางคุณหลินในการช่วยชีวิตผู้ป่วย”

เพียงแค่เขาโผล่หน้าเข้ามา

แพทย์ทุกคนในห้องก็เหมือนลูกเจี๊ยบที่โดนเหยี่ยวจ้อง

พากันขดตัวไปรวมกันที่มุมห้อง ตัวสั่นงันงก

หม่าปังเต๋อไม่ใช่คนที่ใครกล้ามีเรื่องด้วย

เมื่อหลินมั่วเห็นแบบนั้น ก็หันกลับมาตบเข้าที่ท้ายทอยของหม่าปังเต๋อหนึ่งที

“พูดสุภาพกับคุณหมอหน่อย”

“พวกเขากำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่นะ”

หลังจากสั่งสอนหม่าปังเต๋อเสร็จ หลินมั่วก็หันไปกล่าวขอโทษบรรดาแพทย์

“ขอโทษด้วย คนของผมเสียมารยาทไปหน่อย”

“กรุณาอย่าถือสาเลย ให้ผมช่วยรักษาคนไข้คนนี้เถอะ พวกคุณไปพักกันก่อน”

แพทย์ที่อยู่ในห้องมองไปที่เฉียวมู่ที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง สภาพย่ำแย่เต็มที ในขณะที่พวกเขากำลังจะปฏิเสธ

แต่พอเห็นสายตาดุ ๆ ของหม่าปังเต๋อ ก็รีบหุบปากทันที

ก่อนจะพากันออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

หม่าปังเต๋อหัวเราะลั่นอย่างภูมิใจ

“คุณหลิน ผมบอกแล้ว ว่าไม่ต้องไปให้ดีกับคนพวกนี้หรอก”

“ยิ่งคุณทำตัวสุภาพมากเท่าไร พวกเขายิ่งได้ใจมากขึ้นเท่านั้น”

คำพูดนี้ก็ไม่ได้ผิดเสียทีเดียว

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำผิดอะไร และไม่ได้เป็นศัตรู

พอมาโดนหม่าปังเต๋อเล่นแบบนี้ ก็เหมือนว่าพวกเขาเป็นฝ่ายผิดไปซะเอง

“พอเถอะ เลิกพูดมากได้แล้ว”

“เดี๋ยวถ้าผมเริ่มรักษา คุณก็ต้องฟังคำสั่งผม”

“แค่เทคนิคปักเข็มลอยธรรมดา” หลินมั่วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ใส่ใจนัก

“แต่ทำไมถึงดูน่าอัศจรรย์ขนาดนี้” หม่าปังเต๋อไม่ยอมแพ้ ถามซ้ำด้วยความสงสัย

หลินมั่วตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “เพราะทำแบบนี้มันดูเท่กว่า”

หม่าปังเต๋อ “…”

แม่*เอ๊ย!

ให้ตายสิ ฉันไม่น่าปากเสีย ถามมากเกินไปเลยจริง ๆ!

หลังจากหลินมั่วเตรียมพร้อมเสร็จ เขาก็ออกคำสั่งทันที

“ตอนนี้ผมจะปิดกั้นเส้นเลือดใหญ่ที่ต้นขาของเขา”

“เดี๋ยวพอผมให้สัญญาณ คุณต้องฟันขาทั้งสองข้างของเขาทิ้งไป รวมถึงส่วนที่ได้รับความเสียหายจนพังทั้งหมด”

หม่าปังเต๋อในตอนนี้ก็กลับมาอยู่ในโหมดจริงจังเช่นกัน

เขากำดาบในมือแน่น เตรียมพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเมื่อ

เมื่อหลินมั่วขยับนิ้วลงเบา ๆ เข็มเงินหลายเล่มก็พุ่งตรงเข้าสู่รากต้นขาของเฉียวมู่

“ลงมือได้!”

ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง หม่าปังเต๋อก็ฟันลงไปโดยไม่ลังเล

แต่ภาพที่ทุกคนคิดไว้ว่าจะมีเลือดสาดกระจายกลับไม่เกิดขึ้น

บริเวณบาดแผล แม้จะมีเลือดไหลออกมาให้เห็นบ้าง แต่ก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น