หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4035

เมื่อมองรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมของหลินมั่ว เฉียวมู่ก็สั่นเทิ้มไปทั่วร่าง

ด้านหนึ่งเป็นเพราะความเจ็บปวดเเสนสาหัสที่ส่งมาจากปลายนิ้ว อีกด้านหนึ่งเป็นเพราะความหวาดกลัวที่เขามีต่อหลินมั่ว

“คุณไม่ใช่มนุษย์ คุณคือปีศาจ!”

เฉียวมู่ใช้เสียงที่อ่อนเเรงเเผ่วเบาตะโกนสุดเสียง

หลินมั่วหัวเราะเยือกเย็น “ปีศาจ?”

“คนที่ปล่อยโรคติดต่อแบบนี้ออกมา นายยังมีหน้ามาบอกว่าฉันคือปีศาจอีกเหรอ!”

โรคติดต่อที่ไม่รู้ชนิดนี้ หากควบคุมไม่ได้

เกาะนรกทั้งเกาะจะเต็มไปด้วยซากศพ

เมื่อเผชิญหน้ากับคนสารเลวที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ หลินมั่วไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างสบายๆเเน่

ฆ่า ก็ง่ายไปสำหรับเขา!

หลังจากพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นปักเข็มลงไปที่กลางศรีษะของเฉียวมู่โดยตรง

“อ๊าก…”

ภายใต้ความเจ็บปวดอย่างรุนเเรง ร่างกายของเฉียวมู่ก็เริ่มกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง ราวกับจะทะลักออกมานอกเบ้า

ส่วนที่เป็นตาขาว เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

ในขณะที่สติของเขากำลังจะดับวูบ หลินมั่วก็ดึงเข็มเงินออกในจังหวะที่พอดี

อย่าว่าเเต่ตายเลย แม้แต่การสลบไปในตอนนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่เฉียวมู่ปราถนายิ่งนัก

การทรมานแบบอยู่ไม่สู้ตายแบบนี้ มีประสบการณ์มาแล้วหลายครั้ง

ขณะที่เห็นหลินมั่วดึงเข็มเงินออก

ในเเววตาของเฉียวมู่ก็พลันฉายเเววเเห่งความหวังขึ้นมาเเวบหนึ่ง

ในที่สุดก็จะได้ตายแล้วใช่ไหม

ดีจริงๆ!

เเต่ในขณะที่เขากำลังยินดี และหลับตาทั้งคู่ลงเตรียมตัวตาย

ก็พลันรู้สึกจุกแน่นที่หน้าอก

เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดาบยาวแทงทะลุหัวใจ

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง สีหน้าของเฉียวมู่ก็กลับมาหวาดกลัวอีกครั้ง

หน้าอกของเขาถูกคว้านเนื้อออกไปก้อนหนึ่ง

“มองอะไร ใช้ประโยชน์ให้คุ้มค่าก็เท่านั้น”

พูดพลางหลินมั่วก็หยิบยาอวิ๋นช่วงออกมา

ป้ายยาเบาๆ รอยเเผลที่หน้าอกของเฉียวมู่เลือดก็หยุดสนิท นี่ก็เป็นการตัดโอกาสที่เขาคิดฆ่าตัวตายด้วยการเสียเลือดอีกครั้ง

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นเมื่อคืนนี้ หลินมั่วจึงได้หยุดทรมานเฉียวมู่เสียที

จะไปสนใจคำสั่งห้ามอะไรได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินมั่วก็พลันวางสมุนไพรในมือลงทันที สีหน้าโกรธเกรี้ยว

เรื่องแนวหน้า เขาได้มอบหมายให้หวังจั่งซิ่งเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด

สำหรับการจัดการใดๆของหวังจั่งซิ่ง หลินมั่วก็แทบจะไม่เคยไปก้าวก่าย

ยิ่งไปกว่านั้นเหตุการณ์โรคติดต่อระบาดก็เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เขาจะไปใส่ใจเรื่องอื่นได้อย่างไร

หากไม่ใช่หม่าปังเต๋อมาเเจ้งข่าว เขาก็คงไม่รู้เลยว่ากุหลาบดำถูกส่งตัวออกไปแล้ว

หลังจากได้สติ ดวงตาของหลินมั่วก็ราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่

“นายกล้าปิดบังฉันเหรอ”

ร่างของเฉียวมู่สั่นเทิ้มพยายามส่ายหน้าอย่างสุดกำลัง

บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

“เปล่าครับ!”

“ผมไม่ได้ปิดบังอะไรจริงๆ ผมบอกทุกอย่างที่ผมรู้ให้คุณทราบหมดเเล้ว”

“ผมสาบาน!”

เเต่หลินมั่วในตอนนี้จะไปเชื่อคำพูดของเขาได้อย่างไร

เมื่อตบมือครั้งหนึ่ง ผงยาประสาทหลอนกลุ่มหนึ่งก็ถูกโปรยลงบนใบหน้าของเฉียวมู่โดยตรง