หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4034

ที่อู่ซือ

ทันทีที่อธิบดีชิวเห็นหลินมั่ว เขาก็รีบเล่าเรื่องที่สมาชิกสำนักไห่หลางมาหาเมื่อสักครู่ให้ฟังอย่างย่อๆ

“นอกจากนี้ ผมยังได้รวบรวมกลุ่มอิทธิพลใหญ่อื่นๆอีกแปดกลุ่ม รวมถึงทุกคนที่สามารถใช้งานได้”

“พยายามทำให้การกักตัวแล้วเสร็จก่อนอาทิตย์ตกดินในวันนี้”

เขาพูดไปพลาง ก็เช็ดเหงื่อบนหน้าผากไปพลาง

สีหน้าเเสดงความกังวลอย่างยิ่ง

ไม่มีใครที่จะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขตสามไปมากกว่าเขาอีกแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับโรคติดต่อที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เขาก็ได้ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี

หลินมั่วทบทวนการจัดการทุกอย่างในแนวหลังอย่างละเอียดอีกครั้ง

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่นเเล้ว เขาก็มอบหมายงานดูแลแนวหลังทั้งหมดให้กับอธิบดีชิว

“เอาล่ะ ท่านชิวต่อไปเรื่องของเเนวหลังนี้ ผมฝากให้คุณจัดการทั้งหมด”

“ผมต้องรีบคิดค้นวิธีการรับมือกับโรคติดต่อนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด!”

พูดจบ เขาก็รีบร้อนจากไปอีกครั้งราวกับนักดับเพลิง มุ่งหน้าไปยังเเนวหน้า

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเดินผ่านเเนวเขตที่ตั้งโดยสำนักดาบ ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย

ในกลุ่มนักดาบเหล่านี้ เริ่มมีผู้ติดเชื้อปรากฏขึ้นบ้างเเล้ว

สิ่งนี้ยิ่งทำให้หลินมั่วรู้สึกเร่งรีบมากขึ้น

ข้างหน้ามีลอเร้นซ์ที่จ้องเขม็งดั่งเสือ

ข้างหลังมีประชาชนทั่วไปในเเนวหลังที่พวกเขากำลังปกป้อง

หากเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นตรงกลาง ผลลัพธ์คงไม่อาจจินตนาการได้

ขณะที่คิด ฝีเท้าของหลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะเร่งเร็วขึ้นอีกหลายส่วน

มาถึงโรงพยาบาลที่จัดตั้งขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเเนวหน้า

ที่เเห่งนี้กลายเป็นสถานที่ร้างไร้ผู้คนไปแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นบุคลากรทางการแพทย์หรือทหารที่ได้รับบาดเจ็บและถอยร่นมาจากสนามรบ พวกเขาทั้งหมดถูกหม่าปังเต๋อย้ายไปยังพื้นที่กักตัวเฉพาะแล้ว

ห้องฉุกเฉินชั้นห้า

เมื่อหลินมั่วเปิดประตูห้องเข้าไป เฉียวมู่ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ตัวเเข็งทื่อขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นหลินมั่ว ก็ราวกับว่าได้เห็นปีศาจที่คลานออกมาจากนรกยังไงอย่างงั้น

ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด

เพื่อที่จะตัดข้อสงสัยของผู้คน เเละไม่นำโรคติดต่อมายังเเนวหน้าของเขตสาม

เขาไม่ลังเลที่จะให้คนทุบตีเท้าของตนเองจนเเหลกละเอียด หลังจากนั้นก็ยังทนความเจ็บปวดราวกับมีหนอนไช

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเจ็บปวดจนสลบ

หลินมั่วก็โบกมือใหญ่ พลังภายในก็พลันแทรกซึมเข้าไปในร่างของเฉียวมู่

“อยากจะสลบไปเหรอ ฝันไปเถอะ!”

พร้อมกับเสียงเยาะเย้ยของหลินมั่ว

สีหน้าที่ใกล้จะหมดสติก็พลันสงบลงอย่างรวดเร็ว ฟื้นคืนสติอย่างสมบูรณ์

สิ่งที่ตามมาก็ยังคงเป็นความเจ็บปวดราวกับถูกหนอนไช

“ผม…ผมสิ่งที่ผมรู้ คุณก็รู้หมดแล้ว”

“ได้โปรด ฆ่าผมเถอะ!”

ชั่วชีวิตของเฉียวมู่ นี่เป็นครั้งเเรกที่เขามีความปราถนาที่จะตายอย่างเเรงกล้าเช่นนี้

รู้เเต่เเรกว่าจะเป็นเช่นนี้ เขายอมตายอยู่ในมือของหัวหน้าเผ่าเคร้กเสียยังดีกว่า

อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นเช่นนี้

สีหน้าของหลินมั่วมืดครึ้มลง “คิดจะตายไม่มีทาง!”

“พูดความจริงกับนายเลยนะ วิชาเข็มเทวนิรมิตร บวกกับเก้าเข็มตู๋กูนี่ มันเป็นสุดยอดวิชาเทพในโลกมนุษย์เลย!”

ตราบใดที่นายยังมีลมหายใจอยู่ ฉันสามารถรับประกันได้ว่านายจะไม่ตาย…”