หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4041

ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน

หลินมั่วอุ้มกุหลาบดำที่ใกล้ตาย ยกมือขึ้นบีบ

หลังจากได้ยินเสียงร้องโหยหวน

ไท่อาในชั่วพริบตาก็กลับไปที่ฝักดาบ

ในขณะที่เขากำลังจะจากไป กุหลาบดำในอ้อมเเขนของเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“คุณหลิน ขอร้อง ช่วยพวกเธอด้วย!”

น้ำเสียงที่แผ่วเบาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

หลินมั่วหันศรีษะไปมองสนามรบที่ข้างหลัง

สมาชิกสวนดอกไม้ดำที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยคน ถูกศัตรูล้อมไว้อย่างเเน่นหนา

หากต้องการช่วยพวกเธอ เขาจะต้องกำจัดทหารรักษาการณ์เจ็ดแปดหมื่นคนตรงหน้า

เวลาที่ใช้ย่อมไม่น้อย

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลินมั่วก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

“อาการบาดเจ็บของคุณตอนนี้หนักมาก ถ้าผมไม่รีบพาคุณกลับไปรักษา”

“คุณ จะตาย!”

เขาเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เเต่หลังจากที่กุกลาบดำได้ยินดังนั้น เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ดวงตาของเธอมั่นคงอย่างมาก

“คุณหลิน ฉันเป็นคนพาพวกเขามาที่อันตรายเเห่งนี้”

“ถ้าฉันรอดชีวิตอยู่คนเดียว ชีวิตที่เหลือของฉันจะต้องอยู่กับการสำนึกผิด”

“นั่นไม่ใช่ชีวิตที่ฉันต้องการ”

ความหมายในคำพูดนั้นง่ายมาก

ถ้าไม่สามารถจากไปพร้อมกับลูกน้องที่เหลือได้ เธอขอตายเสียดีกว่า!

หลังจากที่หลินมั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถอนใจอย่างจนใจ

“ยุ่งจริงๆ!”

แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะเต็มไปด้วยความรำคาญ

เเต่แววตาของเขากลับเผยให้เห็นความชื่นชมเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

ในที่สุดหลินมั่วก็วางกุหลาบดำลง

“คุณต้องอดทน! อย่าเพิ่งตายก่อนที่ผมจะพาพวกเธอกลับมา”

อาการบาดเจ็บภายในของกุหลาบดำในตอนนี้รุนเเรงมาก

หลินมั่วทำได้เพียงใช้เข็มเงินปิดกั้นลมหายใจสุดท้ายของเธอไว้ชั่วคราว

“ขอบ…”

กุหลาบดำฝืนยิ้มออกมาอย่างน่าอนาถ ขณะที่เธอกำลังจะขอบคุณ ก็เห็นภาพตรงหน้ามืดลง

จากนั้นเธอก็หมดสติไป

หลังจากหลินมั่วชำเลืองมองเธอ เขาก็หันกลับมา เเละกลับมาที่สนามรบอีกครั้ง

“ท่านฟอร์เรสต์ ไอ้เด็กนั่นกลับมาอีกแล้วครับ!”

เมื่อมองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง ดวงตาของพวกเธอไม่เพียงเเต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ยังเต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างเต็มเปี่ยม

หลินมั่วไม่มีเวลามาดื่มด่ำกับสายตาแบบนี้

หลังจากจัดการกับศัตรูที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้ว เขาก็ตะโกนเสียงดังทันที

“รีบตามผมมา!”

พูดจบเขาก็โบกดาบยาวอีกครั้ง ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ล้มลงไปอีกเป็นจำนวนมาก

วงล้อมที่เคยเเน่นหนาจนแทบไม่มีช่องว่าง ก็ถูกเคลียร์เป็นทางเดินในทันที

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินมั่ว พวกผู้หญิงก็ไม่กล้าลังเล รีบก้าวตามไปอย่างรวดเร็ว

ดังนั้น ในสนามรบจึงปรากฏภาพที่เเปลกประหลาด

ภายใต้วงล้อมที่หนาเเน่นของศัตรู

ทหารเป็นเเถวเป็นเเนวก็ล้มลงเหมือนผักตบชวา

ไม่นาน

หลินมั่วทะลวงผ่านสนามรบทั้งหมด เเละรวบรวมผู้ที่รอดชีวิตทั้งหมดเข้าด้วยกัน

“พวกเราไปกันเถอะ!”

หลังจากที่หลินมั่วพูดเบาๆประโยคหนึ่ง

ก็พาพวกผู้หญิงเดินออกไปโดยตรง

ครั้งนี้ เขาไม่ได้ชักดาบออก