หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4061

เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาในหุบเขา

สรรพสิ่งก็ตื่นขึ้น

เหล่านกบินผ่านท้องฟ้า ดูเหมือนจะหลบหนีไปด้วยความเร่งรีบ

ในเวลานี้ หลินอู่เหิ่นก็ปีนจากหน้าผาไปยังยอดเขา

เพียงแต่เธอยังไม่ทันได้หายใจ ร่างทั้งร่างก็หดเกร็งไม่รู้ตัว

สถานที่แห่งนี้ยังมีคนกลุ่มหนึ่งสวมชุดคลุมสีดำกำลังรอตนอยู่

ในขณะที่หลินอู่เหิ่นจะกลับไปที่หน้าผา เงาหลายร่างก็ปิดเส้นทางข้างหลังของเธอในชั่วพริบตา

ตรงหน้า

หลังจากผู้นําเห็นหลินอู่เหิ่น ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

"ทำไมถึงเป็นสาวน้อย?"

"แล้วลูกน้องมือขวาสองคนของหลินมั่วล่ะ?"

ได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังก็รีบอธิบาย

"ท่านผู้นำ คนนี้เป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของหลินมั่วบนเกาะนรกครับ"

"และสาวน้อยคนนี้ก็เป็นที่ชื่นชอบของหลินมั่ว!"

"ไม่เลว!" ผู้นำจึงพยักหน้าอย่างพอใจ

"เอาตัวไป!"

เมื่อเสียงเงียบลง

รอบๆ ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งเดินออกมา เดินไปทางหลินอู่เหิ่น

"น้องสาว ไปกับพวกเราดีๆ เถอะ!"

จากการสนทนาของหลายๆ คน หลินอู่เหิ่นก็เข้าใจทันที

คนกลุ่มนี้มาเพราะท่านอาจารย์ของตน

หากตนถูกจับไป ท่านอาจารย์จะถูกพวกเขาข่มขู่แน่นอน

เธอคิดไปพลางแกล้งทำเป็นกลัวไปพลาง ร่างก็ถอยไปทางหน้าผาอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่งชนชายชุดดำที่ปิดทางอยู่ด้านหลัง เธอจึงหยุดเดิน

เธอหันหน้าไปมอง

เห็นเพียงชายชุดดำด้านหลังที่ยื่นมือออกมา

"ตุ๊กตากระเบื้องที่น่ารัก หากพากลับไปเป็นสะใภ้ให้คุณชายก็คงดี"

พร้อมกับเสียงหัวเราะชั่วร้าย

ฝ่ามือคู่นั้นก็วางลงบนไหล่ของหลินอู่เหิ่น

ตอนนี้ร่างเล็กๆ ของหลินอู่เหิ่นสั่นเทา ดวงตาเผยให้เห็นความหวาดกลัว

ทว่าท่าทางเช่นนี้กลับกระตุ้นความคิดของชายชุดดำคนอื่นที่อยู่รอบๆ

คุณชายชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ？

แต่พวกเขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง

เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อเกินไป

จนกระทั่งผู้นำส่งเสียง‘หึ’ขึ้นอย่างเย็นชา

ทุกคนจึงได้สติ

"มัวอึ้งทำอะไรกัน รีบไล่ตามไปสิ!"

ด้วยความโกรธ กลุ่มบรมครูมากกว่าสิบคนจึงถือเชือกกระโดดลงจากหน้าผา

ตรงที่เดิม

ผู้นำชายชุดดำ มองศพที่อยู่ข้างหน้า อากาศก็เริ่มกัดกร่อนบาดแผลอย่างต่อเนื่อง

เขาไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย

แต่สายตากลับร้อนแรงขึ้น

"แท้จริงแล้ว ศิษย์ของปีศาจ ก็เป็นปีศาจเช่นกัน"

"ถ้าคนแบบนี้ถูกรับเข้ามา แก๊งห้าพิษของเราในอนาคตต้องได้ฟื้นคืนชีพ และได้รับทุกสิ่งที่ล่วงลับไปแล้วจากพวกหนานมาน"

หลังจากที่พึมพำกับตัวเอง

ใบหน้าของเขาก็ปรากฏสีหน้าอย่างบ้าคลั่งออกมา

ส่วนลูกน้องรอบข้าง เวลานี้ได้แต่ตัวสั่นไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย