หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4083

เมื่อผู้คนแยกย้ายกันไป

ในขณะนี้หม่าปังเต๋อยังคงยืนงงงวยอยู่กับที่ ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง

เมื่อหลินมั่วเห็นท่าทีของเขาเช่นนี้ คำพูดที่หลุดออกมาจึงเป็นการเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง

“ท่านหม่า ผมว่าตอนนี้คุณคงรู้เเล้วสินะว่าอะไรคือความขี้ขลาด!”

หลังจากหม่าปังเต๋อได้ยินคำพูดนี้ ลมหายใจก็พลันถี่กระชั้นขึ้น

สีหน้าเเสดงออกถึงความฮึกเหิมเล็กน้อย

ท่าทางเช่นนี้ทำให้คนอื่นๆในที่นั้นคิดว่าเขาคงตกใจจนเสียสติไปแล้ว

อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น มุมปากของหม่าปังเต๋อก็กระตุกยิ้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“คุณหลิน ท่านหม่าผมประสบความสำเร็จแล้วครับ!”

“ถึงกับได้อยู่ท่ามกลางปรมาจารย์มากมายขนาดนั้น ในฐานะผู้ฟัง”

“เมื่อก่อนคุณเคยมีประสบการณ์เเบบนี้ไหมครับ ฮี่ฮี่!”

หลินมั่ว “…”

คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า!

วงจรความคิดนี่มันไม่ใช่คนปกติเลยจริงๆ

แต่ว่าการได้ยืนดูสถานการณ์ที่มีปรมาจารย์ถึงเจ็ดคน เขาเองก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนจริงๆ

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลินมั่วก็ยกนิ้วโป้งขึ้นทันที

“ท่านหม่า คุณเจ๋ง คุณเจ๋งที่สุดแล้ว!”

หม่าปังเต๋อกำลังคิดจะโอ้อวดต่อ เเต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา เงาดำสายหนึ่งก็พุ่งเข้ามา

ผัวะ!

รองเท้าอีกข้าง ก็ฟาดเข้าที่กลางหน้าของเขาพอดีเป๊ะ

หม่าปังเต๋อรู้ว่าเป็นฝีมือของหลินมั่ว สีหน้าโกรธเคืองที่เพิ่งปรากฏขึ้น พลันถูกเขากดข่มไว้ในทันที

“ความริษยาทำให้คนใจแคบ!”

หลังจากหม่าปังเต๋อพึมพำเบาๆไปประโยคหนึ่ง จึงได้รู้ตัวว่าตนเองเผลอพูดสิ่งที่คิดในใจออกมา

ผัวะ!

รองเท้าอีกข้าง ฟาดลงใบหน้าของเขาอีกครั้ง

“คราวหน้าสิ่งที่ผมจะขว้างใส่อาจเป็นดาบยาวก็ได้”

หลินมั่วพูดติดตลกประโยคหนึ่ง เมื่อเห็นว่าหม่าปังเต๋อเชื่อฟังเเล้ว เขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังและพูดว่า

“คุณเสวี่ยเหลียน ผมขอแนะนำให้รู้จักสักหน่อย”

“ท่านนี้คือผู้นำลัทธิดาบของเขตสาม เรียกว่าท่านหม่าก็ได้ ส่วนท่านนี้คือกุหลาบดำแห่งสวนดอกไม้ดำ”

“ในขณะเดียวกันพวกเขาก็นับว่าเป็นลูกน้องของผมด้วย”

พูดพลางมองไปยังคนทั้งสอง

“เสวี่ยเหลียน นักปราชญ์หญิงตุนหวง! เพื่อนของผม!”

หม่าปังเต๋อเมื่อเห็นว่าหลินมั่วปลอดภัยดีแล้ว ในใจก็วางใจ

“คุณเสวี่ยเหลียน คุณหลินพวกคุณพักผ่อนเร็วๆนะครับ!”

พูดพลางเขาก็ชนไหล่กุหลาบดำที่อยู่ข้างๆ แล้วออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต

ทันทีที่ประตูบานใหญ่ปิดลง หมอนใบใหญ่ก็ถูกขว้างกระเเทกใส่เขาโดยตรง

เสียงดุของหลินมั่วไล่ตามหลังมา

“ท่านหม่า คันกระดูกขึ้นมาอีกแล้วใช่ไหม

“รอให้ร่างกายของผมหายดีแล้ว ผมจะซัดคุณให้สักดอก”

เมื่อเสียงพูดขาดไป หลินมั่วก็อธิบายอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“คุณเสวี่ยเหลียน คุณไม่ต้องสนใจไอ้หมอนี่หรอก เขาก็แค่ปากเสียล้อเล่นไปทั่ว”

เสวี่ยเหลียนตอบรับเบาๆคำหนึ่ง จากนั้นใบหน้าเเดงเรื่อ

ท่าทางขี้อายนั้น ช่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจที่สุด!

เมื่อมองไปทั่วทั้งห้องมีเตียงอยู่เพียงสองหลัง

หลังหนึ่งหลินอู๋เหิ่นใช้

ที่เหลืออีกหนึ่งหลัง สองคนจะใช้พักผ่อนอย่างไร

ความหมายนั้นชัดเจนอยู่แล้ว…