หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4084

แสงจันทร์ส่องสว่างกำลังดี!

เเนวหน้าทั้งหมดในเวลานี้ ก็เงียบสงัดอย่างที่สุด

รอบด้านนอกจากเสียงเเมลงร้องระงมเเล้ว ก็เหลือเพียงเสียงเบาๆที่ดังมาจากกองไฟประปราย

หลังจากหม่าปังเต๋อเดินออกจากห้องไปได้ระยะหนึ่ง ก็ค่อยๆชะลอฝีเท้าลง

กุหลาบดำที่อยู่ข้างหลังไม่ทันได้ระวังตัว จึงเดินชนเข้าทันที

“คุณทำอะไรเนี่ย”

เธอกล่าวอย่างโมโหเล็กน้อย

หม่าปังเต๋อในครั้งนี้ไม่ได้ตอบโต้กลับด้วยเสียงอันดังเหมือนแต่ก่อน

มีเพียงเสียงถอนหายใจยาว

“ใจของคุณว้าวุ่นเเล้ว!”

ในตอนที่เขาอยู่ในห้องของหลินมั่ว เขาก็สังเกตุเห็นถึงอารมณ์ที่ผิดปกติของกุหลาบดำคนนี้

ตั้งเเต่ที่นักปราชญ์หญิงเเห่งตุนหวงปรากฏตัวขึ้น อารมณ์ของกุหลาบดำก็ดูซึมเศร้าเป็นอย่างมาก

“คุณพูดเหลวไหล ฉันเเค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

กุหลาบดำโต้เเย้งด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย

แต่หม่าปังเต๋อในฐานะผู้ที่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน จะไม่เข้าใจได้อย่างไร

“เห้อ!”

“ในใจของคุณก็มีคำตอบอยู่เเล้วนี่นา!”

“ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณหลิน อย่างมากที่สุดก็คงเป็นได้เเค่ความสัมพันธ์แบบลูกน้องกับเจ้านาย!”

“คนระดับมังกรในหมู่มนุษย์อย่างคุณหลิน คนที่จะอยู่เคียงข้างเขาได้ก็ต้องเป็นธิดาสวรรค์ผู้สูงศักดิ์เท่านั้น”

“ก็เหมือนนักปราชญ์หญิงแห่งตุนหวงเมื่อครู่…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค

กุหลาบดำก็เงยหน้าขึ้นอย่างเเรง ในดวงตาเเดงก่ำเล็กน้อย

“คุณยุ่งมากเกินไปแล้ว!”

“เมื่อก่อนคุณไม่ใช่เหรอที่บอกว่าฉันไร้ยางอาย อยากจะใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อเลื่อนสถานะ”

“ใช่ ฉันก็เป็นคนแบบนั้นเเหล่ะ ฉันรักที่จะทำยังไง ก็ไม่ใช่กงการอะไรของคุณที่จะมาเเส่!”

หลังจากตวาดลั่น กุหลาบดำก็จ้องหม่าปังเต๋อเขม็งอย่างเคียดแค้น

จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

เเต่ตอนที่เธอหันกลับไป เหมือนหยาดน้ำตาจะไหลรินออกมา

ณที่เดิม

หม่าปังเต๋อมองตามเเผ่นหลังที่เปล่าเปลี่ยวเศร้าสร้อยนั้น เเล้วถอนหายใจเล็กน้อย

หากเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เขาเห็นกุหลาบดำตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้

คงดีใจหัวเราะร่าไปนานเเล้ว

อย่างไรก็ตามไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร จู่ๆเขาก็เปลี่ยนไปเหมือนผู้ใหญ่

“คุณลองดูสิว่ายังมีอะไรขาดเหลืออยู่หรือเปล่า”

พูดพลางเขาก็ปลดห่อผ้าที่ปักลายดอกบัวที่สะพายอยู่ข้างหลังลงมา

เมื่อเปิดออก สมุนไพรล้ำค่าหลากสีสันก็เรียงรายอยู่ตรงหน้า

ในบรรดาสมุนไพรเหล่านั้น ไม่เพียงเเต่มีสมุนไพรสำหรับรักษาจิตสำนึกของหลินอู๋เหิ่นเท่านั้น แต่ยังมีสมุนไพรที่ใช้สำหรับศึกษาโรคระบาดที่เกิดขึ้นเเนวหน้าอีกด้วย

สิ่งที่ทำให้หลินมั่วค่อนข้างประหลาดใจก็คือ

สมุนไพรที่เขาระบุผ่านยันต์ส่งสารหมื่นลี้

เสวี่ยเหลียนเตรียมมาให้เขาถึงสามเท่าของปริมาณที่ระบุ

และเสวี่ยเหลียนยังอนุมานจากน้ำเสียงที่อ่อนเเรงของหลินมั่ว ในตอนที่พูดคุยกันว่า หลินมั่วได้รับบาดเจ็บสาหัส

เธอจึงแอบขโมยยาเซิ่งเหลียนมาจากคุณปู่

“ขอบคุณ! ครบถ้วนมาก!” หลินมั่วเอ่ยปากพูด

คำพูดขอบคุณนี้มีความหมายแฝงมากมาย

ทั้งสองต่างรู้ดีแก่ใจ

แต่ไม่มีใครพูดออกมาก็เท่านั้น

เมื่อพูดจบ ภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงัดอันน่าอึดอัดอีกครั้ง

ไม่ได้เจอกันนาน

ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีเรื่องที่อยากจะพูด แต่กลับไม่รู้จะเอ่ยปากพูดอย่างไร