หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4087

ราตรีเงียบสงัดไร้เสียง

ภายในห้องที่สว่างไสวด้วยแสงไฟ

ทั้งสองคนนั่งคัดแยกสมุนไพรไปพลาง พูดคุยถึงเรื่องราวในอดีตไปพลาง

“จั่งโหลวพวกเขาเป็นยังไงบ้าง”

ในฐานะศิษย์หัวกะทิของสำนักหยิ่นจง

พรสวรรค์ของจั่งโหลว ถึงแม้ว่าจะด้อยกว่าตนเองเล็กน้อย แต่ก็เป็นคนที่พอจะเทียบเคียงกันได้

ด้วยการสนับสนุนทรัพยากรอย่างต่อเนื่องจากหุบเขาไป๋เฉ่า คิดว่าระดับการฝึกฝนคงจะไม่เลว

“อืม สำหรับจั่งโหลว เมื่อครั้งก่อนเขาเคยมาที่เมืองตุนหวงของพวกเราพร้อมกับคุณปู่ของเขา”

“ตอนนี้น เขาก็วนเวียนอยู่หน้าประตูปรมาจารย์เเล้ว”

“หากไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนนี้ก็น่าจะก้าวเข้าสู่อาณาจักรปรมาจารย์นะ!”

“แต่…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสวี่ยเหลียนก็พลันหยุดพูด

ในดวงตาของเธอแฝงไปด้วยประกายที่แปลกประหลาดเล็กน้อย

หลินมั่วเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจะเอ่ยถาม

เสวี่ยเหลียนที่อยู่ตรงหน้าพลันหายตัวไป

ผัวะ!

พร้อมกับเสียงดังสนั่น

กำปั้นเล็กๆที่ประดับประดาด้วยลวดลายดอกบัวก็ประทับลงบนหน้าอกของหลินมั่วแล้ว

แรงไม่หนัก ทว่าก็ไม่เบา

“เมื่อก่อนเคยสัญญากันไว้ในงานจินชิว คุณผิดสัญญา!”

“นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นพ้องกัน ใครก็ตามที่ได้พบคุณ”

“ต้องต่อยคุณหนึ่งหมัด!”

เสวี่ยเหลียนอธิบายเนิบๆ

น้ำเสียงยังคงเเผ่วเบานุ่มนวล เเต่หลินมั่วยังคงได้ยินถึงความไม่พอใจเล็กน้อยจากน้ำเสียงนั้น

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็เกาหัวอย่างรู้สึกอายขึ้นมาบ้าง

หลังจากงานประลองหมอเทวดาจบลง หลินมั่วเเละเหล่าศิษย์ผู้เร้นกายได้ส่งอำลาเณรน้อยไปแล้ว

ฉวยโอกาสที่บรรรยากาศเป็นใจ ทำข้อตกลงกันว่า ในช่วงเวลานี้ของทุกปี จะมาพบปะสังสรรค์กันที่จิงตู

เพียงแต่ว่า หลินมั่วเดินทางวุ่นวายอยู่ภายนอกมาโดยตลอด ภารกิจรัดตัวมากมาย

จึงผิดสัญญา!

แต่ว่าหลินมั่วกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เสวี่ยเหลียนถึงกับลงมือกับตน

หากข่าวนี้แพร่งพรายออกไป ย่อมต้องก่อให้เกิดสงครามนองเลือดแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสวี่ยเหลียนก็ถามด้วยความเป็นกังวล

“ตอนนี้มีคนที่รู้ข่าวนี้แล้วเยอะไหมคะ”

หลินมั่วส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เดิมทีผมก็แค่อยากจะพัฒนาเกาะนรกแห่งนี้ให้เป็นฐานกำลังภายใต้ชื่อของผม”

“ผมจะไปคิดได้อย่างไรว่า ไอ้สถานที่ที่นกยังไม่ขี้ใส่ จะซุกซ่อนความลับที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ไว้!”

เขาพูดพลางเผยให้เห็นรอยยิ้มขมขื่นออกมาบนใบหน้า

“หรือไม่พวกเราถอดใจจากที่นี่ไปเถอะ!” เสวี่ยเหลียนโน้มน้าวอย่างร้อนใจเล็กน้อย

“ต่อให้ไม่มีสมบัติในตำนาน ด้วยพรสวรรค์ของคุณ การก้าวข้ามขีดจำกัดสู่ความเป็นนักบุญก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสสักหน่อย”

เธอไม่อยากให้หลินมั่วต้องเข้าไปพัวพันกับข้อพิพาทนี้จริงๆ

หากพลาดพลั้งไป อาจถึงขั้นแตกดับสิ้นสลายไปเลยทีเดียว

“เกรงว่าจะไม่ทันเสียแล้ว” หลินมั่วตอบอย่างเฉยเมย

มาถึงสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็เข้าไปพัวพันอย่างเต็มตัวแล้ว

ต่อให้เขาอยากจะจากไป ปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเหล่านั้น ก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

เมื่อมาถึงขั้นที่ต้องร่วมวงไพบูลย์แล้ว ย่อมมีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปจนสุดทางเท่านั้น