หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4104

รอจนกระทั่งสองพี่น้องคู่นั้น ประคองกันจากไปอย่างปลอดภัย

สายตาของผู้คนที่อยู่ในที่แห่งนั้น ก็ยังคงเต็มไปด้วยความกระตือรือล้นอย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อได้ประจักษ์กับตาตนเองถึงประสิทธิภาพยาเม็ดของหลินมั่ว ในเวลานี้ผู้คนจะยังกล้าสงสัยได้อย่างไร

“คุณหลิน ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”

เมื่อมีคนแรกนำร่อง

ผู้คนอื่นๆที่อยู่ในเหตุการณ์ก็พากันคุกเข่าลง

“ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”

ในชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนนับแสนต่างก็คุกเข่าต่อหน้าหลินมั่ว

สายตาที่เคยร้อนรุ่มและบ้าคลั่งแต่เดิม ได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว

เหลือไว้พีเยงแค่แสงแห่งความหวังที่เต็มเปี่ยม

หลินมั่วยกมือและพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน”

“ในเมื่อยาแก้พิษได้รับการคิดค้นขึ้นมาแล้ว พวกเราจะรีบแจกจ่ายให้ทุกคนโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน”

“ขอให้ทุกคนกลับไปยังค่ายพักของตนเองก่อน และรอ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

สถานการณ์ในบริเวณนั้นก็ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณหลิน ตอนนี้คุณยังมียาอยู่ที่ตัวไหมครับ”

“ผมรู้สึกว่าตัวเองอาจจะไม่ไหวแล้ว”

“พอจะช่วยพวกเราก่อนได้ไหมครับ!”

เมื่อสิ้นหวังแล้วได้เห็นความหวังอีกครั้ง

ผู้คนที่กระวนกระวายใจอดไม่ได้ที่จะร้องขอ

ถูกทรมานด้วยโรคระบาดนี้มานานขนาดนี้ ในตอนนี้การรอคอยต่อไปอีกวินาที ก็เป็นการทรมานอย่างแสนสาหัส

หม่าปังเต๋อขมวดคิ้ว ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“พวกคุณมีกันเป็นแสนคน คุณหลินจะมียาบนตัวมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร!”

“ทุกคนจงกลับไปยังที่พักของตนเองอย่างสงบเสงี่ยม!”

“หากมีใครก่อเรื่องวุ่นวายอีก ก็อย่าหวังว่าจะได้ยาแก้พิษ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทุกคนจึงยอมสงบลง

ภายใต้เสียงตวาดดุดันของหม่าปังเต๋อ ผู้คนก็ลังเลที่จะไปจากหลินมั่ว

สุดท้ายก็จำใจจากไป

เวลานี้ หลินมั่วอดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้เช่นกัน

สถานการณ์ที่ต้องแสดงอำนาจข่มขู่เช่นนี้ ต้องให้คนอย่างหม่าปังเต๋อมาจัดการจริงๆ!

รอจนกระทั่งทุกคนจากไปหมดแล้ว

สายตาของหม่าปังเต๋อก็พลันเปลี่ยนเป้าหมายไปยังร่างของกู้เหอ

เขากระชากคอเสื้อของคนผู้นี้ขึ้นมาทันที โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ประเคนตบหน้าไปหลายฉาด

ภายในร่างกายก็ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

ราวกับว่ายาพิษไม่ได้ผล!

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้น

ในเวลานี้ ภาพรอยยิ้มอันสดใสของหลินมั่วพลันปรากฏขึ้นตรงหน้า

“ลืมแนะนำให้นายรู้จักอย่างละเอียด”

“กระผมคือหมอเทวดาแห่งประเทศจีน ขอเพียงแค่นายยังมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย ฉันรับประกันได้ว่านายจะไม่ตาย”

พูดพลางเขาก็เก็บเข็มเงินที่ยังใช้ไม่หมดอีกสองสามเล่ม กลับเข้ากระเป๋าหนังอย่างคล่องแคล่ว

กู้เหอเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงมองแวบหนึ่ง

หน้าอกของเขา ถูกปักด้วยเข็มเงินไปหลายเล่มแล้ว

ยาพิษที่กลืนลงไปก่อนหน้านี้ ในเวลานี้กำลังไหลออกจากร่างกายอย่างไม่หยุดหย่อน

“เป็นอย่างไร ตกใจไหม ประหลาดใจไหม”

หม่าปังเต๋อเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง นิ้วมือกำแน่นจนดังกึกๆ

“ไอ้เวรตะไลยังจะปากดีอีกเหรอ!”

หลังจากสบถด่าทอไปประโยคหนึ่ง หมัดใหญ่เท่าใบหน้าก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง

วินาทีต่อมา

เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ทำลายความเงียบสงบลง