หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4103

ในตอนแรก หลินมั่วตั้งใจไว้ว่า จะนำยาแก้พิษออกมาโดยตรง เพื่อปลอบประโลมฝูงชน

แต่เมื่อเกิดเรื่องของกู้เหอผู้เป็นหัวโจกขึ้น ทำให้เขาตระหนักได้ว่า

การจราจลครั้งนี้ เป็นไปได้อย่างสูงที่จะโดนใช้ประโยชน์จากผู้มีเจตนาร้าย

ดังนั้น หลินมั่วจึงร่วมแสดงละครตบตานี้ขึ้นมากับกู้เหอ

“จับตาดูไว้หรือยัง”

หลังจากที่หลินมั่วได้รับคำยืนยันจากหม่าปังเต๋อ เขาก็ชูยาแก้พิษโรคระบาดขึ้น

หลังจากได้เห็นของจริง

ผู้คนที่แต่เดิมทีโกรธเกรี้ยวและกระสับกระส่าย ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง

และในฝูงชนนั้นเอง คนบางคนเมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ก็อดร้อนใจไม่ได้

“เขากำลังหลอกพวกเรา”

“แค่หยิบขวดยามาส่งเดชก็คิดว่าจะหลอกพวกเราได้แล้ว!”

“ทุกคนอย่าไปเชื่อเขา!”

สายตาของหลินมั่วพลันเย็นเยียบ “จับตัวพวกมันไว้!”

ในเมื่อพวกมันเปิดเผยตัวออกมาเอง หลินมั่วย่อมไม่ไว้หน้าอย่างแน่นอน

หลังจากคนที่เป็นแกนนำหลายคนถูกจับกุมตัวไป ฝูงชนก็เริ่มที่จะปั่นป่วนขึ้นมาอีก

ทั้งหมดยี่สิบเจ็ดคน

กู้เหอเมื่อเห็นว่าพวกพ้องของตนเองถูกจับออกมาหมดแล้ว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรุ่มขึ้นมา

เมื่อมองดูว่าแผนการที่จะปั่นป่วนเขตสามของตนเองกำลังจะสำเร็จลุล่วง

แต่พวกพ้องของตนเองกำลังถูกจับกุมตัวไปจนหมด

“พวกคุณก็แค่ต้องการฆ่าคนปิดปาก!”

“ทุกคนอย่าไปเชื่อคำพูดเหลวไหลของเขา เขาก็แค่คิดว่าพวกเรากลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว ต้องการฆ่าพวกเราทิ้ง”

“นี่มันไม่ใช่ยาแก้พิษหรอก!”

ถึงแม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงการดิ้นรนเฮือกสุดท้าย

แต่ภายใต้การโวยวายอย่างบ้าคลั่งของเขา ก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ลังเลขึ้นมาจริงๆ

หากเป็นยาแก้พิษก็ดีไป แต่หากเป็นยาพิษล่ะ!

ในชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะลังเลขึ้นมา

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากเป็นหนูทดลองให้ใครทั้งนั้น ขอเพียงแค่มีชีวิตรอดต่อไปได้อีกวินาทีก็ยังดี

เมื่อหลินมั่วเห็นเช่นนั้น ก็ไม่ได้ร้อนรน เพียงแต่กล่าวอย่างใจเย็น

“ฉันยังคงยืนยันคำเดิม หากใครในพวกคุณสงสัยในความจริงแท้ของยาแก้พิษนี้ของฉัน ก็เชิญออกมาทดลองดูได้เลย!”

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน

ท่ามกลางฝูงชนก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว

เห็นเพียงร่างกำยำร่างหนึ่ง พยุงสหายคนหนึ่งมายังด้านหน้าฝูงชน

“ได้โปรดช่วยน้องชายของผมด้วยเถอะ!”

“เขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว!”

สายตานับไม่ถ้วนจับจ้องไปที่หนูทดลองตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา

ไม่นานเกินรอ

น้องชายก็หยุดชักกระตุกเป็นอันดับแรก

อาการไออย่างต่อเนื่องแต่เดิมก็ค่อยๆหายไป

จนกระทั่งเขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

“ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆ”

เมื่อเห็นภาพนี้ เสียงอุทานด้วยความตกใจก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยรอบ

พี่ชายเมื่อเห็นดังนั้นก็พลันปรากฏสีหน้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง “น้องชาย น้องเป็นอย่างไรบ้าง”

“รู้สึกดีขึ้นไหม”

ถึงแม้น้องชายผู้นี้จะอ่อนแรงอย่างถึงที่สุด แต่ก็ยังคงเห็นได้ถึงสีหน้าที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา

“ผมรู้สึกถึงความสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน”

“ที่แท้ความรู้สึกที่ได้หายใจอย่างอิสระ มันช่างชื่นใจถึงเพียงนี้!”

หลังจากพูดจบเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นก็หมดสติไปอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบร้อน เขาแค่ไม่ได้ทานอาหารมาเป็นเวลานาน ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอเท่านั้นเอง”

โดยไม่รอให้พี่ชายผู้นั้นถาม หลินมั่วก็รีบอธิบาย

“มานี่ เอายาเม็ดนี้ให้เขากิน ก็จะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วแล้ว…”