หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4102

หลินมั่วถึงกับต้องยอมรับ

กู้เหอที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ช่างเชี่ยวชาญในการควบคุมจิตใจผู้คนอย่างแท้จริง

เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ ก็ผูกโยงเขากับทุกคนเข้าไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนา

และยังผลักดันตนเองไปอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผู้ติดเชื้อหลายหมื่นคนอีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ในคำพูดยังเต็มไปด้วยการยั่วยุ กระตุ้นหลินมั่วและหม่าปังเต๋ออย่างต่อเนื่อง

ขอเพียงแค่ตนเองลงมือ สถานการณ์จะต้องหลุดพ้นจากการควบคุมโดยสิ้นเชิงอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้น ก็จะกลายเป็นเหตุการณ์สังหารหมู่ครั้งใหญ่

หนำซ้ำหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ย่อมส่งผลกระทบโดยตรงต่อเขตสามทั้งหมด

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ในใจของหลินมั่วก็พลันเกิดแผนการขึ้นมา

หลังจากกวาดสายตามองไปรอบหนึ่ง เขาก็ถามต่ออย่างไม่รีบร้อน

“ฉันจะบอกนายว่า ฉันคือหลินมั่ว ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันคือใคร”

กู้เหอยังคงมีท่าทีหยิ่งยโสไม่เปลี่ยนแปลง

ถึงแม้ว่าจะได้ยินคำแนะนำตัวของหลินมั่วแล้ว ก็ยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

ในทางตรงกันข้ามกลับยิ่งดูโอ้อวดมากยิ่งขึ้น

“ฉันพูดแล้ว ฉันไม่สนว่าคุณคือใคร”

“วันนี้ถ้าคุณไม่ฆ่าพวกเรา ก็จงหลีกทางเสียดีๆ!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

หลินมั่วกับหม่าปังเต๋อก็สบตากัน

ในที่สุดหางจิ้งจอกก็โผล่ออกมาจนได้

แนวหน้าเขตสามทั้งหมด ไม่พูดหรอกว่าทุกคนเคยเห็นหลินมั่ว แต่ต้องเคยได้ยินชื่อของเขาอย่างแน่นอน

แต่กู้เหอตรงหน้าคนนี้ กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆต่อเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อพิจารณาจากคำพูดและสีหน้า

เขาไม่รู้ความหมายของคำว่าหลินมั่วสองคำนี้เลยแม้แต่น้อย

คนนี้ไม่ใช่คนของเขตสามแน่!

หลังจากหลินมั่วส่งสัญญาณให้หม่าปังเต๋อแวบหนึ่ง จากนั้นมุมปากก็พลันปรากฏรอยยิ้มเย็นเยียบ

“นายไม่รู้จักฉันไม่เป็นไร!”

“แต่ดูจากท่าทางของนายแล้ว ไม่เห็นเหมือนคนติดเชื้อตรงไหน”

“น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยพละกำลัง จะรีบร้อนบุกฝ่าเขตแดนกักกันนี้ไปทำไมกัน”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

สีหน้าของกู้เหอที่แต่เดิมทำท่าฮึกเหิม ก็พลันแปรเปลี่ยนไปในทันที

ในระหว่างการเจรจาเมื่อครู่ เขามัวแต่ยุยงส่งเสริมฝูงชน และยั่วยุให้หลินมั่วโกรธ

จนลืมไปเสียสนิทว่าตนเองกำลังปลอมตัวเป็นคนป่วยอยู่

ในเวลานี้ผู้ป่วยที่อยู่โดยรอบต่างก็หันมามองด้วยสายตาที่เคลือบแคลงสงสัย

โครม!

เมื่อถูกเขาส่งเสียงเอะอะโวยวายเช่นนั้น ผู้คนด้านหลังที่ไม่ทราบความเป็นมาก็พลันปั่นป่วนขึ้นในทันที

เมื่อถูกเบียดเสียดดันกันอย่างต่อเนื่อง!

ฝูงชนก็พลันเคลื่อนตัวเดินหน้าในทันที

หลินมั่วเองก็คาดไม่ถึงว่า กู้เหอที่ดื้อรั้นผู้นี้ถึงขนาดถูกจับกุมตัวไปแล้วก็ยังไม่ยอมสงบ

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะปะทุเป็นจราจล

หลินมั่วก็ชักกระบี่ไท่อาออกมาโดยตรง

แสงสีเงินยวงฉายวาบขึ้น พลันปรากฏโลหิตสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่วกลางอากาศ

กู้เหอที่แต่เดิมทีส่งเสียงโวยวายไม่หยุด พลันร้องโหยหวนออกมาเสียงดังในทันที

เมื่อเสียแขนไป เขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด

ไม่ใช่ว่าหลินมั่วไม่อยากฆ่าเขา

สถานการณ์ในตอนนี้ หากเกิดการเสียชีวิตขึ้นจะยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้น

หลังจากจัดการแมลงวันตัวเล็กๆอย่างกู้เหอเสร็จ หลินมั่วก็อาศัยพลังลมปราณของไท่อา พูดตะโกนเสียงดัง

“ยาแก้โรคระบาดอยู่ที่นี่แล้ว!”

“หากใครในพวกคุณไม่เชื่อก็ลองเข้ามาเลย!”

ทุกคนมองไปยังขวดยาที่เขาชูขึ้นสูง อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง…