หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4101

สถานการณ์ที่เพิ่งจะสงบลงเล็กน้อย กลับถูกจุดไฟให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้งด้วยคำพูดของผู้มีเจตนา

“พวกเขามียาแก้พิษ ทำไมถึงไม่เอาออกมาตั้งแต่แรก ทำไมถึงไม่เอาออกมา แต่กลับเอาออกมาในตอนนี้”

“ฉันว่าพวกคุณกำลังหลอกลวงพวกเรา เพื่อที่จะหลอกให้พวกเรากลับไปรอวันตาย!”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ความสงบที่เพิ่งจะฟื้นคืนมาก็พลันปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง…

เมื่อได้ยินว่ามีผู้ใดตั้งข้อสงสัยในตัวหลินมั่ว

หม่าปังเต๋อก็เบิกตากว้างด้วยความโกรธ ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าทันที

“แกเป็นใครวะ กล้าสงสัยในตัวคุณหลิน”

เขาพูดพลางยื่นมือออกไป เตรียมที่จะกระชากคอเสื้อของคนผู้นั้น ตั้งใจที่จะสั่งสอนเขาให้รู้สำนึก

แต่ว่าในเวลานี้เอง หลินมั่วก็เข้ามาขวางท่านหม่าไว้

“ไปยืนข้างๆ ยังวุ่นวายไม่พอใช่ไหม”

ในตอนนี้คนพวกนี้อยู่ในช่วงที่เส้นประสาทกำลังอ่อนไหว หากกระตุ้นเพียงเล็กน้อย ก็ไม่แน่ว่าอาจจะก่อจราจลขึ้นมาอีกครั้ง

หม่าปังเต๋อถูกตำหนิไปยกใหญ่ ก็รีบเก็บอารมณ์โกรธทันที จ้องเขม็งไปยังคนที่ก่อเรื่องวุ่นวายแวบหนึ่ง แล้วจึงถอยกลับไป

ทว่าในเวลานี้ ผู้นำของฝ่ายตรงข้าม กลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย

หลังจากถูกหม่าปังเต๋อขู่ขวัญเล็กน้อย แววตาของเขาก็ฉายประกายเจ้าเล่ห์ออกมาแวบหนึ่ง

“พวกนายเห็นไหม พอฉันแทงใจดำเข้าหน่อย ก็โกรธขึ้นมาละ!”

“ฉันว่าพวกเขาก็แค่อยากจะให้พวกเราไปรอวันตาย!”

“โรคระบาดโรคติดต่ออะไรนั่น มันก็แค่เรื่องโกหกทั้งเพ!”

“พวกเรารีบพุ่งตัวเข้าไปด้วยกันเถอะ ขอแค่ได้เจอหน้าครอบครัว พวกเราก็จะรอดแล้ว”

ผู้คนที่จิตใจพังทลาย เวลานี้จะยังเหลือวิจารณญาณอะไรอีก

เมื่อได้ยินว่ามีคนนำทัพบุก และได้ยินคำว่าครอบครัวอีกครั้ง

บริเวณนั้นก็พลันปั่นป่วนขึ้นอีกครั้งในทันที

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะกลับมาควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

หลินมั่วก็รีบส่งสายตาให้เสวี่ยเหลียน

วินาทีต่อมา พายุโหมกระหน่ำบริเวณนั้นอีกครั้ง

แต่ทว่าอานุภาพในครั้งนี้ลดลงไปมาก

เป็นเพียงแค่ทำให้กลุ่มผู้ติดเชื้อถอยร่นไปด้านหลังเล็กน้อย

รอจนกระทั่งสถานการณ์สงบลงเล็กน้อยแล้ว

หลินมั่วก็ค่อยๆหรี่ตาลง

ผู้นำที่ยุยงส่งเสริมให้ก่อเรื่องตรงหน้า ดูเหมือนจะมีปัญหาอยู่บ้าง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินมั่วก็เอ่ยปากถาม

“นายเป็นคนของกองกำลังไหน ชื่ออะไร”

“ไม่ต้องรีบร้อน คนพวกนี้มีปัญหา คุณจับตาดูพวกเขาไว้ให้ดี!”

พฤติกรรมและคำพูดของกู้เหอผู้นี้ผิดปกติอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่จะไม่กลัวเขา ดูเหมือนจะคาดหวังให้โดนเขาฆ่าตายเสียด้วย

หลังจากรับรู้ถึงจุดนี้แล้ว

หลินมั่วก็ยิ่งรู้สึกว่าคนผู้นี้มีปัญหา

“นายรู้ไหมว่าฉันคือใคร”

กู้เหอคิดว่าหลินมั่วต้องการที่โอ้อวดสถานะ จึงหัวเราะเยาะออกมาอย่างเย็นชา

สีหน้าหยิ่งยโสถึงขีดสุด

“คุณคือผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่สูงส่ง พวกคนใกล้ตายอย่างฉันจะไปรู้ได้อย่างไร!”

“ทำไม จะใช้สถานะกดขี่ฉันหรือไง”

“ฉันบอกให้รู้ไว้เลยนะ คนใกล้ตายอย่างข้า ไม่กลัวพวกคุณหรอก!”

“พี่น้องทั้งหลาย พวกนายกลัวหรือไม่”

เมื่อเขาถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและกังวาน

เสียงตอบรับก็ดังขึ้นจากด้านหลังทันที

“พวกเรากำลังจะตายอยู่แล้วจะไปกลัวอะไรอีก”

“ไม่ตายด้วยน้ำมือศัตรู แต่กลับต้องมาตายด้วยน้ำมือคนกันเอง ช่างน่าขันสิ้นดี!”