หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4100

เขตแดนกักกัน คือตาข่ายป้องกันเดียวของแนวหลัง

เมื่อเผชิญหน้ากับโรคระบาดชนิดนี้ แม้แต่นักรบก็ยังเปราะบางเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลุ่มประชาชนทั่วไปที่อยู่ในแนวหลังเหล่านั้น

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้เอง หม่าปังเต๋อจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

ไม่ว่าตนเองจะเห็นใจพวกเขามากเพียงใด แต่จะไม่มีทางปล่อยให้ผู้ติดเชื้อคนใดคนหนึ่งข้ามผ่านไปได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อหม่าปังเต๋อออกคำสั่งเสียงดังลั่น

นักดาบหลายพันคนก็ชูดาบใหญ่ในมือขึ้นพร้อมกัน ท่าทีก็พลันแปนเปลี่ยนเป็นดุดันอย่างหาที่สุดมิได้

“ใครล้ำเข้ามาอีก ฆ่าสถานเดียว!”

เสียงเตือนที่ดังก้องกังวาน พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า

สีหน้าที่เคร่งขรึม บ่งบอกว่าพวกเขาไม่ได้ขู่ขวัญสหายร่วมรบที่อยู่ตรงหน้า

ขอเพียงแค่ผู้ติดเชื้อหลายหมื่นคนเหล่านี้ก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว

พวกเขาจะลงดาบใหญ่ในมืออย่างไม่ลังเลจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ผู้ติดเชื้อเหล่านี้แต่เดิมทีก็มีจิตใจที่แตกสลายอยู่แล้ว ยิ่งถูกบรรยากาศในสถานที่แห่งนั้นกระตุ้น จิตใจก็ยิ่งอยู่ในสภาวะที่ร้อนรุ่ม

ความคิดเดียวที่มี ก็แค่กลับบ้านไปพบหน้าครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย

และถึงแม้ว่าจะมีคนบางส่วนที่ลังเลใจ ต้องการที่จะหยุดฝีเท้า

แต่คนอื่นๆที่อยู่ด้านหลัง กลับยังคงเบียดเสียดดันกันเดินหน้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

เช่นนี้แล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับคมดาบที่เย็นยะเยือก

ฝูงชนมหาศาล กลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย

สถานการณ์ได้ตกอยู่ในความวุ่นวายอย่างสมบูณ์

หม่าปังเต๋อเมื่อเห็นเหตุการณ์ ก็กัดฟันดังกรอดๆ

“หยุดให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

แม้เสียงจะดังกระหึ่ม แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่วุ่นวายอลหม่านเช่นนี้ กลับไม่มีผลใดๆเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายกำลังจะปะทะกัน

หม่าปังเต๋อมองไปยังเขตที่อยู่อาศัยแนวหลังแวบหนึ่ง สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

บางสิ่งบางอย่าง เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!

“ลงมือ!”

เมื่อสิ้นเสียง นักดาบต่างก็สบตากัน

วินาทีต่อมา พวกเขาต่างก็ชูดาบใหญ่ในมือสูงขึ้น

หากดาบฟาดฟันลงมา ผู้คนหลายพันชีวิตจะต้องดับดิ้น ณ ที่แห่งนี้

ในขณะที่การสังหารกำลังจะเริ่มขึ้น

ผู้คนจำนวนไม่น้อยก็เริ่มที่จะกระสับกระส่ายอีกครั้ง เตรียมที่จะบุกทะลวงเขตแดนกักกัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินมั่วก็ไม่ได้ลังเล รีบชูขวดในมือสูงขึ้น

“ทุกคนไม่ต้องตกใจ ยาแก้โรคระบาดได้รับการคิดค้นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว”

“พวกคุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว!”

ถึงแม้เสียงจะไม่ดังมาก แต่ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนั้นได้ยินอย่างชัดเจน

ชั่วพริบตา สถานการณ์ที่วุ่นวายอลหม่านก็เงียบสงบลงในทันที

ในระหว่างที่ผู้คนคุยกระซิบกระซาบกัน เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆก็ดังขึ้น

“จริงหรือเท็จ”

“คนนี้เป็นใครทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน”

“มียาแก้พิษแล้ว พวกเรามีทางรอดแล้วใช่ไหม”

ถึงแม้ว่าในคำพูดจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว อารมณ์ของผู้คนจำนวนไม่น้อยก็ค่อยๆสงบลงไป

ในแววตา ก็เริ่มฉายแววแห่งความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

และในเวลานี้เอง ท่ามกลางฝูงชนมีคนบางส่วน มองสบตากัน

หลังจากแลกเปลี่ยนข้อมูลผ่านทางสายตากันและกันแล้ว หนึ่งในนั้นก็ก้าวเท้าออกมาข้างหน้าทันที

“ทุกคนอย่าไปเชื่อพวกเขา…”