หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4099

แนวเขตแดนกักกันระหว่างแนวหน้าและแนวหลัง

เมื่อเผชิญหน้ากับการขัดขวางของหม่าปังเต๋อ ผู้คนจำนวนไม่น้อยก็ก้าวออกมาข้างหน้า

“ผู้นำลัทธิหม่า ผมรู้ว่าพวกเราใกล้จะตายแล้ว!”

ผู้นำกลุ่มคนเหล่านั้น ไอเป็นเลือดไปพลาง พูดอ้อนวอนไปพลาง

“ตาย พวกเราไม่กลัว แต่ก่อนที่จะตาย พวกเราแค่อยากจะเห็นหน้าครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย!”

กระบวนการรอความตายนั้น เป็นความทรมานอย่างแสนสาหัส

ผู้คนที่กำลังจะตายเหล่านี้ ตอนนี้ความคิดและความหวังเดียวของพวกเขา ก็มีเพียงแค่ครอบครัวที่อยู่แนวหลังเท่านั้น

เมื่อหม่าปังเต๋อได้ยินคำขอร้องเช่นนี้ ท่าทีที่เคยดุดันน่ากลัวแต่เดิม ก็พลันมลายหายไปในพริบตา แปรเปลี่ยนเป็นความจนปัญญาอย่างเต็มเปี่ยมแทน

“ความรู้สึกของพวกคุณ ผมเข้าใจดี”

“แต่ถ้าพวกคุณไปแนวหลังในตอนนี้ โรคระบาดก็จะถูกพวกคุณนำติดตัวไปด้วย”

“สุดท้าย ก็รั้งแต่จะทำให้ครอบครัวของพวกคุณตายตามไปด้วยเท่านั้น!”

หลังจากพูดจบ หม่าปังเต๋อก็รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั่วร่างพลันเหือดแห้งไปในทันที

ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ ล้วนเป็นวีรบุรุษของเขตสาม ที่ยอมพลีชีพเพื่อชาติ

แต่ว่าก่อนตาย การที่จะได้พบหน้าครอบครัวสักครั้ง กลับกลายเป็นคำขอร้องที่ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้

นี่มันช่างน่าเศร้าเสียกระไร!

เมื่อหม่าปังเต๋อกล่าวถึงความจริงอันโหดร้ายนี้ออกมา

เสียงร้องไห้โฮก็พลันดังกระหึ่มขึ้นในบริเวณนั้น

“ผมเพิ่งแต่งงานกับเมียไปเมื่อไม่นานนี้เองนะ!”

“ลูกของผมเพิ่งเกิดมาเอง ยังไม่ได้เห็นหน้าตาของพ่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ”

“พ่อแม่ ลูกอกตัญญู ไม่สามารถได้เห็นหน้าพวกท่านเป็นครั้งสุดท้าย…”

ในระหว่างที่ร้องไห้คร่ำครวญ ผู้คนจำนวนมากก็คุกเข่าลงกับพื้น โขกศรีษะคำนับอย่างหนักแน่นไปยังแนวเขตหลัง

บรรยากาศอันเศร้าสลดปกคลุมไปทั่วบริเวณเขตแดนกักกัน

ผู้คนที่อยู่ในที่นั้น ต่างก็มีน้ำตาคลอเบ้า

แม้แต่หม่าปังเต๋อก็ไม่อาจยกเว้น ในเวลานี้ขอบตาของเขาเปียกชื้นไปหมดแล้ว

แม้ในใจจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

หากมีหนทางอื่นที่จะสกัดกั้นฝูงชนเหล่านี้ได้ เขาคงไม่กล่าวถึงความจริงอันโหดร้ายนี้ออกมา

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้นได้

ขอเพียงแค่มีคนเพียงคนเดียว หลุดรอดไปยังแนวหลังได้

เขตที่อยู่อาศัยทั้งหมดก็จะถูกแพร่เชื้อ และเขตสามทั้งหมดก็จะพลอยตายไปด้วย

สถานการณ์ที่เพิ่งสงบลงไปเมื่อครู่ จู่ๆกลับกลายเป็นบ้าคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง

มีผู้คนมาถึงแนวเขตแดนกักกันของสำนักดาบอย่างต่อเนื่อง คุกคามนักดาบเหล่านั้น

“รีบให้พวกเราผ่านไป!”

“ฉันต้องการกลับไปเจอพ่อแม่ของฉัน!”

เมื่อมีผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆพุ่งเข้ามา นักดาบก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณในทันที

ดาบใหญ่ในมือก็กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ

เพียงแต่เมื่อเผชิญหน้ากับพี่น้องสหายร่วมรบ พวกเขากลับไม่สามารถก้าวข้ามผ่านปมในใจนั้นไปได้ ทำได้เพียงแค่ส่งสายตาขอความเห็นใจไปยังผู้นำลัทธิ

หม่าปังเต๋อขมวดคิ้ว หน้าผากเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน

ผู้คนตรงหน้าเหล่านี้ ไม่ได้มีความผิดใดๆเลยแม้แต่น้อย

แค่อยากจะพบหน้าครอบครัวของตนเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย

สิ่งที่ผิดคือ โรคระบาดบ้าๆนี่ต่างหาก

เมื่อเห็นว่าแนวเขตแดนกักกันกำลังสั่นคลอนใกล้จะพังทลาย หม่าปังเต๋อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

หลังจากแอบด่าไปคำหนึ่ง เขาก็ตะโกนเสียงดังลั่นออกมาว่า

“ใครกล้าก้าวผ่านแนวเขตแดนกักกันนี่ ฆ่าสถานเดียว…”