หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4142

ตกดึก

จางหงอวิ๋นและกลุ่มของเขา ผ่านการมอบหมายงานมาทั้งวัน เดิมทีก็คุ้นเคยกับกระบวนการรักษาปัจจุบันของเขตสาม

เพียงฝึกปรุงยา จากนั้นให้คนส่งออกไป แล้วตรวจสอบซ้ำเท่านั้น

แม้ว่ากระบวนการจะง่าย แต่เมื่อรวมกับแพทย์ในเขตสาม ทีมปรุงยาทั้งหมดของพวกเขาก็มีไม่ถึงห้าพันคน

จำนวนเช่นนี้ในการจัดหายาให้กับผู้ป่วยเกือบสองล้านคน แสดงให้เห็นปริมาณงานของพวกเขาอย่างชัดเจน

หลังจากที่จางหงอวิ๋นยุ่งตลอดทั้งวัน เขาก็ลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับไปยังที่พักของพวกเขา

“ศิษย์พี่ ผมทนไม่ไหวแล้ว!”

“ผมรู้สึกว่าหัวของผมกําลังจะระเบิด”

“อยู่มานานขนาดนี้ เมื่อผมนึกถึงการปรุงยาก็รู้สึกอยากจะอ้วก”

จางหงอวิ๋นฟังคําบ่นของศิษย์น้อง และไม่ได้พูดอะไรมาก

ยังไงในใจเขาก็คิดแบบเดียวกัน

เหนื่อยจริงๆ!

ภายใต้ความง่วงนอน พวกเขาก็ไม่สนใจสภาพที่พักที่เรียบง่ายในขณะนี้

กางผ้าห่มออกแล้วปูลงบนหญ้า จางหงอวิ๋นก็หลับทันที

ทันใดนั้น ทั่วทุ่งหญ้ากว้าง เสียงกรนก็ดังไปทั่ว

ในขณะนั้น

เสียงครวญครางอันเจ็บปวดก็ดังไปทั่วทุกสารทิศ

เสียงดังจนปลุกแพทย์ทุกคนตื่นขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น สถานการณ์อะไรกัน!”

จางหงอวิ๋นถามด้วยอาการงัวเงีย

หม่าปังเต๋อบังเอิญมาถึงที่นี่

ขณะนี้สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

“ขอโทษที่รบกวนการพักผ่อนของแพทย์ทุกคน”

หลังจากขอโทษแล้วก็อธิบายต่อ

“สถานการณ์ในเขตสามของเรา พวกคุณน่าจะเข้าใจอยู่บ้าง”

“แม้ว่าเราจะได้ศึกษายาแก้พิษสำหรับการติดเชื้อเรียบร้อยแล้ว”

“แต่แนวหน้ามีจำนวนคนมากเกินไป อาการป่วยล่าช้าขนาดนี้”

“หลายคนคงทนไม่ไหว!”

เมื่อเสียงของเขาเงียบลง

ไม่ไกลนัก คบเพลิงที่หนาแน่นก็สว่างขึ้น

ด้วยแสงไฟสลัวๆ จางหงอวิ๋นจึงเห็นศพถูกหามออกจากค่ายตลอด

และยังมีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

หม่าปังเต๋อก็เผยสีหน้ารู้สึกผิดทันที

“เฮ้อ!”

ถอนหายใจยาวๆ แสดงความจนใจ

“ผมจะทำอะไรได้!”

“จะโทษก็ได้แต่โทษพวกเรา ที่หมอเขตสามน้อยเกินไป”

“จะโทษก็ได้แต่โทษพวกเขาว่าโชคไม่ดี!”

พูดจบก็หันหลัง กำหมัดแน่นและกดลงบนจมูกตัวเอง

เพียงพริบตา น้ำตาของหม่าปังเต๋อก็คลอเบ้า

ในแววตาเต็มไปด้วยความจนใจ

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ!”

“พวกคุณพักผ่อนให้เต็มที่ ผมจะไปช่วยจัดการศพที่เคราะห์ร้ายอย่างพวกเขา”

“นี่คือชีวิต!”

“สงสารก็แต่ภรรยา ลูก และพ่อแม่ที่อยู่ข้างหลังพวกเขา!”

จางหงอวิ๋นเข้าใจประโยคสุดท้าย ในใจเหมือนถูกฟ้าผ่าทันที

ขณะนี้กําปั้นที่กําจนแน่นเริ่มสั่นระริก