หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4161

เคร้กหวนรำลึกถึงสภาพไร้ชีวิตชีวาของอู๋เหิ่นในอดีต

และเมื่อมองไปยังเด็กหญิงตัวเล็กๆที่น่ารักและมีชีวิตชีวาในตอนนี้

เขาพยายามเชื่อมโยงสองสิ่งเข้าด้วยกัน

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

“นี่อาจจะเป็นลิขิตแห่งโชคชะตา!”

เคร้กถอนหายใจยาว

การอยู่ในตำแหน่งสูงมานานทำให้เขาลืมเลือนสิ่งต่างๆไปมากมาย

เมื่อหวนคิดถึงวัยเยาว์ เขาก็เคยเป็นคนหนุ่มเลือดร้อนที่เกลียดชังความชั่วร้ายและยึดมั่นในความถูกต้อง

เพียงเเต่หลังจากขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าตระกูล จิตใจของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

“น่าขัน น่าขัน!”

เคร้กกล่าวด้วยความขบขันตัวเอง

หากในตอนนั้นเขาสามารถยับยั้งน้องชายของตนที่มักมากในกามได้

สายเลือดหลักของตระกูลเขาก็คงไม่ต้องตายอย่างน่าอนาถทั้งหมด

ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

หรือกระทั่งกล่าวได้ว่า ตระกูลลอเร้นซ์ของพวกเขาก็จะได้มีผู้ที่มีพรสวรรค์เหนือธรรมชาติคนหนึ่ง

ในตอนนี้ ต่อให้เสียใจอย่างไรก็สายเกินไปแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้เเล้ว!

หลินมั่วมองดูท่าทีของเขา ในใจก็รู้สึกพูดไม่ออกอย่างยิ่ง

บางทีในความมืดมิดก็อาจถูกกำหนดไว้เเล้ว ตระกูลลอเร้นซ์ของพวกเขาไม่มีโชคชะตาที่จะเจริญรุ่งเรืองถึงเพียงนั้น

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขา

ที่เขาคอยห้ามอู๋เหิ่นไม่ให้ลงมือ ก็เป็นเพราะผู้บงการเบื้องหลังเท่านั้น

“ใครเป็นคนให้ยาพิษต้นตอของโรคระบาดนี้กับนาย”

เมื่อเคร้กได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ก็พลันเงยหน้าขึ้น

เวลานี้หลินมั่วได้ถอดหน้ากากออกแล้ว มองสบตาเขากลับด้วยสีหน้าเย็นชา

“เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

เคร้กพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าประหลาด

“ผู้อาวุโสท่านนั้นพูดถูก!”

“เกมในระดับปรมาจารย์ คนธรรมดาอย่างพวกเรา ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว!”

“คนอย่างผม ในสายตาของพวกคุณ ก็เป็นเพียงเเค่หมากตัวหนึ่งใช่หรือไม่ ควบคุมได้ตามใจ!”

“หรือจะทิ้งขว้างเมื่อไรก็ได้”

ภายใต้คำพูดที่ประชดประชันเช่นนี้

จีตู๋ถ้าที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ระวังคำพูดของนายด้วย!”

จีตู๋ถ้าขมวดคิ้ว กำลังเตรียมจะปลิดชีพเขาโดยตรง

ขณะนั้นเอง หลินมั่วที่อยู่ข้างๆได้ยื่นมือไปขวางจีตู๋ถ้าไว้

“นี่คือศัตรูคนสุดท้ายของอู๋เหิ่น ให้เธอเป็นคนลงมือเถอะ!”

พูดจบ เขาก็ตบไหล่อู๋เหิ่นเบาๆ

ก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้ให้เธอลงมือ ก็เพราะคิดว่าสามารถล้วงข้อมูลที่เป็นประโยชน์บางอย่างจากปากของเคร้กผู้นี้ได้

แต่ในตอนนี้ กลับไม่สามารถถามอะไรได้ การเก็บเขาไว้ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป

จีตู๋ถ้าก็ไม่ได้คัดค้าน

ท้ายที่สุดแล้วอู๋เหิ่นตอนนี้ก็เป็นคนขององค์กรเจ็ดบาปแล้ว

แน่นอนเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ย่อมต้องทำให้พอใจ

อย่างไรก็ตามขณะที่อู๋เหิ่นถือเล็บเเหลมคมสีดำสนิท เดินไปข้างหน้า

กลับเห็นเคร้กคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง

“พวกหนูคงไม่คิดจริงๆหรอกนะว่าจับฉันได้แล้ว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กๆอย่างพวกหนู อ่อนหัดเกินไปแล้ว”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา หลินมั่วก็พลันรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลในทันที

“ระวัง…”

วินาทีต่อมา รอบข้างก็พลันเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง!