หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4160

แนวหน้าของเขตสอง

รอบเต็นท์บัญชาการหลังหนึ่งถูกล้อมไว้อย่างแน่นหนา

ทหารรักษาการณ์เดินลาดตระเวนไปมา สายตากวาดมองทุกซอกทุกมุม

เพียงแค่มีความเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ปืนไรเฟิลในมือของพวกเขาก็พร้อมลั่นไกทันที

ภายในเต็นท์

หลังจากเคร้กเอ่ยถาม คำพูดของเขาก็ดังสะท้อนไปทั่วห้อง

จีตู๋ถ้าส่ายหน้าทันที

“ไม่เกี่ยวข้อง”

“ตอนที่พวกเรามาถึง ปราสาทของตระกูลลอว์เรนซ์ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว”

เคร้กรู้ดีว่า ในฐานะผู้นำลัทธิที่สองขององค์กรเจ็ดบาป จีตู๋ถ้าไม่มีเหตุผลที่จะโกหกเขาในเรื่องนี้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น สายตาของเคร้กก็เปลี่ยนไป มองเลยผ่านจีตู๋ถ้าไปยังกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“ถ้าผมเดาไม่ผิด คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็น่าจะอยู่ในกลุ่มนี้สินะ”

“ฉลาดดี” จีตู๋ถ้าตอบกลับสั้น ๆ

แต่ด้วยข้อตกลงที่เขามีกับหลินมั่วก่อนหน้านี้ เขาจึงไม่ได้ลงลึกไปในรายละเอียดของเรื่องนี้

ในตอนนั้นเอง

หลินอู่เหิ่นที่นั่งเงียบมาตลอด ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

“ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา คนที่ฆ่าพวกมันคือฉันเอง”

“รวมถึงแกด้วย แกก็ต้องตาย”

เคร้กมองไปที่เด็กสาวอายุเพียงสิบกว่าปีตรงหน้า ขมวดคิ้วแน่น

ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นชัดเจนว่า เขาไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว

เด็กสาวตัวเล็กๆ คนนี้สามารถฆ่าทั้งสายหลักของตระกูลลอว์เรนซ์ได้หมดงั้นหรือ

“เธอ แค่ล้อเล่นใช่ไหม”

คำพูดยังไม่ทันจบ ดวงตาของเคร้กก็เบิกกว้างทันที

เด็กสาวที่ดูไร้พิษภัย ในชั่วพริบตา กลับเผยอาวุธที่แท้จริงออกมา

แส้สีดำสนิท พุ่งออกมาจากด้านหลังของเธอ

เพียงเสี้ยววินาที ปลายแส้ที่เต็มไปด้วยหนามแหลมก็ตวัดเข้าหาเขาอย่างรุนแรง

เคร้กรีบเอียงตัวอย่างรวดเร็วเพื่อหลบหลีก

แม้ว่าเขาจะสามารถหลบการโจมตีที่รุนแรงได้ แต่ก็ไม่สามารถหนีได้หมด

ใบหน้าของเขาถูกปลายแส้เฉียดเข้าไปจนเกิดเป็น รอยแผลตื้นๆ ปรากฏอยู่บนผิวหนัง

เร็วมาก

เคร้กอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในใจ

เขาจ้องมองหลินอู่เหิ่นอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็ไม่สามารถจำเธอได้

“คุณจีตู๋ถ้าคงพูดเล่นกระมัง ตระกูลลอว์เรนซ์ของเรามีบุญคุณอะไรกัน ถึงจะเคยมีอัจฉริยะเช่นนี้อยู่ในสังกัด”

ทันทีที่เขาพูดจบ

หลินอู่เหิ่นก็ก้าวออกมาข้างหน้า สีหน้าของเธอเย็นชา

“เคร้ก อย่าบอกนะว่าแกลืมไปแล้ว”

“แกจำไม่ได้เลยหรือว่า น้องชายสารเลวของแกทรมานพี่สาวของฉันอย่างไร”

“ตอนที่พ่อแม่ของฉันคุกเข่าอ้อนวอนขอความเป็นธรรมต่อหน้าแก แกจำได้หรือไม่ว่าแกปฏิเสธพวกเขาอย่างไร”

ดวงตาของหลินอู่เหิ่นเริ่มแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด

“แกไม่ให้ความเป็นธรรมแก่ครอบครัวของฉัน ฉันยังพอรับได้”

“แต่ทำไมแกต้องแอบสั่งคนของแกลอบฆ่าพ่อแม่ของฉันด้วย”

สายตาของเธอเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร

หากไม่ใช่เพราะหลินมั่วจับไหล่ของเธอไว้ เธอคงลงมือสังหารเคร้กไปแล้ว

ในที่สุด เคร้กก็จำได้แล้ว

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น

“เธอคือเด็กสาวคนเดียวที่รอดชีวิตจากครอบครัวนั้น…”