หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4165

เมื่อหัวหน้ากลุ่มอำนาจหลายคนแยกย้ายกันไป

หลินมั่วได้เชิญหม่าปังเต๋อ หวังจั่งซิ่งและกุหลาบดำให้อยู่ต่อ

“มีบางเรื่องที่ควรจะบอกพวกคุณให้ชัดเจน”

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหลินมั่ว ทั้งสามคนก็รีบตั้งใจฟัง

“จริงๆแล้วสิ่งที่พวกคุณกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ เป็นเพียงเเค่ภาพลวงตาเท่านั้น…”

หลินมั่วพูดพลางพูดถึงปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในระดับสูง

ส่วนกระโหลกคริสตัลนั้น เขาได้ใช้สมบัติล้ำค่ามาบังหน้าเพื่อปกปิดเรื่องนี้ไว้โดยตรง

ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจจะปิดบัง เพียงเเต่ว่าด้วยระดับของคนทั้งสามการรู้มากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี

รอจนกระทั่งหลินมั่วเล่าสถานการณ์ให้ทั้งสามคนฟังจบ

บรรยากาศโดยรอบก็พลันเงียบสงัด

ผ่านไปครู่ใหญ่ หม่าปังเต๋อจึงกล่าวขึ้น

“คุณหลิน พวกเรานี่มันสุดยอดไปเลยนะ!”

“ถ้าผมฟังไม่ผิด ก็หมายความว่าหลังจากนี้ไป เขตสามของพวกเราจะต้องเผชิญหน้ากับผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์เลยใช่ไหม”

หลินมั่วพยักหน้าเล็กน้อย “ถูกต้อง!”

“ขอเพียงเเค่คิดที่จะชิงความได้เปรียบในการครอบครองสมบัติ พวกเขาก็จะต้องเข้ามาพัวพันกับเกมใหม่นี้”

หลินมั่วปิดบังเรื่องเหล่านี้ไว้ตลอด ไม่ได้บอกใคร เพราะคำนึงถึงจิตใจของหัวหน้ากลุ่มอำนาจเหล่านี้

กลัวว่าหากรู้ว่าคู่ต่อสู้ที่ตัวเองต้องเผชิญหน้าคือปรมาจารย์จำนวนมาก จะเกิดความหวาดกลัว

จนหมดสิ้นความคิดที่จะต่อสู้

ในตอนนี้เมื่อเขามองดูท่าทีตื่นเต้นยินดีอย่างยิ่งของหม่าปังเต๋อ ก็พลันรู้สึกว่าความกังวลก่อนหน้านี้ของตนเองนั้นไร้สาระสิ้นดี

และไม่ใช่เเค่หม่าปังเต๋อเท่านั้น แม้เเต่หวังจั่งซิ่งเเละกุหลาบดำที่อยู่ข้างๆ ก็มีท่าทีฮึกเหิมพร้อมที่จะลงมือเช่นกัน

โดยเฉพาะหวังจั่งซิ่ง ในเวลานี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนเเรง

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ถามด้วยความตื่นเต้น

“คุณหลิน สิ่งที่ผมอยากทราบก่อนอื่นเลยก็คือ ต่อไปการต่อสู้ของพวกเรากับเขตสอง จะมีปรมาจารย์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่”

หลินมั่วพยักหน้าทันที

“เรื่องนี้ พวกคุณไม่ต้องกังวล”

“องค์กรเจ็ดบาปของพวกเขาได้ประกาศออกมาแล้ว!”

“ขอแค่ปรมาจารย์ทุกคน ไม่ให้ทำร้ายชาวพื้นเมืองของเกาะนรก”

ท่าทีที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในการรบนั้น ราวกับว่าอยากจะเปิดฉากสงครามในตอนนี้เลยทีเดียว

หลินมั่วมองดูท่าทีที่ผิดปกติของคนทั้งสาม ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

“พวกคุณไม่กลัวกันเลยเหรอ”

“กลัวอะไร” หวังจั่งซิ่งหันไปถาม

“อีกฝ่ายเป็นถึงปรมาจารย์เลยนะ!”

หลินมั่วชี้ไปที่คนทั้งสาม

“คนอย่างพวกคุณ ต่อให้มาอีกพันคนก็ยังไม่พอให้เขาฆ่า!”

เมื่อหวังจั่งซิ่งได้ยินคำพูดที่เยาะเย้ยเช่นนี้ ไม่เพียงเเต่จะไม่โกรธ เเต่กลับเเสดงสีหน้าตื่นเต้นยินดี

“คุณหลินคุณไม่ได้บอกหรือครับว่า ปรมาจารย์พวกนั้นไม่สามารถลงมือในสมรภูมิได้โดยตรง”

“แค่เทียบกันเรื่องความสามารถในการบัญชาการการรบ ท่านหวังไม่เคยกลัวใคร!”

“หนำซ้ำหากสามารถใช้โอกาสนี้เอาชนะปรมาจารย์ได้ มันจะต้องเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของกระผมแซ่หวังคนนี้อย่างแน่นอน”

เมื่อนึกถึงว่า ในวันข้างหน้าจะได้ประลองฝีมือกับปรมาจารย์ในสนามรบ

เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทิ้มขึ้นมา…