หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4166

หลินมั่วรู้ดีว่า เหตุผลที่หวังจั่งซิ่งแสดงท่าทีเช่นนี้

ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความตื่นเต้นล้วนๆ!

ปกติเขาไม่เคยสังเกตุเลยว่า คนทั้งสามที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นพวกชอบทำสงคราม

ถึงแม้ว่าอีกไม่นานจะต้องเผชิญหน้ากับกองกำลังที่บัญชาการโดยปรมาจารย์ ก็ไม่มีความขลาดกลัวแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม เวลานี้คนทั้งสามกลับเต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้น

หลังจากหวังจั่งซิ่งละสายตาจากแผนที่ ก็รีบถาม

“คุณหลินมั่ว ตอนนี้เขตสามของพวกเรามีผู้มีฝีมือในระดับปรมาจารย์กี่ท่านครับ”

ถึงแม้ว่าจีตู๋ถ้าจะสั่งห้ามอย่างชัดเจนแล้ว

แต่บางเรื่องก็ยังคงต้องระมัดระวัง

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อสุนัขจนตรอกก็ยังกระโดดข้ามกำแพงได้

ประสาอะไรกับผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์เหล่านั้น

หลินมั่วตอบ “ตอนนี้ยังไม่สามารถยืนยันได้!”

ไม่สามารถยืนยันได้?

หวังจั่งซิ่งแสดงสีหน้าสงสัย

“พรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบกับคุณนะ!”

หลังจากหลินมั่วพูดจบ ก็พูดคุยกับคนอื่นๆเกี่ยวกับการจัดการแนวหน้าอีกเล็กน้อย

จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนจึงเเยกย้ายกันไป

ส่วนหลินมั่วได้มอบอู๋เหิ่นให้เสวี่ยเหลียนดูแล แล้วก็เดินทางไปยังที่ตั้งของสุสานขาวเพียงลำพัง

เนื่องจากหม่าปังเต๋อได้รับมอบหมายให้ดูแลสุสานขาวทั้งหมด ที่นี่จึงเงียบสงบลงมาก

ทันทีที่หลินมั่วเดินเข้าไปใกล้ ปีศาจเฒ่าก็พลันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

“อาการบาดเจ็บของผู้อาวุโสเป็นอย่างไรบ้างครับ”

หลินมั่วเลิกคิ้วถาม

ก่อนหน้านี้ไอ้เเก่นี่เพราะความโลภ คิดที่จะดักสังหารกลางทาง

เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าหลินมั่วจะเล่นงานเขาเสียก่อน จนกระทั่งถูกดอกบัวแปดกลีบของเสวี่ยเหลียนโจมตี

อาการบาดเจ็บภายในจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

ปีศาจเฒ่ายิ้มเจื่อนๆ”ขอบพระคุณคุณหลินที่ห่วงใย อาการบาดเจ็บของคนแก่อย่างผมหายดีขึ้นมากแล้วครับ”

“ไม่ทราบว่าคุณหลินมาที่นี่ มีธุระอะไรหรือครับ”

หากเขามีทางเลือก สิ่งที่เขาไม่อยากพบเจอมากที่สุดในชีวิตนี้ก็คือเด็กหนุ่มตรงหน้า

น่าเสียดายที่หลังจากเปิดเผยตัวตนแล้ว เกาะนรกก็ไม่มีที่ให้เขาหลบซ่อนอีกต่อไป

ทันทีที่เขาออกจากเขตสาม สิ่งที่อาจต้องเผชิญหน้าก็คือการถูกผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์มากมายล้อมสังหาร

ท้ายที่สุดแล้วปรมาจารย์ที่เปิดเผยตัวตน

“ผู้อาวุโสปีศาจเฒ่า ไม่ทราบว่าในภายภาคหน้ามีแผนการอะไรบ้าง”

“นี่…”

ปีศาจเฒ่าเผชิญหน้ากับคำถามที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันก็ถึงกับพูดไม่ออกในทันที

แผนการอะไร

ตัวเขาเองก็ยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย!

นับตั้งแต่ถูกทำร้าย ปีศาจเฒ่าก็หวาดระแวงมาโดยตลอด

กลัวว่าเมื่อหลินมั่วว่างมือแล้ว จะมาหาเขาเพื่อแก้แค้น

จนกระทั่งหม่าปังเต๋อมาถึง และรวมแก็งชิงจั๋วของเขาเข้าด้วยกัน

ปีศาจเฒ่าไม่เพียงแต่ไม่มีความไม่พอใจใดๆ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เขารู้ว่าอย่างน้อยที่สุดหลินมั่วก็จะไม่ฆ่าเขาแล้ว

เพียงเเต่ว่ากระบวนการทั้งหมดนี้ เขาเอาแต่หวาดระเเวง

จะมีแก่ใจที่ไหนมาคิดถึงแผนการในอนาคต!

ในตอนนี้เมื่อถูกหลินมั่วถามเช่นนี้ เขาย่อมไม่รู้จะตอบอย่างไร

ในทางกลับกันหลินมั่วกลับเเสยะยิ้ม

“ผู้อาวุโส มิสู้ให้ผมแนะนำคุณสักหน่อย…”