หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4167

ปีศาจเฒ่าเผชิญหน้ากับสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้มของหลินมั่ว

ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร สีหน้าดูเหม่อลอยเล็กน้อย

หลินมั่วมองดูท่าทางเหม่อลอยของเขา ในใจอดสังเวชใจไม่ได้

ก่อนหน้านี้ เดิมทีเขามีโอกาสที่จะจับตนเองได้

เพียงแต่ตอนนั้นเขาถูกความทะเยอทะยานของตนเองบดบัง จนพลาดโอกาสทองไป

นับตั้งแต่นั้นมา ไอ้แก่นี่ก็ก้าวเข้าไปในกับดักที่ตนเองวางไว้อย่างช้าๆทีละก้าว

จนกระทั่งถึงตอนนี้ ปีศาจเฒ่าได้กลายเป็นสัตว์ที่จนตรอกอย่างสมบูรณ์

ไม่สามารถรุกหรือถอยได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุมปากของหลินมั่วก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“ผู้อาวุโส สถานการณ์ของคุณในตอนนี้ตัวคุณเองย่อมรู้ดีที่สุด”

“ผมก็จะไม่ขู่ให้คุณกลัวเปล่าๆ!”

เขาพูดพลางเปลี่ยนหัวข้อสนทนา น้ำเสียงก็ดูเคร่งขรึมขึ้น

“เรื่องที่คุณมีเจตนาไม่ดีเเละกระทำลงไปก่อนหน้านี้ ผมสามารถยกโทษให้ได้”

“แต่จากนี้เป็นต้นไป คุณต้องช่วยผมทำงาน!”

ในเวลานี้ หลินมั่วก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป เปิดเงื่อนไขออกมาโดยตรง

นี่คือจุดประสงค์ที่เขาไว้ชีวิตไอ้เเก่คนนี้

เมื่อปีศาจเฒ่าได้ยินเงื่อนไขนี้ สีหน้าก็พลันมืดครึ้มลงในทันที

“คนแก่อย่างผมท่องยุทธจักรมาหลายสิบปี จะให้มาอยู่ใต้บัญชาของเด็กหนุ่มอย่างคุณ มิเป็นการน่าขันหรอกหรือ!”

หลินมั่วยักไหล่ เเล้วตอบกลับด้วยสีหน้าเฉยเมย

“แต่คุณถูกเด็กสาวรุ่นเยาว์ทำร้าย หากผมไม่ได้กำชับไว้ คุณอาจถูกฆ่าตายไปแล้วก็ได้”

ที่ว่ากันว่าอย่าเปิดแผลผู้อื่น อย่าตบหน้าผู้อื่น

คำพูดของหลินมั่วก็เหมือนตบหน้าปีศาจเฒ่าอย่างเเรง

ทำให้สีหน้าของไอ้เเก่นี่ดูแย่ลงยิ่งกว่าเดิม

“นั่นเป็นเพราะคนแก่อย่างผมประมาทไปชั่วขณะ คิดถึงเมื่อครั้งที่คนแก่อย่างผมช่วยท่านประมุขก่อตั้งสำนักอู่มู่ที่ยิ่งใหญ่”

“คุณยังเป็นตัวอ่อนอยู่เลยนะ!”

“แต่คุณถูกเด็กสาวคนหนึ่งทำร้าย!” หลินมั่วพูดอย่างใจเย็น

ปีศาจเฒ่าอ่อนเเรงลง กัดฟันกรอดและพูดว่า

“คนแก่อย่างผมบรรลุสู่ขอบเขตปรมาจารย์มาสามสิบกว่าปีแล้ว”

“คุณเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์ได้ไม่นาน มีคุณสมบัติอะไรมาเยาะเย้ยผม”

ความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในทันที ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นเลือดออกมาคำโต

โชคดีที่หลินมั่วมีฝีมือว่องไว หลบหลีกไปด้านข้างได้ในทันที

หลีกเลี่ยงไม่ให้เลือดกระเด็นใส่ตัวได้สำเร็จ

“ผู้อาวุโส คุยกันดีๆไม่ได้หรือ”

“นี่ทั้งโกรธทั้งอาเจียนเป็นเลือด เสียของอร่อยบนโต๊ะหมดเลย!”

เขาพูดพลางมองไปที่อาหารและสุราบนโต๊ะ ส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียดาย

ปีศาจเฒ่าเบิกตากว้าง รู้สึกเพียงว่าเลือดลมในร่างกายปั่นป่วน

ในเวลานี้เอง เขาก็ตระหนักได้ในที่สุด

ไอ้หนุ่มตรงหน้า ไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์และสติปัญญาที่เหนือล้ำ

ปากของมันยังร้ายกาจหาใครเปรียบไม่ได้!

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบหลับตาลง ระงับความโกรธในร่างกาย

ผ่านไปนานพอสมควร ปีศาจเฒ่ารู้สึกว่าอารมณ์ของตนสงบลงแล้ว จึงค่อยลืมตาขึ้นมองหลินมั่วอีกครั้ง

“หากคนแก่อย่างผมรับปากคุณ คุณจะว่าอย่างไร”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินมั่วก็ส่ายหน้าไปมา จากนั้นก็ดึงเก้าอี้สะอาดตัวหนึ่งมานั่ง…