หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4235

เมื่อหลินมั่วหยุดการกระทำในมือ เหงื่อเม็ดเล็กๆก็ผุดขึ้นที่หน้าผาก

ถึงเเม้ว่าตลอดเวลาเขาจะใช้เเรงอย่างชาญฉลาด

แต่น้ำหนักของค้อนเหล็กนั้นอยู่ที่นั่น การเหวี่ยงอย่างต่อเนื่องย่อมสิ้นเปลืองพลังงานอย่างมาก

“พวกคุณเป็นอะไร จ้องมองผมทำไมกัน”

หลังจากที่หลินมั่วเงยหน้าขึ้น ก็พบว่ากงซุนเถี่ยและหม่าปังเต๋อกำลังจ้องมองเขาอย่างงงงัน

“คุณหลิน ก่อนหน้านี้คุณเคยเรียนตีเหล็กมาก่อนหรือเปล่า”

หม่าปังเต๋อถามด้วยความสงสัย

ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจเรื่องการตีเหล็ก เเต่ก็พอจะเคยเห็นฉากช่างตีเหล็กทำงานมาบ้าง

แต่จากเทคนิคแล้ว หลินมั่วเหนือกว่าเหล่าพวกช่างตีเหล็กเก่าๆไปไกลมาก

เวลานี้กงซุนเถี่ยก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน

คำพูดนี้คือสิ่งที่เขาอยากถามเช่นกัน!

ด้วยเทคนิคการตีเหล็กนี้ ช่างตีเหล็กธรรมดาที่ไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างหนักมาสิบกว่าปี ไม่มีทางทำได้เลย

ส่วนหลินมั่วกลับงงงวยเเล้วพูดว่า “ไม่เคยอะ!”

“ไอ้นี่มันง่ายมากเลยไม่ใช่เหรอ”

“แค่ใช้เเรงส่งเเรงอย่างชาญฉลาด ก็ใช้เเรงตีได้แล้ว หรือว่ามันยากมาก?”

เดิมทีเขาเพียงเเค่เห็นว่าเทคนิคของหม่าปังเต๋อนั้นดูไม่ได้จริงๆ

ก็เลยสาธิตให้ดู สอนวิธีควบคุมเเรงให้เขา

ใครจะคิดว่าผลลัพธ์จากการสาธิตของตัวเอง จะทำให้ทั้งสองคนประหลาดใจขนาดนี้ได้

หม่าปังเต๋อ “…”

คุณพูดแบบนี้ ดูเหมือนผมโง่ไปเลยนะ!

หลักการเขาเข้าใจหมดแหละ แต่ว่าจะทำได้หรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกงซุนเถี่ย ปรมาจารย์ช่างตีเหล็กคนนี้ ย่อมรู้เคล็ดลับภายในดีที่สุด

ช่างตีเหล็กทั่วไปที่สามารถเข้าถึงความเชี่ยวชาญระดับหลินมั่วได้นั้น สามารถใช้กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายได้อย่างแม่นยำเเล้ว

แม้แต่ในยุครุ่งเรืองของสำนักเทพศาตรา การมีอยู่ของคนแบบนี้ก็ถือว่าสำเร็จวิชาแล้ว

เมื่อคิดถึงจุดนี้ กงซุนเถี่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า

“คุณหลิน คุณสนใจที่จะเรียนการตีเหล็กกับผมไหม”

“ด้วยพรสวรรค์ของคุณ ผมรับรองว่า ยี่สิบปี ไม่สิ ไม่เกินสิบปี คุณจะถึงระดับปรมาจารย์แน่”

เอิ่ม…

หลินมั่วตอนเเรกยังโกรธอยู่บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว ตัวตนของท่านผู้เฒ่านั้นละเอียดอ่อน ประกอบกับสุขภาพร่างกายก็ไม่ดี

ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้น หม่าปังเต๋อร้อยคนก็ชดใช้ไม่พอ

เมื่อหม่าปังเต๋อเล่าเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดให้หลินมั่วฟังเบาๆข้างหูอีกครั้ง

หลินมั่วก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

“เอ่อ…ท่านผู้เฒ่าพูดถูกต้อง!”

“จริงด้วย อาวุธที่ตีด้วยมือตัวเอง ย่อมใช้ได้คล่องมือที่สุด”

เขาพูดพลางยื่นค้อนใหญ่คืนให้หม่าปังเต๋อ

“ที่ผมสาธิตเมื่อครู่ คุณเห็นชัดแล้วใช่ไหม!”

“พอดีเลยคุณจะได้เรียนรู้วิธีควบคุมร่างกายของตัวเองอย่างละเอียด”

“ผมถือว่าได้สอนพิเศษให้คุณเลยนะ!”

หม่าปังเต๋อถึงกับอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

เขาอยากจะบอกว่าขอไม่เรียนได้ไหม

แต่พอเห็นรอยยิ้มร้ายๆที่มุมปากของหลินมั่ว เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นในทันที…