หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4241

เสวี่ยเหลียนอยู่ที่นี่แม้ไม่นานนัก แต่ก็ไม่น้อย

ตอนนี้ ดอกบัวขาวในร่างกายของเธอจู่ๆ ก็ควบคุมไม่ได้

หลินมั่วนึกถึงก้อนดินที่หญิงชราเพิ่งมอบให้ทันที

สิ่งนี้น่าจะเป็นปัจจัยหลัก

กระแสความอุ่นที่ไหลผ่านร่าง ก็คงไม่ใช่ภาพลวงตา

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลินมั่วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้ผืนนั้นออกมาทันที

"ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะสิ่งนี้!"

พูดจบ เขาก็เปิดผ้าเช็ดหน้าออกทันที ก้อนดินรูปคนนั้นถูกเปิดเผยต่อหน้าเขา

"สิ่งนี้ดูไม่มีอะไรพิเศษนะ!"

เสวี่ยเหลียนเอ่ยหลังจากดูอย่างละเอียดสักพัก

สิ่งนี้ไม่มีพลังใดๆ เลย ดูเหมือนจะเป็นก้อนดินธรรมดา

ก่อนหน้านี้หลินมั่วก็คิดแบบนี้

ไม่ว่าการคุ้มครองสุขภาพของหญิงชราให้ปลอดภัยจะจริงหรือเท็จ เขาก็ตั้งใจจะให้เอ๋อหนิงนํากลับไป

ดังนั้นเขาจึงไม่เคยสังเกต

จนกระทั่งปราณเทพยดาในร่างของเสวี่ยเหลียนปั่นป่วนขึ้นมา ทําให้เขาเข้าใจว่าก้อนดินนี้ต้องมีความลับที่ไม่มีใครรู้

"บางทีมันอาจจะถูกคนอื่นใช้วิธีซ่อนเร้นระดับสูง!"

ขณะพูด หลินมั่วก็กระตุ้นปราณเทพยดาในร่างกาย เริ่มค่อยๆ ไหลเข้าสู่ก้อนดิน

เป็นไปตามคาด ช่วงเวลาที่ปราณเทพยดาไหลเข้าสู่ก้อนดิน สิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็หายไปเล็กน้อย

แม้ว่าปริมาณจะน้อยมาก แต่ก็ไม่ถึงหนึ่งในร้อยของปราณเทพยดานี้

ด้วยความเฉียบแหลมของหลินมั่ว ยังจับความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ ได้

"เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ!"

ในขณะนี้ ความอยากรู้อยากเห็นของหลินมั่วก็ขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความปรารถนาในการสํารวจก็ยิ่งล้นหลามมากขึ้น!

ต่อไป เขาก็เริ่มค้นหาช่องโหว่ของก้อนดินอย่างช้าๆ ทันที

หลังจากนั้น เสวี่ยเหลียนก็เข้าร่วมด้วย

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของตุนหวงไม่เพียงแต่ผลิตสมุนไพรกลั่นเป็นเม็ดยาเท่านั้น

สําหรับค่ายกลยิ่งลึกซึ้งเข้าไปใหญ่

วินาทีต่อมา ดอกบัวขาวก็เริ่มขยายและหดเล็กลง

เหมือนกำลังหายใจอยู่

และภายใต้ "ลมหายใจ" ของดอกบัวขาวนี้!

หมอกสีขาวภายในห้องก็เริ่มจางลงเรื่อยๆ

ดอกบัวขาวที่เดิมมีเพียงแปดกลีบก็ค่อยๆ พับขึ้น บริเวณที่ว่าง กลีบดอกที่เก้าก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ

แม้ว่าจะจางมาก แต่ด้วยสายตาของบรมครูก็สามารถมองเห็นโครงร่างของมันได้เล็กน้อย

และภายในดอกบัวขาวที่บริสุทธิ์ เริ่มปรากฏเป็นสีฟ้าอ่อน

นี่คือสัญญาณว่า ดอกบัวขาวเริ่มก้าวเข้าสู่ใดอกบัวเขียวเก้ากลีบ

ใครจะไปคิดว่า เพียงกลิ่นหอมของยาที่กระจายออกมา

ก็เพียงพอที่จะทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งเช่นนี้

การเปลี่ยนแปลงของทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

หลังจากหลินมั่วและเสวี่ยเหลียนมองหน้ากัน ทั้งสองฝ่ายก็เห็นสีหน้าตกใจจากสายตาของอีกฝ่าย

"โสมโส่วอู่พันปี!" ทั้งสองแทบจะอุทานออกมาพร้อมกัน...