หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4294

จีตู๋ถ้าอาศัยอาคมที่ทั้งสี่สร้างขึ้น เพื่อผนึกเป้าซืออีกครั้ง

หลังจากกลับสู่สภาพปกติ เป้าซือก็จำสิ่งที่ตัวเองทำไปไม่ได้เลย

เพียงเเค่เห็นเนื้อย่างครึ่งตัวตกที่อยู่บนพื้น แววตาก็ฉายแววเสียดายเล็กน้อย

แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความอยากอาหารของเขา

เขาโค้งตัวลงหยิบเนื้อขึ้นมา แล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง

ส่วนพี่น้องสองสาวที่โกรธจัดอยู่ข้างๆ ที่ทั้งชกทั้งเตะ เป้าซือก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย

“พอแล้ว อย่าก่อเรื่อง! พวกเรายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการนะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น พี่น้องสองสาวก็หยุดลง

แต่อวิ๋นอดไม่ได้ที่จะระบายความโกรธ เธอหยุดมือเเล้วแต่ก็ยังเตะเป้าซือไปหนึ่งทีอย่างดุร้าย

แม้จะไม่ได้ทำให้เป้าซือบาดเจ็บแม้แต่น้อย แต่ความโกรธของเธอก็ลดลงไปมากแล้ว…

…

ตีนเขา

หลินมั่วได้ยินเสียงคำรามกึกก้องจากด้านหลัง มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย

เสียงดังฟังชัดจริงๆ

ดูเหมือนว่าพลังชีวิตได้ฟื้นคืนกลับมาแล้ว

นี่ก็ถือว่าคลายความกังวลไปได้เปลาะหนึ่ง

แต่ขณะที่เขากำลังจะกลับไปยังที่ตั้ง

ก็มีเงาร่างแปลกหน้าสองร่างปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง

หลินมั่วเหลือบมอง เเละเมื่อยืนยันว่าไม่ใช่คนที่เขารู้จัก จึงเอ่ยปากถามว่า

“ท่านทั้งสองคือใคร”

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือเพียงเสียงเย็นชาจากอีกฝ่าย

“ไอ้เด็กสารเลว ฆ่าท่านผู้อาวุโสสูงสุดจากสำนักวารีของพวกเรา แล้วยังไม่รู้จักพวกเราอีกเหรอ”

“แกล้งโง่หรือไง”

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปยังลวดลายปักที่คุ้นตาบนเสื้อผ้าของทั้งสองคน ประกอบกับคำพูดของพวกเขา

ก็พอจะยืนยันตัวตนของอีกฝ่ายได้แล้ว

“ผมคิดว่าพวกคุณเข้าใจผิดเเล้ว ท่านผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักวารีของคุณไม่ใช่ผมฆ่า!”

เขากับผู้อาวุโสสูงสุดคนนั้นเคยเจอกันเเค่สองครั้งเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งที่สองอีกฝ่ายก็กลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมไปแล้ว

ตัวเองฆ่าคนตั้งเเต่เมื่อไรกัน

แต่คำอธิบายของเขาก็ไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายเชื่อได้

“ฉันถามนายหน่อยนะ เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านผู้อาวุโสสูงสุดของพวกเราได้ต่อสู้กับนายจริงหรือไม่”

แต่เขาจะพิสูจน์ได้อย่างไร

หรือว่าจะต้องให้พวกเขาแสดงให้ดู!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆก็มีเเสงแวบหนึ่งวาบเข้ามาในสมองของหลินมั่ว

ดูเหมือนการคาดเดาของเขาเมื่อก่อนหน้านี้ยังตื้นเขินเกินไป

ตั้งแต่การล่อลวงให้เขาติดกับดัก ไล่ตามผู้อาวุโสเเห่งสำนักวารี

จนกระทั่งตอนนี้จีตู๋ถ้าเเละคนอื่นๆปรากฏตัวที่นี่

ทั้งหมดนี้คือกับดักต่อเนื่อง

และตอนนี้เขาก็ก้าวเข้าไปในนั้นแล้ว

จะบอกว่าเขาประมาทก็ไม่ได้ แค่จะบอกว่าจีตู๋ถ้าคนนี้เจ้าเล่ห์มาก

ในขณะที่หลินมั่วกำลังครุ่นคิด สีหน้าของคนทั้งสองที่อยู่ตรงข้ามก็คืออาการที่บ่งบอกว่าเขากำลังรู้สึกผิด

“ทำไม ตอนนี้รู้สึกผิดแล้วใช่ไหม!”

หลินมั่วเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย ในใจเต็มไปด้วยความจนปัญญา

ไม่ว่าจะยังไงก็อธิบายไม่ได้อยู่ดี

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หลินมั่วจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“พวกคุณต้องการอะไร…”