หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4301

ทางด้านหูเฉวียนไม่คิดที่จะให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของมู่อีอีก

ขณะนั้น ในดวงตาของเขามีเพียงยามที่อยู่ข้างหน้าเขาเท่านั้น

สายตาที่เย็นยะเยือกเผยให้เห็นความดุร้ายเหมือนเหยี่ยวที่จ้องมองเหยื่อ

ในขณะเดียวกัน มู่อีและพวกพ้องทั้งสิบคนก็กลั้นหายใจกัน

คนที่อยู่ในสถานการณ์มีเพียงมู่อีที่เป็นบรมครู

แม้ว่าเขาอาจจะถูกยิง เมื่อเผชิญหน้ากับปืนไรเฟิลที่โหดร้ายหกกระบอกนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น

ยามของอีกฝ่ายไม่น่าจะใช่มือใหม่

เมื่อเกิดเหตุไม่คาดคิด ราคาที่ต้องจ่ายนั่นคือชีวิต

พอสถานที่นั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงหัวใจของหลายคนก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาก้าวเข้าสู่สนามรบ

ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงเป็นเรื่องโกหก

หลังจากทหารถือดาบและโล่ผ่านไป

เส้นประสาทของหลายคนตึงเครียดถึงขีดสุดทันที

ในช่วงเวลาที่ตึงเครียดมากนี้

หูเฉวียนก็ลงมือ!

"ใครน่ะ?"

ทหารปืนตะโกนเสียงดัง ปากกระบอกปืนหันไปทางหูเฉวียนทันที

ในขณะนั้นเอง

มู่อีก็พาพวกพ้องของตัวเอง กระโดดขึ้นมาตาย

พรวด! พรวด! พรวด!

มีดสั้นอันครบกริบที่มีแสงเย็นเฉียบ แทงเข้าที่หัวใจของทหารปืนโดยตรง

ไม่มีใครล้มลงทันทีในชั่วพริบตา

ก่อนตาย ใบหน้าของพวกเขายังคงมีความตกใจและความกลัว

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้คาดคิด

ทั้งๆ ที่ทหารสืบสวนของตนได้ตรวจสอบแล้ว ทําไมยังมีการซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ได้

สำหรับทหารยามที่อยู่ใกล้หูเฉวียนที่สุด หลังจากยกปืนไรเฟิลขึ้นมา ยังไม่ทันจะเหนี่ยวไก

หูเฉวียนก็จับข้อมือของเขาไว้

ปัง ปัง ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว

เพียงแต่ว่ากระสุนกลับยิงขึ้นไปกลางอากาศทั้งหมด

เพียะ!

แม้แต่เลือดที่สาดกระเซ็นนั้นก็ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย

ไม่ต้องพูดถึงสภาพน่าสังเวชที่หูเฉวียนก่อขึ้น

หลังจากทุกคนอาเจียนอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ยืดตัวตรงได้

"สมกับที่เป็นหัวหน้าหู ความกล้าหาญและความนิ่งสงบนี้ พวกพ้องของเราทั้งสิบคนเทียบไม่ติด"

คําพูดนี้ ไม่ใช่คําพูดที่ประจบสอพลอมู่อี

ขณะเดียวกันนั้นเขาก็ชื่นชมหูเฉวียนอย่างจริงใจ

เมื่อเผชิญกับฉากที่น่าขยะแขยงเช่นนี้ ก็ยังสามารถรักษาสีหน้าไว้ได้

จุดนี้ มู่อียอมรับว่าตัวเองทำไม่ได้

เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองดูศพนั้นอีกครั้ง

สภาพจิตใจของทั้งสองคนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

หูเฉวียนรับคําชมของหลายคน และโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

"ฮ่าๆ มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แค่พวกคุณอดทนได้ก็พอแล้ว"

มู่อีกระพริบตา ถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า "แล้วถ้าทนไม่ได้ล่ะ?"

"ฮ่าๆ ทนไม่ได้ คุณก็จะอ้วกออกมา...แหวะ! ”

พวกพ้องมู่ซื่อมองหูเฉวียนที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วอาเจียนอย่างหนัก หางตาก็กระตุกอย่างไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าจะชมเขาเร็วเกินไป