หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4310

ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมซีหยางในเขตสี่

หวงเหล่าซานกับพานเหล่าต่างยืนตะลึงค้างอยู่กับที่

เดิมที พวกเขายังคิดว่า ไอ้หนุ่มที่โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยคนนี้น่ะ ไม่รอดแน่นอน

ใครจะไปคิดล่ะว่าเพียงแค่ชั่วพริบตา สามปรมาจารย์ผู้เกรียงไกรที่พวกเขาเคยยำเกรงยังกับเสือร้าย กลับถูกฟันจนร่างขาดไร้หัว

แต่สิ่งที่ทำให้ขนลุกยิ่งกว่านั้นคือหลินมั่วที่ดูจากภายนอกแล้วก็แค่ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้น ๆ เท่านั้นเอง

หรือนี่คืออัจฉริยะจากนอกเกาะกันนะ!

หลินมั่วเองไม่ได้สนใจสายตาหวาดกลัวของสองคนนั้นเลย

ตอนนี้เขาสนใจแค่อย่างเดียวคือจินฉานที่หนีไปได้

แผนของเขาแต่แรกก็คือ แสร้งทำตัวอ่อนแอ เพื่อหลอกให้ทั้งสามเข้ามาใกล้

ไม่คาดคิดเลยว่าจินฉานจะระวังตัวขนาดนั้น

ต่อให้เขาแกล้งทำเหมือนร่างกายโดนพิษจนหมดเรี่ยวแรง

เจ้าหมอนั่นก็ยังไม่ยอมเข้ามาใกล้

แถมยังมีของป้องกันตัวกับไหวพริบดีอีกต่างหาก สุดท้ายก็หนีรอดไปได้จนสำเร็จ

“ดูท่ายังเข้าใจกระบี่ทลายแผ่นดินได้ไม่ถึงแก่นเลย”

หลินมั่วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

ถ้าเพลงดาบของเขารุนแรงเท่ากับที่เคยใช้กับติงเต้าเหรินในตอนนั้น จินฉานก็คงไม่มีทางหนีไปได้แบบนี้แน่นอน

เขามองไปที่กระจกหน้าต่างที่แตกละเอียด สุดท้ายก็ถอนใจ เลิกล้มความคิดที่จะตามล่า

แม้กระบี่ทลายแผ่นดินจะรุนแรงราวกับทำลายล้างได้ทั้งเมือง

แต่มันก็กินพลังวิญญาณของเขาอย่างมหาศาล

แค่เมื่อกี้นี้ ก็สูบพลังจากจุดตันเถียนจนหมดเกลี้ยงแล้ว

จะให้ไล่ตามตอนนี้ ถึงมีใจแต่ไม่มีแรงแล้ว

สองท่าพิฆาตนี่มันสูบพลังราวกับอสูรกลืนทองจริง ๆ!

หลินมั่วยิ้มมุมปาก

ทั้งกระบี่ทลายแผ่นดินและเจี้ยนซุน ถ้าไม่ควบคุมให้ดี ฟาดหนึ่งครั้ง ก็แทบหมดแรงไปทั้งตัว

เขามองร่างไร้หัวทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น แล้วก็ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินไปยังริมหน้าต่างอย่างไม่รีบร้อน

หวงเหล่าซานกับพานเหล่าเพิ่งจะก้าวขึ้นมาพูดคุย

หลินมั่วก็พุ่งตัวออกทางหน้าต่างไปแล้ว

ไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย

อีกฝั่งของโรงแรม

แต่ถ้าพูดถึงการเจอตัวจริง นี่เป็นครั้งแรกเลย

“ขออภัยค่ะคุณหลิน ฉันไม่เคยพบตัวจริงของคุณมาก่อน”

เธอรีบอธิบายด้วยความลนลาน

แต่หลินมั่วยกมือขึ้นขัดก่อน

“เรื่องเล็กน้อยเอง ไม่ต้องใส่ใจหรอก”

“มาคุยเรื่องเจ้าคางคกสามตัวนั่นดีกว่า เธอรู้จักพวกมันมากแค่ไหน”

จุดประสงค์ของเขาง่ายมาก เขาต้องการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแก๊งห้าพิษให้ได้มากที่สุด

เฟิงจิ่วชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเข้าใจว่าคางคกที่หลินมั่วพูดถึงคือสามพี่น้องนั่น เธอก็เริ่มเรียบเรียงความคิด ก่อนจะค่อย ๆ เล่าออกมา

“ประมาณสักเมื่อเดือนกว่า ๆค่ะ”

“อยู่ดี ๆ เขตสี่ของเราก็มีคนแปลกหน้าสวมชุดคลุมดำกลุ่มหนึ่งเข้ามา”

“ตอนแรก ฉันเห็นพวกเขาแค่เดินวนเวียนไปทั่ว ยังไม่ได้ก่อปัญหาอะไร เลยไม่ได้สนใจนัก แต่ไม่นาน พวกเขาบางคนก็มาหาฉันโดยตรงเลย”

“แล้วพูดแต่เรื่องความยิ่งใหญ่ขององค์กรที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา แถมยังพยายามชวนฉันเข้าร่วมกับพวกเขาด้วย”

“แต่ฉันก็ปฏิเสธไปหลายครั้ง พวกเขาเลยดูเหมือนจะเลิกล้มความตั้งใจไป”

เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ คิ้วของเธอก็เริ่มขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด