หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4309

คำพูดของจินฉานเพิ่งจบลงได้ไม่นาน

หลินมั่วก็ล้มลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นต่อหน้าสายตาของพวกเขาสามพี่น้อง

ท่าทางอ่อนแรงหมดสภาพของเขานั้น ชัดเจนว่าเป็นอาการของผู้ที่ถูกพิษเล่นงานเข้าแล้ว

“ฮ่าๆๆ ไอหนุ่ม แกโดนพิษของพี่ใหญ่จินฉานเข้าไปแล้ว แกไม่มีทางรอดแน่!”

อิ๋นฉานยิ้มเย้ยอย่างสะใจ แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินมั่ว

“เมื่อกี้ยังอวดเก่ง ฟันกระบี่ใส่อยู่เลยนี่นา ไหนล่ะ ฟันอีกสิ ฉันรอดูอยู่!”

จินฉานกับถ่งฉานที่ยืนอยู่อีกด้านก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน

ในสายตาของพวกเขาตอนนี้ หลินมั่วก็เป็นเหมือนแกะที่รอเชือดเท่านั้น

ใครก็ตามที่โดนพิษของคางคกทองเข้าไป หากไม่มียาถอนพิษ ก็ไม่มีทางรอด ไม่ว่าจะศักดิ์สิทธิ์แค่ไหนก็ช่วยไม่ได้

ทั้งสามยืนมองดูอย่างเย็นชา ขณะที่น้องชายยังคงพูดแดกดันต่อเนื่อง

“เด็กเวร คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง จะมาทำเป็นไร้เทียมทานอะไรกันนักกันหนา”

“เอ้า คอฉันอยู่ตรงนี้ ฟันอีกทีซิ! อยากเห็นเหมือนกันว่าทำได้หรือเปล่า!”

อิ๋นฉานยื่นตัวเข้ามาท้าทาย ในขณะที่ถ่งฉานที่สีหน้าเย็นชาก็ก้าวเข้ามาใกล้

“พี่รอง ไม่ต้องพูดกับมันให้เสียเวลาหรอก”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

“ไอ้หนุ่มนี่มันกล้าทำร้ายลูกของฉัน ฆ่ามันทิ้งซะให้จบเรื่อง”

พูดจบเขาก็ชักมีดสั้นที่เหน็บอยู่ตรงเอวออกมา

แต่ก่อนจะได้ลงมือ อิ๋นฉานกลับยื่นมือมาขวางไว้

“พี่รอง พี่จะทำอะไรน่ะ” ถงฉานถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

อิ๋นฉานโบกมือเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเยาะพลางพูด

“ถ้าฆ่ามันทิ้งไปง่าย ๆ แบบนั้น ไม่เท่ากับว่าดูถูกเขาหรอกเหรอ”

“ในเมื่อมันกล้าทำลายลิ้นของคางคกทองแดงของนาย นายก็น่าจะเอาคืนให้สาสม!”

ถ่งฉานพอได้ยินก็เข้าใจทันที

“สมกับเป็นพี่จริง ๆ!”

เขายกนิ้วโป้งให้ แล้วสีหน้าก็ฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้นในทันใด

เตรียมจะลงมือตัดลิ้นของหลินมั่วให้หายแค้น

แต่ในขณะนั้นเอง จินฉานที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ กลับรู้สึกแปลก ๆ อย่างไรชอบกล

โดยเฉพาะเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของหลินมั่ว

เพียงชั่วพริบตา จากที่มันเคยมีขนาดเท่ากำปั้น ตอนนี้มันกลับใหญ่เท่ารถยนต์คันหนึ่ง

และยืนขวางอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับเกราะมีชีวิต

ในตอนนี้ เขาไม่สนใจน้องชายแล้ว ขอแค่รักษาชีวิตตัวเองไว้ให้ได้ก่อนก็พอ

อีกด้านหนึ่ง

อิ๋นฉานกับถ่งฉานก็รู้ตัวเช่นกันว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งสติ พวกเขาก็เห็นแค่ภาพเบลอวูบผ่านตา

และในวินาทีนั้นเอง แสงกระบี่สีเงินวาบหนึ่งก็พุ่งเข้าสู่สายตาของพวกเขาอย่างฉับพลัน

ถึงจะฟังดูเหมือนเกิดขึ้นยาวนาน แต่จริง ๆ แล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาเพียงเสี้ยววินาที

จากมุมมองภายนอก

ใครที่มองมาทางดาดฟ้า จะเห็นเพียงแค่แสงสีเงินวาบผ่านฉับพลัน

แต่ภายในห้องนั้น กลับมีเพียงเสียงเลือดกระเซ็นและความเงียบงันที่ตามมา

ทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว

ร่างไร้หัวสองร่าง ล้มลงกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น.