หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4336

ชั้นบนสุดของโรงเเรม

ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นปรมาจารย์ได้เดินไปที่หน้าต่าง

หลังจากที่เขาหลับตาทั้งคู่ลง ก็เริ่มตั้งสมาธิอย่างเต็มที่เพื่อรับรู้ความเคลื่อนไหวรอบตัว

แต่เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ไม่พบสิ่งปกติใดๆ

ในตอนนี้สหายก็หัวเราะเเละพูดว่า

“เป็นยังไง ผมบอกแล้วว่าคุณกังวลมากเกินไปน่ะ!”

“ด้วยความเเข็งเเกร่งของสำนักห้าอสรพิษในตอนนี้ แม้แต่จีตู๋ถ้าเเละคนอื่นๆก็จะไม่มีวันกลับมา”

“เอาล่ะ พักผ่อนให้สบายเถอะ! ให้ผมเฝ้าเอง คุณควรพักผ่อนได้แล้ว”

ปรมาจารย์วัยกลางคนตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างระมัดระวัง เเต่ก็ยังไม่พบสิ่งปกติใดๆ

ตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าสหายพูดมีเหตุผล

บางทีอาจเป็นเพราะเขากังวลเเละเหนื่อยเกินไปจนเกิดภาพหลอน

“เอาล่ะ งั้นรบกวนคุณหน่อยนะ!”

ชายวัยกลางคนนวดขมับเเล้วนอนลงบนเตียงเดี่ยวข้างๆ

ไม่นานเสียงกรนก็ดังขึ้นในห้อง

ในเวลาเดียวกัน

หลินมั่วเดินไปตามถนนอย่างปกติ

แต่ในตวามเป็นจริง ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ใครจะคิดว่าที่นี่เป็นเเค่เขตเมืองหลัก เเต่กลับมีปรมาจารย์สองคนคอยเฝ้าระวังอยู่

เมื่อเขาส่งจิตสัมผัสออกไป เขาก็พบการมีอยู่ของสองคนนั้นทันที

แน่นอนว่าเขาก็ทำให้คู่ต่อสู้ตกใจเช่นกัน

โชคดีที่หลินมั่วตอบสนองเร็วพอที่จะดึงการรับรู้กลับมาได้ทันท่วงที

และในทันที เขาก็ระงับออร่าของตัวเองลงจนถึงขีดสุด

ไม่อย่างงั้นจะต้องถูกปรมาจารย์ของสำนักห้าอสรพิษจับได้อย่างแน่นอน

และจากระยะทางไม่ถึงยี่สิบเมตรที่เขาเพิ่งเดินผ่านมา เขาก็รับรู้ได้ว่าสายตาของอีกฝ่ายกวาดมองมาที่เขาหลายครั้ง

โชคดีที่ปรมาจารย์อีกฝ่ายกวาดสายตาไปรอบๆสองสามครั้ง แล้วก็เริ่มตรวจสอบ

หวุดหวิด!

หลังจากหลินมั่วพึมพำในใจครั้งหนึ่ง เขาก็ยังคงก้าวเดินอย่างปกติ ดูไม่ต่างจากคนทั่วไป

เพียงแต่หลังจากประสบการณ์ครั้งนี้ เขาก็ไม่กล้าใช้จิตสัมผัสอย่างอิสระอีกต่อไป

ทำได้เเค่เดินไปพลางหาโอกาสไปพลาง

แน่นอนว่ายิ่งการเฝ้าระวังของสำนักห้าอสรพิษเข้มงวดมากเท่าไร ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังวางแผนเรื่องใหญ่บางอย่างอยู่

เมื่อคิดเช่นนั้น สายตาของหลินมั่วก็พลันไปหยุดอยู่ที่ตรอกข้างๆ

แต่การแหวกหญ้าให้งูตื่นครั้งนี้ การควบคุมของสำนักห้าอสรพิษจะเเน่นหนาขึ้นอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลานั้น การจะใช้วิธีนี้เเฝงตัวเข้ามาอีกครั้งก็จะยากขึ้น

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลินมั่วก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

ตอนนี้เขาทำได้แค่เดิมพันเท่านั้น

ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับไปตอบ ก็มีมือข้างหนึ่งตบลงบนไหล่ของเขาอย่างแรง

“ไอ้บ้า นายหูหนวกหรือไง!”

“เรียกตั้งหลายครั้งทำไมไม่ได้ยินเลย!”

สมองของหลินมั่วทำงานอย่างรวดเร็ว พลางคิดหาข้ออ้างที่จะรับมือ

ขณะเดียวกันมือของเขาก็ลูบไปที่หน้าอก

ทันทีที่อีกฝ่ายรู้ว่าเขาปลอมตัวมา เขาจะจัดการไอ้หมอนี่ทันที

ด้วยความคิดเช่นนี้หลินมั่วจึงลดเสียงลงและอธิบายว่า

“ขอโทษครับ พอดีเมื่อกี้ผมกำลังคิดอะไรเพลินไปหน่อย…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ อีกฝ่ายก็โบกมืออย่างไม่พอใจ พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

ถูกจับได้แล้วหรือ

ในใจหลินมั่วตกใจ…