หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4337

แม้หลินมั่วจะมีสติมั่นคง

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ตรงหน้า เขาก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมาในทันที

แม้ว่าเขาจะปลอมตัวมาเเล้ว รูปลักษณ์ก็คล้ายกับหลัวเต๋อเจ้าของร่างเดิมอยู่เเปดเก้าส่วน

แต่เสียงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ถ้าเป็นคนรู้จัก ก็ไม่สามารถปิดบังได้เลย

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจะลงมือสังหาร อีกฝ่ายก็เปิดปากถามขึ้นมาทันทีว่า

“เหม่อลอย? ฉันว่านายน่าจะเบื่อชีวิตแล้วล่ะมั๊ง!”

“ไม่ใช่ตกลงกันเเล้วเหรอว่าให้นายรอฉันที่ปากทางเข้า?”

อีกฝ่ายมองนาฬิกาข้อมือด้วยสีหน้าไม่พอใจ

หืม?

ไม่ถูกจับได้เหรอ

หลินมั่วแอบถอนใจด้วยความโล่งอก เเล้วเกาหัวด้วยความรู้สึกผิด

“ผมคอแห้งน่ะครับ เลยคิดว่าจะหาร้านเเถวนี้ซื้อน้ำดื่มสักขวด!”

ดูจากท่าทางแล้วทั้งสองฝ่ายน่าจะไม่สนิทกัน

ซึ่งก็เปิดช่องให้หลินมั่วได้จัดการ

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเหตุผลนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดเเน่นขึ้นไปอีก

“ซื้อน้ำ?”

“นายยังมีกะจิตกะใจซื้อน้ำอีกเหรอ”

“นายรู้ไหมว่าพวกนายมาช้าไปตั้งเท่าไรแล้ว”

พูดจบเขาก็ยื่นนาฬิกาข้อมือไปตรงหน้าหลินมั่ว

“เวลาที่นัดกันไว้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆแล้วนะ”

“นายไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม”

“ถ้าทำให้เรื่องสำคัญของผู้ใหญ่ล่าช้า นายต้องตายสถานเดียว”

หลังจากโดนดุด่าชุดใหญ่

หลินมั่วรู้สึกไม่ดีในทันที เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าทั้งสองฝ่ายมีการนัดหมายเรื่องเวลากันไว้

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี

อีกฝ่ายก็ถามซ้ำว่า

“เดี๋ยว ของล่ะ พวกนายมากันสิบคนไม่ใช่เหรอ”

“ทำไมมีเเค่นายคนเดียวที่กลับมา พวกนั้นตายกลางทางหมดเเล้วเหรอไง”

เอ๊ะ?

จากคำพูดที่หยาบคายของอีกฝ่าย หลินมั่วก็พลันได้เเรงบันดาลใจ

“สินค้าเหลือแค่นี้ครับ ระหว่างทางขนส่ง พวกเราโดนไอ้สารเลวสวมหน้ากากดักปล้นไป”

หลินมั่วพูดพลางถอดเป้ออกมา เเล้วหยิบสมุนไพรธรรมดาๆที่อยู่ในนั้นออกมา

“ช่างเถอะ ได้เท่าไรก็เอาเท่านั้นแหล่ะ”

“พวกเราเอาของไปส่งก่อน”

หืม?

ผลลัพธ์แบบนี้ทำให้หลินมั่วค่อนข้างประหลาดใจ

เดิมทีเขาเตรียมไว้เเล้วว่าจะถูกจับได้

เพราะแม้ว่าเขาจะปรับเสียงพูดให้ต่ำลง เเต่ก็ยังเเตกต่างจากหลัวเต๋อเจ้าของร่างเดิมมาก

โชคดีที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

แต่สิ่งที่ทำให้หลินมั่วสับสนคือ

ก่อนหน้านี้หลังจากสกัดกั้นขบวนขนส่ง เขาก็ได้พลิกดูสิ่งของที่ขนส่งมาอย่างละเอียด

เเต่ยกเว้นสมุนไพรธรรมดาที่ไม่สามารถธรรมดาไปกว่านี้อีกแล้วที่เขาถือไว้

ก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก

ขณะที่เขากำลังคิดอย่างรวดเร็ว เสียงเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดก็ดังขึ้นข้างหู

“ยืนบื้ออะไรอีก!”

“เสียเวลาไป หัวหน้าจะเอาชีวิตนายนะ”

หลินมั่วขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาไม่รู้ทั้งตัวตนของอีกฝ่าย เเละจุดประสงค์ของอีกฝ่าย

ในที่สาธารณะแบบนี้ เขาก็ไม่สะดวกที่จะลงมือ…