หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4339

เขตเก้า

ใต้พื้นดิน ลิฟต์เริ่มลดระดับลงอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลินมั่วรู้สึกว่าเท้าของเขาหยุดนิ่ง

ลิฟต์ก็หยุดลงในที่สุด

พร้อมกับแสงจ้าที่สาดเข้ามา ประตูลิฟต์ก็เปิดออกช้าๆ

สิ่งที่ปรากฏเเก่สายตาคือห้องทดลองใต้ดินขนาดใหญ่

ภาพเช่นนี้ทำให้หลินมั่วอดนึกถึงสภาผู้อาวุโสของพันธมิตรยาของประเทศจีนไม่ได้

ที่นั่นก็มีห้องทดลองใต้ดินที่คล้ายคลึงกัน เพียงเเต่ขนาดเล็กกว่าที่นี่หลายสิบเท่า

ขณะที่เขากำลังสำรวจสภาพเเวดล้อมโดยรอบ ชายร่างกำยำสองคนนอกลิฟต์ก็เดินเข้ามาหาอย่างกระทันหัน

พวกเขาประสานมือคำนับเเละก้มตัวลง

“คารวะเฮียโต้ว!”

หลินมั่วไม่คาดคิดมาก่อนว่า ผู้นำที่อยู่ตรงหน้าเขาจะมีสถานะสูงส่งเช่นนี้

ต้องรู้ไว้ว่า ชายร่างกำยำทั้งสองคนนี้ จากรัศมีที่เปล่งออกมาจัดว่าเป็น ปรมาจารย์ระดับกลางอย่างไม่ต้องสงสัย

คนที่สามารถทำให้ปรมาจารย์ระดับกลางสองคนแสดงความเคารพได้ขนาดนี้

ผู้นำทางที่ชื่อเฮียโต้วผู้นี้ดูมีตำแหน่งไม่น้อย

เฮียโต้วตอบสั้นๆแล้วพยักหน้าหันไปทางหลินมั่ว

“นี่เป็นสินค้าชุดสุดท้ายแล้ว เเต่ดูเหมือนระหว่างทางจะเกิดอุบัติเหตุ”

“เหลือแค่นี้เอง พวกคุณเอาไปเถอะ!”

เมื่อได้ยิน ชายร่างกำยำทั้งสองก็เเสดงสีหน้าลำบากใจทันที

“นี่…”

“เฮียโต้วนี่มันไม่ค่อยถูกระเบียบนะครับ!”

“เบื้องบนออกคำสั่งตายมาแล้ว จู่ๆ หายไปเยอะขนาดนี้ พวกเราจะอธิบายยังไงละครับ!”

ตอนนี้สีหน้าของเฮียโต้วก็มืดครึ้มลงทันที

“ของมันหายไปแล้วผมจะทำอะไรได้?”

“ไม่งั้นคุณก็จับผมไปแทนละกัน”

เมื่อเห็นเฮียโต้วโกรธ ชายร่างกำยำทั้งสองก็หดคอลงทันทีแล้วยิ้มเเก้เก้อ

“เฮียโต้วพวกเราจะกล้าได้ยังไงครับ!”

“คุณรีบไปจัดการธุระของคุณเถอะครับ ที่เหลือให้พวกผมสองคนจัดการเอง!”

เฮียโต้วเเค่นเสียงเย็นชา สะบัดมือทั้งสองข้าง เเล้วเดินจากไปพร้อมสีหน้าไม่พอใจ

ที่เดิม หลินมั่วก็ปลดกระเป๋าเป้ออกอย่างรู้กาลเทศะ

“นี่คือสิ่งที่พวกคุณต้องการ!”

“ก่อนหน้านี้ระหว่างทางถูกคนสกัดไปแล้ว เลยเหลืออยู่เเค่นี้”

เมื่อเป็นเช่นนี้ ความสงสัยต่างๆที่เคยมีมาก่อนก็สามารถอธิบายได้ทั้งหมด

ไม่เเปลกที่เฮียโต้วพอเห็นเขาแล้วก็ทำตัวเหมือนคนเเปลกหน้า

หลังจากนั้น ตั้งเเต่เข้าสู่พื้นที่ใจกลางเมืองจนถึงที่นี่ เขาก็ไม่ได้ป้องกันหรือระมัดระวังตัวเขาเลยเเม้เเต่น้อย

คนที่เข้ามาในที่เเห่งนี้ อย่าหวังว่าจะได้ออกไปแบบเป็นๆ

ชายร่างกำยำทั้งสองเห็นว่าหลินมั่วมีสีหน้าเรียบเฉย

ก็รู้สึกหมดความสนใจทันที

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว พวกเขาชอบที่จะเห็นสีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวังมากกว่า

“เจ้าหนู นายเตรียมพร้อมที่จะร่วมมือกับพวกเราดีๆหรือเปล่า”

“หรือจะให้พวกพี่สองคนลากนายเข้าไป?”

หลินมั่วเพียงเหลือบมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา “นำทางไป!”

“หึ ยังจะหยิ่งผยอง!”

สีหน้าของชายร่างกำยำมืดครึ้มลง เเล้วส่งสายตาให้สหาย

“พวกคนกระดูกแข็งอย่างนาย พวกเราก็เจอมาไม่น้อย”

“เเต่เดี๋ยวนายก็ได้ร้องไห้สมใจแล้ว”

พูดจบทั้งสองก็ตรงเข้าไปมัดหลินมั่วไว้