หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4342

หลินมั่วมองศาสตราฉินที่อยู่ตรงหน้า ในใจรู้สึกหมดคำพูด

คนแบบนี้ พูดกันตรงๆก็คือบ้าไปแล้ว

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่ได้สนใจท่าทางของคนผู้นี้

สิ่งที่เขาสนใจที่สุดในตอนนี้คือ การค้นหาต้นตอของเชื้อโรคนี้ เเละทำลายมันให้สิ้นซาก

ศาสตราจารย์ฉินค่อยๆกลับมามีสติ เเละสงบลงอย่างช้าๆ

“ฉันแทบจะรอไม่ไหวเเล้วที่จะได้เห็นช่วงเวลานี้มาถึง”

“เดี๋ยว ฉันจะฉีดยาสลบให้นาย จากนั้นจะปลูกถ่ายเชื้อโรคนี้เข้าไปในร่างกายของนาย!”

“วันนี้จะต้องถูกจารึกว่าเป็นช่วงเวลาเเห่งประวัติศาตร์!”

พูดจบเขาก็หยิบกระบอกยาข้างๆขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะที่เขากำลังจะลงมือ หลินมั่วก็ขมวดคิ้วเเละถามขึ้นมาทันที

“คุณเคยฆ่าคนไหม”

ศาสตราจารย์ฉินเมื่อเผชิญหน้ากับคำถามที่ไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด

แต่เขาก็กลับมาตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว

“หนุ่มน้อย นายหมายถึงคนที่ตายบนแท่นทดลองนี้สินะ!”

“นั่นไม่ใช่การฆ่าคน พวกเขาคือการเสียสละอันยิ่งใหญ่เพื่อความสำเร็จครั้งประวัติศาตร์นี้!”

“ประวัติศาตร์จะจดจำสิ่งที่พวกเขาได้ทำลงไป!”

หลินมั่วรู้สึกพูดไม่ออกกับความคิดที่หลงผิดเช่นนี้

“งั้นคุณเคยถามความเห็นพวกเขาไหม พวกเขาสมัครใจหรือเปล่า”

จากประสบการณ์ส่วนตัวของเขาเองไม่ยากที่จะเห็นได้ว่า

คนที่มาที่นี่ ต้องถูกหลอกมาอย่างแน่นอน

สุดท้ายก็ถูกพวกเขาควบคุมอย่างรุนแรง กลายเป็นร่างทดลองที่มีชีวิตอย่างสิ้นหวัง

ศาสตราจารย์ฉินหรี่ตาทั้งคู่ลง “เหอะเหอะพวกเขาแค่ไม่สามารถเข้าใจความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่พวกเขาจะต้องเผชิญหน้าเท่านั้นเอง”

“และพวกเราก็เเค่ผลักดันพวกเขาไปข้างหน้า!”

“เมื่อคนรุ่นหลังจารึกชื่อพวกเขาบนศิลาประวัติศาตร์ พวกเขาก็จะรู้ซึ้งถึงความขอบคุณพวกเราเอง”

ให้ตายเถอะ!

ชัดเจนว่าเป็นการหลอกล่อและบังคับ!

ทว่ากลับถูกชายเเซ่ฉินผู้นี้พูดออกมาได้อย่างสวยหรู

มาถึงตอนนี้ หลินมั่วก็รู้เเล้วว่า ไม่มีทางที่จะสื่อสารกับคนบ้าเเบบนี้ได้ตามปกติ

ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการรีบล้วงข้อมูลออกมาให้เร็วที่สุด

“เดี๋ยว!”

“ถ้าผมถูกปลูกถ่าย…เอิ่ม ผลผลิตแห่งยุคสมัยนี้ แล้วเกิดผลข้างเคียง จะมียาแก้ไหม!”

หลินมั่วพยายามข่มความรู้สึกคลื่นไส้ เพื่อล้วงหาวิธีจัดการกับเคร้ก

“ทุกสิ่งในจักรวาลล้วนมีกฏเกณฑ์ของตัวเอง!”

“บนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบหรอก!”

“นักวิจัยอย่างพวกคุณจะไม่รู้กระทั่งเรื่องนี้เลยเหรอ!”

“ถ้ามันสมบูรณ์แบบจริง ทำไมพวกคุณถึงไม่ใช้กับการทดลองกับตัวเองล่ะ!”

จากการพูดคุยเมื่อครู่

หลินมั่วก็พบว่าศาสตราฉินคนนี้ดูเหมือนจะเก่งกาจอลังการ

แต่เเท้จริงเเล้วก็เเค่คนบ้าที่หัวรั้นคนหนึ่ง

พอหลินมั่วพูดแบบนี้

ศาสตราจารย์ฉินก็ไม่สามารถประมวลผลกับสิ่งที่หลินมั่วพูดได้

ลึกๆในใจเเล้วเขารู้สึกว่าสิ่งที่หลินมั่วพูดนั้นไม่มีปัญหา

แต่ในแง่ของความตั้งใจส่วนตัว เขากลับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาศึกษามาหลายสิบปีนั้น ไม่น่าจะมีอะไรบกพร่อง

หลินมั่วเห็นท่าทางของเขา ก็รู้สึกมีหวังทันที

จึงรีบพูดเสริมว่า

“ต่อให้สิ่งนี้จะสมบูรณ์แบบ แต่ด้วยความเข้มงวดของการวิจัยเเล้ว”

“ก็ยังจำเป็นต้องมีแผนสำรองไว้ เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันไม่ใช่หรือ”

พูดไปหลินมั่วก็เผยให้เห็นแววตาที่ดูถูกออกมา