หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4354

ห้องทดลองใต้ดิน ตรงทางออก

ชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าอยู่ เห็นหลินมั่วพูดอย่างบ้าคลั่ง

สีหน้าก็เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม

"ไม่รู้จักตายเสียแล้ว ในเมื่อหนีจากศาสตราจารย์ฉินมาได้ ยังต้องมาตายที่นี่!"

หลังจากหลินมั่วเคลื่อนไหว เขาก็ยกยิ้มมุมปาก

"ผมเป็นผู้ถูกทดลองคนสุดท้ายของศาสตราจารย์ฉิน"

"คุณกล้าทำอะไรผมเหรอ?"

เมื่อพูดถึงศาสตราจารย์ฉิน ดวงตาของทั้งสองคนก็มีความกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เพียงแต่ไม่นาน ก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้าถมึงทึง

"อย่าเอาชื่อศาสตราจารย์ฉินมาทำให้ผมกลัว!"

"ในเมื่อคุณปรากฏตัวในพื้นที่นี้ พวกเราก็จะสั่งสอนคุณได้ในข้อหาพยายามหลบหนี"

"ตราบใดที่คุณยังมีลมหายใจ แม้แต่ศาสตราจารย์ฉินก็พูดอะไรไม่ได้!"

หลังจากพูดจบ ชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าทางออกก็เดินไปยังหลินมั่ว บีบมือจนกระดูกดังกร๊อบแกร๊บ

สายตาก็เต็มไปด้วยความดุร้าย

แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าฆ่าหลินมั่ว แต่ก็กล้าตีจนทำให้เขาเกือบตาย หรือเป็นอัมพาต

"ไอ้หนู คนมาที่นี่เยอะมาก!"

"แต่คุณเป็นคนแรกที่กล้าตะโกนใส่พวกเรา!"

"คิดว่าการเป็นบรมครูของเรา เป็นดินให้ปั้นหรือไง?"

ทั้งคู่เป็นบรมครู การคิดจะจัดการกับไก่อ่อนอย่างหลินมั่วเป็นเพียงเรื่องง่ายนิดเดียว

ในขณะที่พวกเขาคิดอย่างนั้น

หลินมั่วซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาก็ตัวสั่นทันที

ผู้คุมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ในสายตาของเขาร่างของหลินมั่วก็หายไปแล้ว

"แย่แล้ว นี่คือยอดฝีมือ!"

หนึ่งในนั้นอุทานและตั้งท่าป้องกันทันที

เพียงแต่ว่าด้วยปฏิกิริยาของเขาสองคน แม้แต่ร่างของหลินมั่วก็มองไม่เห็น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการตั้งรับ

ฉัวะ!

แสงดาบวาบผ่าน!

ทั้งสองคนมีรอยเลือดเพิ่มขึ้นที่แขนโดยไม่ได้ป้องกันตัว

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาสงสัยก็คือ

ผู้คุมรูปร่างสูงใหญ่ได้ยินคําตอบนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

พวกเขาอยู่ที่นี่ก็แค่มีความคิดบางอย่างเท่านั้น

สำหรับพลังของเชื้อกลายพันธุ์มันชัดเจนอยู่แล้ว

เมื่อสิ่งนี้เข้าสู่ร่างกายมนุษย์ ก็ไม่เคยเห็นใครรอดชีวิตเลย

ทั้งสองจำได้ว่า สภาพที่น่าสังเวชของผู้ทดลองก่อนหน้านี้ เบ้าตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด

"ไอ้สารเลว แกต้องไม่ตายดีแน่..."

พูดได้ครึ่งเดียว หนึ่งในนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความกลัว

เขาไม่มีเสียงแล้ว!

เมื่อเขามองไปที่เพื่อนของตัวเอง สถานการณ์ของทั้งสองก็เกือบจะเหมือนกัน

ไม่รอให้พวกเขาตอบสนอง ความเจ็บปวดที่เจาะเข้าไปในร่างกายก็พุ่งเข้าไปในสมองทันที

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งสองแค่รู้สึกว่ามีมดนับไม่ถ้วนกําลังกัดอวัยวะภายในของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ทั้งสองลงไปนอนอยู่บนพื้นและกลิ้งอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งที่ทรมานที่สุด คือ พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะร้องคร่ำครวญได้

สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ มีเพียงมองหลินมั่วด้วยสายตาอ้อนวอน