หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4365

เมื่อต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงที่ไม่ทันตั้งตัวนี้

แก๊งห้าพิษทุกคนก็กลืนน้ำลายไม่ลง สีหน้าทั้งเครียดทั้งกลัว

"ท่านผู้นำลัทธิพวกเราควรทำอย่างไรต่อ?"

เดิมทีพวกเขายังได้เปรียบเรื่องจำนวนคน และยังบดขยี้อีกฝ่ายได้อยู่

แต่ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที สถานการณ์ก็พลิกกลับทันที

เจี่ยงซิวอวิ๋นใบหน้าหมองคล้ำ และดวงตามีประกายดุร้าย

"กลัวพวกเขาทำไม! แค่จัดการศพที่ตายแล้วบางส่วนเท่านั้นเอง"

"ถึงจะเป็นบรมครูแล้วอย่างไร ความแข็งแกร่งก็ไม่ถึงครึ่งหนึ่งในตอนมีชีวิตอยู่เลย"

หลินมั่วได้ยินคําพูดนี้ จึงส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก

พูดแบบนี้ก็ไม่ผิด!

แต่ถ้าประเมินศพของบรมครูเหล่านี้ต่ำเกินไป ก็ถือว่าผิดมากแล้ว

ต้องรู้ว่า แม้พวกเขาจะแสดงพลังได้ไม่เท่าตอนมีชีวิตอยู่

แต่กลับไม่กลัวตาย และไม่กลัวเจ็บเลย

การเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัว ไม่แน่นอนจริง ๆ ว่าใครจะได้เปรียบ

"ฆ่ามัน!" เจี่ยงซิวอวิ๋นตะโกนเสียงดัง บรมครูสิบกว่าคนของแก๊งห้าพิษก็รีบวิ่งไปหาจีตู๋ถ้า และคนอื่น ๆ ทันที

จีตู๋ถ้าสีหน้าพลันมืดมนลงในขณะนี้

"อย่าให้เหลือสักคน!"

ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายที่ไม่ลงรอยซึ่งกันและกัน ในที่สุดก็ปะทะกันในขณะนี้

แม้ว่าหลินมั่วอยากเห็นการแพ้ชนะของการต่อสู้ครั้งนี้มาก

แต่ตอนนี้เขายังมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ

เมื่อถีบเท้าทั้งสองข้าง ร่างของเขาก็พุ่งออกไปไกลเหมือนคมดาบ

อีกด้านหนึ่ง

ระหว่างป่าเขา

สมาชิกทั้งหมดของกองกําลังในเขตสามได้ต่อสู้กับตระกูลลอว์เรนซ์มาหลายวันแล้ว

โดยอาศัยความได้เปรียบทางร่างกาย

เขตสามจึงได้ครอบครองโอกาสมากมายในสงครามครั้งนี้

หลังจากการต่อสู้อันยาวนานของหม่าปังเต๋อ เพียงดาบเดียวก็จัดการบรมครูของตระกูลลอว์เรนซ์ได้

ในเวลานี้เช่นกัน

จู่ ๆ ก็จำเสียงกระแทกอันน่ากลัวได้จากระยะไกล

ในฐานะที่เป็นบรมครู เขาได้ยินการเคลื่อนไหวนี้ทันที ต้องเกิดจากการลงมือของบรมครูถึงจะทำได้

"คุณพาอู่เหิ่นกลับไปก่อน ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ"

พูดจบ เขาก็ไม่ทันได้ทักทายลูกศิษย์ กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้และบินไปในระยะไกล

เมื่อเขาหยุดฝีเท้าอีกครั้ง เขาก็มาถึงสำนักงานใหญ่ของตระกูลลอว์เรนซ์

เพียงแต่ว่าตอนนี้ที่นี่เต็มไปด้วยทุ่งนา

และไม่เห็นคนเป็น ๆ อีกเลย

หลินมั่วเดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั้น เคร้ก!

ตอนนี้เคร้กกำลังอุ้มคูซิสอยู่ในมือ และรวมตัวกันลอยสูงอยู่ในอากาศ

"ฉันต้องขอบคุณคุณ ถ้าไม่มีคุณ ฉันก็คงจะไม่มีวันนี้"

เมื่อเสียงเงียบลง เคร้กก็ไม่สนใจการอ้อนวอนของคูซิสเลย และบีบหัวของเขาทันที

หลังจากเคร้กจัดการศัตรูในอดีตได้อย่างง่ายดาย สายตาของเขาก็หันไปที่หลินมั่วอย่างช้า ๆ

"นี่ไม่ใช่คุณหลินเหรอ?"

"ก่อนหน้านี้ให้คุณรอดไปได้ แล้วตอนนี้ยังกลับมาหาที่ตายอีกแล้ว?"

หลินมั่วเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยของเขา และขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจ

เขายกไท่อาขึ้นมา และรีบวิ่งไปที่ชายคนนั้น

“รนหาที่ตาย!" เคร้กครวญครางอย่างเย็นชา และพิษร้ายก็พุ่งออกมาทั่วร่างกาย