หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4374

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหลินมั่ว เซวียอู่เยี่ยก็ให้คำตอบที่เรียบง่าย เเต่ก็หนักเเน่นยิ่งนัก

“เพราะคนอื่นไม่คู่ควร!”

นับตั้งเเต่ที่เขาทราบถึงอาการป่วยของตัวเอง เขาก็เริ่มมองหาผู้สืบทอดอย่างลับๆเเล้ว

เเต่เมื่อมองไปทั่วประเทศจีน

พรสวรรค์เเละความสามารถของหลินมั่วอาจไม่ใช่สูงสุดหรือดีที่สุด

เเต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอุปนิสัยหรือวิธีการ หลินมั่วก็เป็นคนหนุ่มที่เหมาะสมที่สุดที่จะเข้ามารับช่วงต่อเขตเเดนใต้…

“ว่าไง”

เซวียอู่เยี่ยถามย้ำ “เรื่องการส่งมอบงานของผมเตรียมพร้อมเเล้ว”

“ขอเเค่คุณตอบตกลง เมื่อการต่อสู้ระหว่างคุณกับตระกูลเซี่ยสิ้นสุดลง ผมก็จะยื่นเรื่องต่อพันธมิตรศิลปะการต่อสู้”

“เเละจะยกตำแหน่งราชาเเห่งหนานจิงให้คุณโดยตรง”

“ว่าไงล่ะ”

เเน่นอนว่าหลินมั่วยินดี

เพราะเขาเติบโตมาในเขตเเดนใต้ตั้งเเต่เด็ก ความผูกพันย่อมมีอยู่เเล้ว

เเต่เขาก็มีความกังวลของตัวเอง

“อู่เยี่ยไม่ใช่ผมไม่รับปาก”

“เเต่คุณย่อมรู้ดีกว่าผมถึงสถานการณ์ของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้”

“ทันทีที่ผมรับช่วงต่อเขตเเดนใต้ ผมจะมีทั้งต้าฉวี เเละเขตเเดนใต้อยู่ในความดูเเล”

“เเละผมยังต้องฟื้นฟูความรุ่งโรจน์ของเขตเเดนเหนือของตระกูลหลินอีกด้วย”

สิ่งที่หลินมั่วกังวลที่สุดคือ ในอนาคตหากเขามีตำเเหน่งราชาสามภูมิภาค จะทำให้พันธมิตรศิลปะการต่อสู้หวาดระเเวงหรือไม่

ท้ายที่สุดเเล้วหากสามภูมิภาครวมตัวกัน

พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่นี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้เลย

หากเกิดการเปลี่ยนเเปลงใดๆขึ้น ย่อมส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง

เซวียอู่เยี่ยเห็นความกังวลของหลินมั่ว ก็หัวเราะออกมาทันที

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล”

“ปล่อยมือทำให้เต็มที่ได้เลย!”

“อย่าว่าเเต่คุณจะดูเเลสามภูมิภาคเลย ต่อให้คุณเป็นราชาเจ็ดภูมิภาคก็ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น”

ดูเหมือนเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับความลับบางอย่าง

เซวียอู่เยี่ยพูดได้ครึ่งหนึ่งก็เปลี่ยนเรื่องทันที

“คุณวางใจได้เลย ผมเเซ่เซวียเอาหัวเป็นประกัน”

“ต่อไปเขตเเดนใต้ของผมจะต้องอยู่ในความดูแลของคุณ อย่าทำให้ชื่อเสียงของเขตเเดนใต้ของพวกเราเสื่อมเสีย”

ในบรรดาราชาทั้งหกของประเทศจีน เขตเเดนใต้เป็นภูมิภาคที่ล้าหลังที่สุด

เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากำลังจะอ่อนแอ

เขากึ่งผลักดันกึ่งเจรจา

เพียงเเค่เเวบเดียว หลินมั่วก็หัวเราะพรืดออกมา

เดิมทีหนวดของผู้เฒ่าไป๋ค่อนข้างหนา

เเต่ตอนนี้กลับดูบางตาเเละไม่เท่ากัน

เมื่อเห็นหนวดสองสามเส้นที่ยังติดอยู่ที่มือเล็กๆของอู๋เหิ่น

หลินมั่วก็เดาสิ่งต่างๆได้ในทันที

“อู๋เหิ่น เจ้าถอนหนวดของอาจารย์ปู่หรือ”

อู๋เหิ่นเห็นหลินมั่วสีหน้าจริงจังก็รีบก้มหน้าเล็กๆลง สายตาหลุกหลิก

ในขณะเดียวกัน ท่านผู้เฒ่าไป๋ที่ตอนเเรกยังหัวเราะคิกคักอยู่ ก็สีหน้าบึ้งตึงขึ้นทันที

“ปกติคุณดูเเลหลานรักของผมเเบบนี้หรือ”

หลังจากผู้เฒ่าไป๋เอ่ยปากตำหนิ เขาก็คว้าตัวอู๋เหิ่นมาทันที

จากนั้นก็เริ่มปลอบประโลมอู๋เหิ่นว่า

“มามะหลานรัก พวกเราอย่าไปสนใจอาจารย์ของเธอ!”

“เเค่หนวดไม่กี่เส้นเอง อาจารย์ปู่มีเยอะเเยะ ถ้าเธอชอบ ก็ถอนต่อได้เลย!”

หลินมั่วมองดูพวกเขาแล้ว รู้สึกเต็มไปด้วยความจนใจ

เเต่คนหนึ่งก็คืออาจารย์ของตัวเอง อีกคนคือศิษย์ของตัวเอง

เเล้วเขาจะพูดอะไรได้…