หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 467

สวี่ปั้นซย่าตกใจ “เร็วขนาดนี้เชียว?”

“เหลาหู่ ดึกดื่นขนาดนี้ ไปซื้อเตียงมาจากที่ไหนกัน”

เหลาหู่ยิ้มถ่อมตน “พี่สาวผมเปิดร้านเฟอร์นิเจอร์เครื่องแต่งบ้าน ผมให้เขายกมาหนึ่งหลัง”

“ประธานสวี่ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน จึงเอาอันที่ดูดีที่สุดในร้านมา”

“นู้น วางอยู่ข้างนอก”

“สวนบ้านคุณมีรถจอดหลายคันเลยนะ รถบรรทุกเข้ามาไม่ได้เลย”

สวี่ปั้นซย่ามองไปด้านนอก สวนด้านนอกมีรถบรรทุกแบบแปดล้อจอดอยู่หนึ่งคัน

สวี่ปั้นซย่างุนงง “เหลาหู่ มาส่งแค่เตียงเท่านั้น ต้องใช้รถคันใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ”

เหลาหู่พูด “ผมก็ไม่รู้ พี่สาวผมบอกว่าเตียงนี้ล้ำค่ามาก ใช้รถคันเล็กไม่ได้”

“เธอเป็นคนจัดการรถคันนี้เอง ผมไม่ได้ดูว่าเป็นอย่างไร”

“นู้น ช่างเหล่านั้น เป็นช่างที่พี่สาวผมเป็นคนสั่งมา”

สวี่ปั้นซย่าตกใจ เพื่อเตียงหลังเดียว ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้หรือ

เวลานี้ หญิงด้านข้างเย้ยหยัน “แค่เตียงหลังเดียวเท่านั้น จะล้ำค่าแค่ไหนกันเชียว”

“เตียงหลังนั้นของฉัน ซื้อแบรนด์ที่ดังที่สุดของโลก เตียงบวกกับฟูก แปดหมื่นห้า ก็ไม่เห็นเล่นใหญ่ขนาดนี้ ! ”

ทุกคนพากันตกใจ “ไม่ใช่มั้ง? เตียงหลังเดียวแปดหมื่นห้า? นี่เตียงทองหรือ”

“เสี่ยวเชี่ยน เธอสุรุ่ยสุร่ายเกินไปแล้ว ! ”

“คุณไม่รู้อะไร เหรินเสี่ยวเชี่ยนคือเศรษฐีนีที่โด่งดัง ซื้อเตียงแบบนี้ก็ไม่มีอะไร”

“แต่ทว่า เตียงแบบนี้ ในเมืองก่วงหยาง นับว่าขึ้นแท่นได้แล้ว ! ”

“ใช่ๆ เตียงกระจอกหลังนั้นของเขา ยังจัดใหญ่ขนาดนี้ ดูเหรินเสี่ยวเชี่ยน ไม่โอ้อวด นี่ถึงจะเรียกว่าความหรูหราแบบเรียบง่าย ! ”

สวี่ตงเสวี่ยสีหน้าเปลี่ยน รู้สึกว่าเพื่อนของตนช่วยเชิดหน้าชูตาเธอ

เวลานี้ ช่างของร้านเฟอร์นิเจอร์อดไม่ได้ “เตียงราคาแปดหมื่นห้าแล้วอย่างไร”

“เตียงของคุณหลังนั้น ขนาดตู้หัวเตียงของเตียงชุดนี้ยังซื้อไม่ได้ ! ”

เสี่ยวเชี่ยนเบิกตาโต “คุณ...คุณโม้อะไร”

“แปดหมื่นห้าซื้อตู้หัวเตียงสองตู้ยังไม่ได้?”

“ตู้หัวเตียงของคุณทำด้วยทองหรือ”

“เตียงหลังนี้ ราคาขายเดี่ยวเจ็ดแสนหก”

“ฟูก ราคาขายสามแสนห้า”

“เพิ่มตู้หัวเตียงสองตัว ทั้งหมดหนึ่งล้านห้าแสนห้าหมื่น”

“ในร้านเราเขียนราคาหนึ่งล้านแปดแสนแปดหมื่น ! ”

ทุกคนเริ่มวิพากวิจารณ์ “โม้อะไร เตียงหลังเดียวสองล้าน จะเท่าบ้านหนึ่งหลังแล้ว ! ”

“เตียงหลังนี้ทำด้วยทองหรือ”

“ผมไม่เชื่อ เตียงหลังเดียวสามารถขายราคานี้? ใครจะซื้อ”

“คุณโม้ขนาดนี้ ตัวเองเชื่อไหม ราคาสูงขนาดนี้ ขายให้ใครกัน”

ช่างยิ้มอ่อน “เหอะ เตียงที่ราคาแพงกว่านี้ เราก็ขายมาแล้ว”

“เมื่อก่อนมีเตียงราคาสามล้าน คุณหนานป้าเทียนเป็นคนซื้อ”

“คนอย่างพวกคุณไม่เข้าใจ ชีวิตของคนมีเงินเป็นอย่างไร ! ”

“เงินเหล่านี้ สำหรับพวกคุณแล้วคือบ้านหนึ่งหลัง สำหรับเขาแล้ว ก็แค่เศษเงิน ! ”