หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 466

คนเหล่านั้นเดิมทีไม่กล้าดื่มกับหลินมั่ว เห็นสถานการณ์แบบนี้ รู้สึกว่าได้โอกาสแล้ว

หลินมั่วเมาได้ที่แล้ว ดื่มกับเขาตอนนี้ ชนะราบคราบ

ดังนั้น ทุกคนล้อมกันเข้ามา ต่างพูดกัน “คุณหลิน ผมชนแก้ว ! ”

“คุณหลิน เราดื่มกันหน่อย ! ”

“คุณดื่มแต่กับเขา ไม่ดื่มกับพวกเรา คือไม่ไว้หน้าพวกเราแล้วใช่ไหม”

“คุณคอแข็งขนาดนี้ เราดื่มกันหน่อย”

ทุกคนโดยรอบโหวกเหวกโวยวาย ล้วนอยากใช้โอกาสนี้มอมหลินมั่ว

สวี่ปั้นซย่าลนลานแล้ว “พวกคุณ...เกินไปแล้วนะ ! ”

“เมื่อสักครู่เขาดื่มมากขนาดนั้น พวกคุณยังให้พวกเขาดื่ม?”

สวี่ตงเสวี่ยกัดฟัน “พี่ เรื่องอื่นฉันไม่ยุ่ง แต่เรื่องนี้ ฉันต้องพูด”

“เมื่อสักครู่หลินมั่วพูดเอง ไม่ดื่มเหล้าคือไม่ไว้หน้าเขา”

“ตอนนี้ ทุกคนมาชนแก้วเคารพเขา เขาไม่ดื่ม เช่นนั้นก็ไม่ถูกต้องแล้วไหม”

“เมื่อสักครู่เขาพูดเอง ตัวเองแหกกฎไม่ได้ไหม”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจัด สวี่ตงเสวี่ยจะหลอกหลินมั่วให้ถึงตายหรือ

หลินมั่วบ่ายมือ “ไม่เป็นไร ผม...ผมดื่มกับพวกเขา”

“ปั้นซย่า คุณไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีอะไรหรอก”

สวี่ปั้นซย่ายังอยากพูดต่อ หลินมั่วส่งสายตาให้เธอ

สวี่ปั้นซย่าแปลกใจ หลินมั่วต้องการสื่ออะไร ดื่มต่อได้จริงๆ หรือ

“ผมไปเข้าห้องน้ำสักครู่ ไม่เป็นไรใช่ไหม”

หลินมั่วยิ้ม

“ไม่เป็นไร ผมไปกับคุณ ! ”

ชายหลายคนบ่น พวกเขากลัวหลินมั่วทุจริต

ความจริงแล้ว หลินมั่วก็แค่ไปปัสสาวะเล็กน้อยเท่านั้น

ออกจากห้องน้ำ หลินมั่วมองทุกคน “ใครจะดื่มกับผม สมัครมาก่อน”

“ครั้งนี้ใครไม่สมัคร ก็ไม่ดื่มแล้วนะ ! ”

ทุกคนบ่นกันขึ้นมา พวกเขาจะมอมหลินมั่วให้ตายหรือ ทุกคนล้วนอยากดื่มกับหลินมั่ว

หลินมั่วดื่มหมดแล้ว เช่นนั้นเขาก็ต้องดื่มกะละมังนี้ไหม

มองดูหลินมั่วเทเต็มกะละมัง ชายคนนั้นรีบพูดขึ้น “พี่ ผม...ผมไม่ดื่มได้ไหม...”

“ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรดื่มเหล้ากับพี่ ปล่อยผมสักครั้งนะ...”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ”

ชายคนนั้นสีหน้าเปลี่ยน จู่ๆ ก็หันหลังหนี

ดื่มกะละมังนี้ไป เขาต้องได้เข้าโรงพยาบาลแน่

ทุกคนเห็นเช่นนั้น ก็อยากแอบหนี เพราะพวกเขารู้สึกว่า คอหลินมั่วแข็งแบบที่คาดการไม่ได้

ใครจะไปรู้ เขาเพิ่งวิ่งไปที่ประตู ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

หลินมั่วเดินตามมา กระชากคอเสื้อชายคนนั้น เหวี่ยงเขากลับไปในห้อง

เปิดประตู เห็นเหลาหู่วิ่งเหงื่อซกเข้ามา ด้านหลังมีคนกลุ่มหนึ่งตามเข้ามาด้วย

“คุณหลิน ซื้อเตียงมาแล้ว วางไว้ห้องของคุณที่ชั้นสอง?”

เหลาหู่พูดหอบ ดูท่าน่าจะวิ่งมา