หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 527

แม่ของหวังเหลียน “ทะ...ทำไมคุณถึงได้โหดเหี้ยมได้ขนาดนี้? เธอเป็นลูกสาวของคุณนะ คุณไม่รู้สึกเจ็บปวดใจสักนิดบ้างเลยเหรอ?”

หวังเฉิงกงพูดด้วยความโกรธเคือง “ทำไมฉันจะไม่เจ็บปวดใจกับลูกล่ะ? เพราะว่าฉันเจ็บปวดใจกับลูกไง ถึงได้ไม่อยากให้เธอแต่งเข้าไปในครอบครัวแบบนั้นเพื่อไปทนลำบาก! ฉันหาคนดีๆขนาดนั้นให้ลูกแล้ว แต่ลูกกลับไม่แต่ง แต่กลับอยากไปแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์แบบนี้ เธอจะให้ฉันเจ็บปวดใจกับลูกยังไงไหวล่ะ?”

แม่ของหวังเหลียนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว “คุณ...คุณบอกว่าอะไรนะหาครอบครัวดีๆให้ลูกอย่างนั้นเหรอ? คุณคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดของคุณใช่ไหม? คุณทำไปเพื่ออนาคตของคุณเอง คุณอยากเป็นรองผู้อำนวยการโรงงานบ้าๆนั้น ดังนั้นถึงได้ไปประจบประแจงเขา”

“ลูกชายของเขาคนนั้นเป็นคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง คุณ...คุณยังให้เหลียนเหลียนแต่งงานไปกับเขา เหลียนเหลียนจะมีความสุขได้จริงๆเหรอ?”

คำพูดเพียงแค่ประโยคเดียว ดึงดูดเสียงฮือฮาจากผู้คนโดยรอบในทันที

มีหลายคนยังไม่ค่อยจะเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเสียเท่าไร เมื่อได้ยินแบบนี้เข้า บวกกับสีหน้าของหวังเฉิงกงที่แสดงออกมาก็ไม่ดีเท่าไร

หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าครอบครัวนี้แค่รังเกียจคนจนชอบคนรวยเท่านั้น เขาก็เลยไม่สนใจ ถึงยังไงนี่ก็คือลูกสาวแท้ๆของเขา เขาอยากให้ลูกสาวแต่งเข้าครอบครัวดีๆมันก็ไม่ผิดอะไร

ก็เหมือนกับสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยที่ต้องการให้สวี่ปั้นซย่าแต่งงานกับคุณชายผู้ร่ำรวยและมั่งคั่งมาโดยตลอด การทำแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่รักลูกสาวของตัวเอง อย่างไรก็ตามสิ่งที่หวังเฉิงกงกำลังทำอยู่ในตอนนี้มันล้ำเส้นไปแล้ว

เพื่ออนาคตของตัวเองถึงกลับยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง โดยไม่คำนึงถึงความสุขของลูกสาว นี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ

หวังเฉิงกงเมื่อถูกภรรยาเปิดโปง จึงอดไม่ได้ที่จะเกรี้ยวกราดขึ้นมา

เขาตบไปที่หน้าของภรรยาอย่างแรงและพูดด้วยความโกรธ “พูดจาเหลวไหล! ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อให้ลูกได้ดิบได้ดี เธอจะไปเข้าใจอะไร?”

แม่ของหวังเหลียนกำลังจะตอบโต้กลับ แต่ลูกชายทั้งสองคนก็รีบวิ่งเข้ามาพาเธอขึ้นไปข้างบน

“แม่ครับ มีเรื่องอะไร พวกเรากลับบ้านค่อยพูดกันเถอะครับ เมื่อกี้นี้น้องเล็กเพิ่งจะผ่านเรื่องที่ทำให้ตกใจมา ให้เธอกลับขึ้นบ้านมาก่อนเถอะ”

“เสี่ยวอู่ แกรู้หรือไม่ว่าสภาพของตัวแกเองเป็นยังไง? แกมันเป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งแล้ว แม้แต่งานหนักๆแกยังทำไม่ได้เลย แกจะเลี้ยงดูเธอได้ยังไง?”

เสี่ยวอู่กัดฟันแน่นไม่พูดอะไร ดวงตาแดงก่ำ สิ่งนี่คือสิ่งที่เขาเจ็บปวดใจมากที่สุด

ในตอนนั้นเองหลินมัวก็เดินเข้ามาพูดเบาๆว่า “อาการป่วยของเสี่ยวอู่สามารถรักษาได้ แต่ว่าคุณเคยเห็นคนปัญญาอ่อนคนไหนสามารถรักษาได้บ้างล่ะ?”

หวังเฉิงกงตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ “แกคิดว่าตัวแกเป็นใคร? ที่นี่แกมีสิทธิ์จะพูดอะไรด้วยหรือ? นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของฉัน แกจะมาเข้าใจได้ยังไง?”

หลินมั่วพูดออกมาด้วยท่าทีถ่อมตัวไม่ได้ทำตัวหยิ่งผยองแต่อย่างใด "ก็เมื่อกี้ผมเป็นคนช่วยลูกสาวคุณเอาไว้!"

หวังเฉิงกงหยุดพูดไปชั่วขณะ จากนั้นก็พูดต่อด้วยความโกรธทันที “แล้วจะทำไมล่ะ? จิตใจหล่อนเอาแต่อยากจะแต่งงานกับเจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้คนเดียว ถ้าเช่นนั้นสู้ปล่อยให้ตายๆไปยังจะดีเสียกว่า ใครใช้ให้แกช่วยหล่อนเอาไว้ล่ะ? ทำไมแกไม่ปล่อยให้หล่อนตายไปเลยล่ะ?”