หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 526

ทุกคนที่อยู่ชั้นบนรีบวิ่งลงมาข้างล่าง ต่างพากันล้อมเข้ามาเพื่อเช็กว่าหวังเหลียนเป็นยังไงบ้าง

เสี่ยวอู่วิ่งลงมาโดยการพยุงตัวกับกำแพงเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ รีบเข้าไปจับแขนของหลินมั่วเอาไว้แน่น น้ำตาไหลไม่หยุด

หลินมั่วเข้าใจความคิดของเขาดี จึงตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ

“เสี่ยวอู่ ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวจริงๆ นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป หล่อนเป็นภรรยาของนายแล้ว และก็คือน้องสะใภ้ของฉัน เป็นครอบครัวเดียวกัน! ใครหน้าไหนไม่ให้นายกับหล่อนแต่งงานกัน ก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”

หลินมั่วพูดออกมาใจจริง

เสี่ยวอู่พยายามระงับเสียงที่สะอึกสะอื้นเอาไว้ “หลินจื่อ ขอเพียงเธอไม่เป็นไรก็พอ เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ “ฉันเข้าใจความคิดของเธอดี แต่ว่าฉันไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้...”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “นายไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว นายลืมไปแล้วเหรอ? สมัยตอนที่เรียนด้วยกัน นายใจกว้างมากแค่ไหน!”

เสี่ยวอู่ยิ้มอย่างขมขื่น “สมัยนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน พ่อแม่ฉันไม่มีงานทำ ที่บ้านมีคนป่วยถึงสองคน ร่างกายฉันก็มาเป็นแบบนี้อีก...”

หลินมั่วพูดตัดบทเขา “ใช่แล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อนจริงๆนั่นแหละ นายไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่พวกเราเองก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนกันแล้ว จำไว้ นายเป็นพี่น้องของพวกเรา นายอยากทำอะไร พวกเราต้องสนับสนุนนายอย่างแน่นอน!”

เสี่ยวอู่พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “หลินมั่ว ฉันไม่อยากลากพวกนายมาเป็นตัวถ่วงไปด้วย...”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “ฉันให้นายมาช่วยงานฉัน ไม่ได้มาเป็นตัวถ่วงสักหน่อย”

เสี่ยวอู่ “แต่ว่าร่างกายฉัน...”

หลินมั่ว “วางใจเถอะ อาการป่วยของคุณน้าฉันยังรักษาได้ อาการป่วยของนาย ฉันก็รักษาได้เช่นกัน! เอาล่ะ ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ นายอย่าได้พลาดไปเด็ดขาดเชียวนะ”

เสี่ยวอู่มองไปที่สายตาอันแน่วแน่ของหลินมั่ว อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าตอบรับช้าๆ

เสี่ยวอู่เดินเข้าไป อยากจะดูว่าหวังเหลียนเป็นยังไงบ้าง แต่กลับถูกหวังหลิงผลักออกมา “แกจะมาทำอะไรที่นี่อีก?”

หวังหลิงเอ่ยขึ้นมาอย่างเจ็บใจที่ไม่ได้ดั่งใจหวัง “เธอ...เจ้าเด็กคนนี้นิ ทำไมถึงไม่รู้จักคิดแบบนี้นะ? ฉันรู้ดี ตอนนี้เธอยังเด็ก รู้สึกว่าความรักคือทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ว่า ฉันหวังว่าเธอจะรู้ว่า ความรักกับการแต่งงานมันไม่เหมือนกัน ตอนนี้ถ้าเธอแต่งงานกับเขาไป ต่อไปมารู้สึกเสียใจที่หลัง ก็ไม่ทันการแล้วนะ”

หวังเหลียนมีสายตาที่แน่วแน่ “สิ่งที่ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง ฉันไม่มีทางนึกเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน”

“คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ ลูกขอร้องพวกคุณล่ะ ให้ลูกแต่งงานกับพี่อู่เถอะ ชั่วชีวิตของลูก จะแต่งงานกับเขาคนเดียวเท่านั้น ถ้าพวกคุณยังต้องการให้ลูกแต่งงานไปกับคนอื่นจริงๆล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้ลูกตายไปเสียเถอะ”

หวังเฉิงกงที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าเขียวปั๊ด

แม่ของหวังเหลียนเช็ดน้ำตาและพูดขึ้นเสียงเบาๆ “เหล่าหวัง ถ้า....ถ้ายังไงก็ให้เหลียนเลียนแต่งงานไปเถอะ เสี่ยวอู่เองก็เป็นเด็กที่ไม่เลวทีเดียว สมัยก่อนพ่อแม่ของเขาก็เคยช่วยเหลือพวกเราเอาไว้เยอะเลยนะ...”

หวังเฉิงกงหน้าเสียยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เขาเอ่ยพูดด้วยความโกรธ “หุบปากไปซะ! เป็นแม่ภาษาอะไรรักลูกเกินไปจนเลี้ยงออกมาเสียคน เธอดูสิว่าเธอเลี้ยงตามใจจนกลายเป็นแบบไหน?”

“เธอจะปล่อยให้ลูกสาวแต่งเข้าครอบครัวแบบนั้นเพื่อไปทนทุกข์ทรมานเหรอ ถ้าเช่นนั้นเมื่อกี้น่าจะปล่อยให้มันตกลงมาตายยังจะดีเสียกว่า”