หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 525

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูสองสามคนรีบวิ่งเข้ามาทันที เสี่ยวอู่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที และก็รีบวิ่งตามเข้าไปด้วย

ทุกคนต่างรีบเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่ง เห็นเพียงแต่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าต่างร้องอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ “เหลียนเหลียน ลูกรีบปีนขึ้นมาเร็วเข้า ลูกอย่าทำให้แม่ตกใจสิ...”

เสี่ยวอู่รีบวิ่งไปที่หน้าต่างอย่างร้อนรน เห็นเพียงแต่เหล็กดัดตรงหน้าต่างถูกทำลายลงเรียบร้อยแล้ว ตรงเหล็กดัดของหน้าต่างมีผ้าเส้นยาวๆผูกเอาไว้อยู่ เป็นผ้าที่ถูกฉีกออกมาจากผ้าปูที่นอน เมื่อก้มลงไปดูก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจับผ้าที่มัดต่อกันทำเป็นเชือกปีนลงไป

ซึ่งหญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นหวังเหลียนนั้นเอง! เมื่อได้มาเห็นกับตาตัวเอง เสี่ยวอู่เกือบจะเป็นลมลงไปซะเดี๋ยวนั้น

นี่มันชั้นเก้านะ!

“เหลียนเหลียน!”

“ลูกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ลูกอย่าได้ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้เลย”

หวังเฉิงกงพ่อของหวังเหลียนก็รีบวิ่งเข้ามาดูเช่นกัน และตะโกนเรียกด้วยความตื่นตระหนก

หวังเหลียนไม่ตอบอะไร ใช้มือทั้งสองข้างจับเชือกเอาไว้แน่น ทั้งหัวเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา แต่ว่ายังคงปีนลงไปอย่างต่อเนื่อง

ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่งเท่านั้น แรงไม่ได้เยอะมากขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอเกือบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

ตอนนี้เธอเพิ่งปีนมาถึงชั้นห้าเอง ถ้าหากว่าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา ร้ายแรงถึงชีวิตได้เลย คนภายในห้องหลายคนต่างร้อนรนจนขวัญเสีย แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

แม่ของหวังเหลียนร้อนใจจนร้องไห้ออกมา “ฉัน...ฉันบอกพวกแกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้... พวกแกก็ยืนยันจะขังเธอเอาไว้ข้างในห้อง ตอนนี้เป็นยังไงละ จะ...จะทำยังไงต่อไปล่ะ? ถ้าเหลียนเหลียนเป็นอะไรขึ้นมา ฉัน...ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง...”

หวังเฉิงกงสีหน้าเขียวปั๊ด เอ่ยพูดออกมาด้วยความโกรธ “คุณช่วยพูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ! รีบหาวิธีช่วยเจ้าลูกคนนี้ขึ้นมาสิ! พวกแก...พวกแกยังจะตะลึงค้างกันอีกทำไมล่ะ? รีบไปหยิบผ้าห่มแล้วลงไปรอรับคนข้างล่างสิ!”

พี่ชายสองคนของหวังเหลียนรีบหยิบผ้าห่มลงไปชั้นล่างทันที

เสี่ยวอู่วิ่งเข้ามาที่ด้านข้างหน้าต่าง และเอ่ยพูดอย่างร้อนรน “เหลียนเหลียน เธอ...เธออย่าได้ทำอะไรโง่ๆสิ...”

ในที่สุดหวังเหลียนก็เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเธอเห็นเสี่ยวอู่เข้า แววตาก็เปล่งประกายไปด้วยความสุข

“พี่อู่ ฉัน...ฉันจะกลับบ้านไปกับพี่ ฉันจะแต่งงานกับพี่...”

คำพูดเพียงแค่ประโยคเดียว ทำให้น้ำตาที่เสี่ยวอู่อดกลั้นมานานแสนนานในที่สุดก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตา