หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 529

ทุกคนในห้องต่างตกตะลึงกันไปเป็นแถบ หวังเหลียนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

เสี่ยวอู่พูดด้วยความร้อนรน  “อาหวัง คุณ...คุณทำอะไรนะ?”

หวังเฉิงกงหันกลับมาและตบอีกครั้งไปที่หน้าของเสี่ยวอู่ จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ “แกไสหัวออกไปให้พ้น!”

“เมื่อกี้ตอนที่อยู่ข้างล่าง ฉันเห็นแก่หน้าแก แกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆหรือไง? แกไม่ดูสารรูปของตัวเองในตอนนี้เสียบ้างใกล้จะตายอยู่แล้ว แกคิดว่าแกเป็นใคร! ถ้ายังไม่ไปล่ะก็ ข้าจะตีแกให้ตาย!”

หวังเหลียนรีบวิ่งเข้ามา “พี่อู่ พี่เป็นยังไงบ้าง...”

หวังเฉิงกงรีบเข้าไปจับแขนของหวังเหลียนเอาไว้ จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ “จับมันลากกลับเข้าไปในห้องซะ ครั้งนี้ปิดประตูล็อกให้แน่นหนา”

“แต่หน้าต่างไม่ต้องปิดนะ ถ้ามันอยากโดด ก็ปล่อยให้มันโดดไป! แม่งเอ๊ย ข้าจะคิดว่าไม่มีมันเป็นลูกสาว”

พี่ชายทั้งสองคนของหวังเหลียนมองหน้าสบตากันไปมา จากนั้นก็วิ่งเข้ามาลากตัวหวังเหลียนที่กำลังร้องไห้อยู่เดินไปที่ห้อง

ผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้ามาทันที “พวกลูกๆจะทำอะไรน่ะ? พวกลูกปล่อยน้องนะ...”

หวังเฉิงกงตบหน้าภรรยาอีกครั้ง “เธอรีบไสหัวไปให้พ้น! ถ้าหากเธอยังช่วยพูดแทนมันอีกละก็ เธอก็กระโดดตามมันไปด้วยเลย”

ผู้เป็นแม่ถูกตบจนร่วงลงไปกับพื้น หวังหลิงรีบเข้าไปประคองแม่ให้ลุกขึ้นมา “แม่ค่ะ แม่อย่าได้ขัดขืนอีกเลย พ่อทำแบบนี้ก็เพื่อเหลียนเหลียนนะ...”

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วเพิ่งจะเดินผ่านประตูเข้ามาพอดี เมื่อเห็นสถานการณ์ในบ้าน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันที

“พวกคุณสองคนปล่อยคนเดี๋ยวนี้นะ”

หลินมั่วตะคอกด้วยเสียงทุ้มลึก

เมื่อหวังเฉิงกงเห็นหลินมั่วก็ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างโกรธจัด ยกเท้าขึ้นเพื่อหวังจะถีบออกไป “แม่งเมิงสิ คิดว่าแกเป็นตัวอะไรห๊ะ! เมื่อกี้ข้าทนแกมาครึ่งค่อนวันแล้ว แกยังกล้ามาสร้างปัญหาถึงที่บ้านอีกเหรอ ฉันจะตีแกให้ตายไอ้สารเลว!”

หลินมั่วเอนตัวหลบแล้วคว้าคอเสื้อของหวังเฉิงกงเอาไว้จากนั้นก็โยนเขาลงไปบนโซฟา

หลินมั่วตะคอกกลับด้วยความโมโห “เรื่องภายในครอบครัวคุณ ผมไม่สนอยู่แล้ว แต่ว่าเสี่ยวอูคือพี่น้องของผม เรื่องของเขาก็คือเรื่องของผม เมื่อกี้คุณตบหน้าพี่น้องของผมสองทีใช่หรือไม่? หนี้บัญชีในครั้งนี้ คุณคิดจะชดใช้ยังไง?”

หวังเฉิงกงนิ่งชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธเคือง “แกทำร้ายฉันไปแล้วนิ และยังทำร้ายลูกชายของฉันอีกด้วย ถ้างั้นบัญชีนี้จะชดใช้ยังไงล่ะ?”

หลินมั่วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถึงได้คิดมาเปรียบเทียบกับพี่น้องของผม?”

หวังชังพูดด้วยความโกรธ “ไอ้หนู แกอย่าได้มาหยิ่งผยองที่นี่ รอให้น้องเขยฉันมาถึงก่อนเถอะ ฉันจะดูว่าแกยังจะกล้าหยิ่งยโสแบบนี้ได้อีกไหม”

“แม่งเอ๊ย อีกสักพักพอมาถึงกันแล้ว ก่อนอื่นจะให้หักขาของแกก่อน จากนั้นค่อยๆคิดบัญชีกับแกทีหลัง”

หลินมั่วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “น้องเขยของคุณไม่มีทางมาหรอก!”

หวังหลิงพูดด้วยความโกรธ “พูดจาไร้สาระ! เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะโทรศัพท์ไปหาสามี เขากำลังมาที่นี่ แกรู้ไหมว่าสามีฉันเป็นใคร? ฉันจะบอกแกให้เอาบุญ สามีของฉันชื่อกวงจื่อ ในพื้นที่แห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขาสักคน”

หลินมั่วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ผมไม่จำเป็นต้องรู้ว่าสามีของคุณคือใคร ถึงยังไงผมบอกไปแล้วว่าเขามาไม่ได้หรอก พวกเรามาคุยธุระของพวกเราดีกว่านะ”