หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 569

เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นเต้นดีใจของสวี่เจี้ยนกง สวี่ปั้นซย่าก็รู้สึกละเหี่ยใจ

เธอเห็นได้ว่า ที่สวี่เจี้ยนกงเอะอะโวยวายออกมานั้น อันที่จริงแล้วก็เพื่อจะบีบบังคับให้เธอเอาเงินให้เขาก็เท่านั้น

สวี่เจี้ยนกงไม่ได้คิดว่าจะสู้กับหลินมั่วจนตัวตาย จุดประสงค์ของเขาก็แค่อยากได้เงินทุนก้อนนี้

แต่ทว่าจนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถให้เงินก้อนนี้กับเขาได้อยู่ดี

ถ้าเธอไม่ตอบตกลงจริงๆ สวี่เจี้ยนกงก็คงกล้าที่จะสู้กับหลินมั่วด้วยมีดอย่างถึงที่สุด

“พ่อวางมีดลงก่อน”

“ฉันตกลงแล้วว่าจะให้เงินทุนกับพ่อ ฉันก็จะต้องให้พ่อแน่ๆ ”

สวี่ปั้นซย่ากดเสียงต่ำ

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “นี่พี่ พี่ไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าจะให้เมื่อไหร่ แล้วจะให้เชื่อได้ยังไงกัน?”

“ถ้ามัวแต่ผัดวันประกันพรุ่งตลอด แล้วร้านยาของพ่อกับแม่จะทำยังไง?”

ฟังฮุ่ยพยักหน้าหงึกๆ “เสวี่ยเอ๋อร์พูดถูก”

“ปั้นซย่า แกต้องให้ทุนกับพวกฉันด้วยใจจริงนะ ถ้างั้นก็เจาะจงมาสิว่าจะให้ได้เมื่อไหร่”

สวี่ปั้นซย่าตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ พลางกัดฟันพูด “ฉันจะไปรู้เวลาที่แน่นอนได้ยังไงล่ะ”

“เงินทุน 1500 ล้านบาทนั่น ฉันต้องยื่นหนังสือไปทางคณะกรรมการก่อน”

“แล้วหลังจากนั้นก็ต้องหาบริษัทเครื่องยาสมุนไพรและปรึกษาหารือกับพวกเขา เพื่อให้พวกเขาเอาเงินมาลงทุนกับพวกแม่ที่นี่”

“ซึ่งขั้นตอนนี้ก็ใช้เวลาอย่างน้อยเดือนนึงด้วย”

สวี่เจี้ยนกงส่ายหัวออกมาดื้อๆ “เดือนนึงมันนานไป”

“ฉันคุยกับเจ้าของห้องเช่าเรื่องเช่าห้องมาหลายคนละ ว่าดาวดวงต่อไปต้องการจะทำสัญญา”

“ฉันให้เวลาแกอีกแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น!”

สวี่ปั้นซย่าร้อนรน “พ่อ แค่อาทิตย์เดียวมันจะเป็นไปได้ยังไง?”

“นี่มันเงิน1500 ล้านเลยนะ ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย”

“ถึงคณะกรรมการจะเห็นชอบทั้งหมด แต่มัน...มันก็ต้องเป็นไปตามขั้นตอนอยู่ดี”

สวี่เจี้ยนกงกดเสียงต่ำ “ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ตราบใดที่แกพูด”

“หนึ่งอาทิตย์ ยังไงก็ต้องหาเงินมาให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนแทบจะร้องไห้ นี่มันคือการฉวยโอกาสบีบบังคับเธอชัดๆ !

แต่ในที่สุดหลินมั่วก็ปริปากพูดขึ้นมาบ้าง “พ่อครับ แค่อาทิตย์เดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก”

“ถึงบริษัทจะโอนแล้ว แต่ก็...”

หลินมั่วตบโต๊ะอย่างจัง “งั้นก็เรียกตำรวจมาจับผมสิ!”

ฟังฮุ่ยถึงกับผงะไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความโกรธในทันที “หลินมั่ว แกอย่าทำให้มันเลยเถิดไปไกลสิ ฉันเองก็เป็นผู้อาวุโสของแกเหมือนกัน...”

หลินมั่วตัดบทเธอไปดื้อๆ “ใช่ คุณคือผู้อาวุโสของผม แต่แม่ของผมก็นับว่าเป็นผู้อาวุโสเหมือนคุณนั่นแหละ”

“ผมเคารพคุณ แต่พวกคุณไม่เคารพแม่ผม?”

“ตามหลักนี้ มันใช้ได้ที่ไหน!”

ฟังฮุ่ยหน้าแดงก่ำ และพูดด้วยความโมโห “ก็เธอพูดไปแล้ว แกจะให้ทำยังไงกันแน่?”

“ฉันขอบอกแกไว้เลยนะ นี่มันบ้านฉัน...”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าเธอไม่ยอมขอโทษล่ะก็ งั้นก็ให้เธอไสหัวออกไปเลย!”

“พวกคุณก็รู้ว่าใครมีสิทธิในบ้านหลังนี้”

“อีกอย่าง ร้านยาของพวกคุณ หลังจากนี้ก็คงไม่ได้เปิดมันอีกแล้ว”

“เงินทุกบาททุกสตางค์ เอามาคืนให้หมด รถทุกคัน นาฬิกา เสื้อผ้าทั้งหมด ของทุกอย่างในบ้าน ผมจะเอาคืนกลับให้หมด!”

“แล้วก็ เรื่องที่เธอทำที่บริษัทก่อนหน้านี้ ผมจะแจ้งตำรวจให้มาตรวจสอบ”

“และผมก็จะทำให้เธอเข้าไปนอนในคุกแน่นอน!”