หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 726

หลินมั่วใบหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไร

เหลาหู่ดุ "อีแก่นี่ ไร้ยางอายเสียจริง"

“ยังมีหน้ามาขอร้องอ้อนวอนให้ลูกพี่หลินช่วย”

“แกรู้ไหมว่าลูกสาวและลูกเขยของแกทำอะไรไว้”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยเสียงสั่น "ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่พอใจหลินมั่ว และแน่นอน... ว่าพวกเขาทำผิดต่อหลินมั่ว"

"แต่ทว่า... โทษนี้ไม่ถึงกับต้องตายนี่..."

"ไม่มีครอบครัวไหนไม่ทะเลาะกันหรอก แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เพราะพวกเขาเป็นญาติกันไง!"

เหลาหู่พูดด้วยความโกรธ "ไร้สาระ!"

"คนในครอบครัวทะเลาะกันน่ะมันไม่ผิด"

“แต่ว่า ไอ้คนสารเลวสองคนนี้วางยาพิษในอาหารของลูกพี่หลิน ทำให้รถเกิดอุบัติเหตุ และพยายามจะฆ่าลูกพี่หลิน นับว่าเป็นแค่การทะเลาะกันงั้นเหรอวะ

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างกระวนกระวาย "เจ้าพ่อหู่ คุณ... คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า"

"หวงเหลียงและเสวี่ยเอ๋อร์จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร"

"พวกเขาจิตใจดี..."

เหลาหู่ดุทันที "ใจดีแม่มึงสิ!"

“พวกเขาได้ทำไหม แกไปถามนายแซ่หวังหรือถามพวกไอ้แก่นั่นก็ได้”

“ยานั่น เป็นยาที่นายแซ่หวังให้ไปเองกับมือ!”

สวี่เจี้ยนกงหันไปหาอู่จิ่วฉวนและคนอื่น ๆ

คนเหล่านั้นหน้าเสีย อู่จิ่วฉวนพูดขึ้นมาทันที "นี่...มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะ!"

"แผนนี้ นายแซ่หวังเป็นคนคิดทั้งหมด"

"หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยก็ทำงานให้เขาเช่นกัน เขารับปากว่าจะให้เงินก้อนใหญ่และบริษัทแก่สองคนนั้น"

“พวกเราไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!”

ที่พูดมาเท่ากับเป็นการยืนยันเรื่องนี้โดยตรง

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเกือบเป็นลม ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าทำไมหลินมั่วและเหลาหู่ถึงโกรธมากขนาดนี้

สิ่งที่หวงเหลียงและสวี่ตงเสวี่ยทำในครั้งนี้มันเกินขอบเขตไปจริงๆ!

"เด็กสองคนนี้ทำไมถึงเหลวไหลมากขนาดนี้"

“ยังไงซะก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร”

“หืม ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้นายแซ่หวังสารเลวนั่น ที่โกหกพวกเขา ไม่อย่างนั้นจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร”

ใบหน้าของหลินมั่วยังคงเย็นชา เขาโบกมือ "เหลาหู่ เอาพวกเขาไปที่วิลล่าที่อยู่ถัดไป"

เหลาหู่สั่งให้ลูกน้องลากสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยออกไปทันที

ในเวลานี้มีเพียงคนของตระกูลหวังและอู่จิ่วฉวนกับพวกเท่านั้นที่อยู่ในห้อง

ละครตลกของตระกูลหวังนั้นจบลงแล้ว

ประธานหวังถูกข่วนจนมีคราบเลือดหลายจุดบนใบหน้า ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขากัดฟันและพูดว่า "ไม่ว่ายังไง นี่คือเรื่องของครอบครัวฉัน!"

“เหลาหู่ แกคิดว่าจะรังแกฉันได้ง่ายๆ งั้นเหรอ”

“จะบอกอะไรให้นะ ว่าฉันก็มาจากตระกูลหวัง!"

"หัวหน้าตระกูลหวังคนปัจจุบันเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน!"

“แกมาอาละวาดที่บ้านฉัน แกไม่เห็นหัวตระกูลหวังเลยเหรอ”

ส่วนอู่จิ่วฉวนและคนอื่นๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มีตระกูลหวังคอยหนุนหลัง พวกเขาไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

“เหลาหู่ เรื่องของวันนี้ แกล้ำเส้น!”

“เหอะ แกคิดจริงๆ เหรอว่าการที่คนเรียกแกว่าท่านหู่แห่งตอนใต้ แล้วจะทำให้แกอยู่เหนือกฎหมายได้ แกรู้ไหมว่าทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเราไม่กี่คนรวมกันอย่างน้อยที่สุดก็หลายหมื่นล้าน”

“คนป่าเถื่อนอย่างแกที่รู้แค่วิธีต่อสู้และฆ่าคน พวกเราใช้เพียงนิ้วเดียวก็บดขยี้แกให้ตายได้แล้ว แกจะสู้พวกเราได้งั้นเหรอ”